จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 957

“เจ้าแก่นี่ พวกเจ้าต้องโกงแน่!” แม่ทัพไท่ผิงมีสีหน้าเหลือเชื่อ

“ต่อหน้าสายตาทุกคน ทุกคนต่างเห็นกันอยู่นะ สู้ไม่ได้ก็หาว่าโกง เจ้าแก่ เจ้านี่หน้าไม่อายจริงๆ เมื่อครู่ตอนหลานข้าโดนอัด ทำไมเจ้าไม่บอกว่าหลานเจ้าขี้โกงบ้างล่ะ เรื่องสู้กันนี่หลานเจ้าเป็นคนเสนอนะ แพ้ไม่เป็นก็อย่าออกมาให้ขายขี้หน้าสิ!” หยุนเฉิงเซี่ยงบอกอย่างไม่ไว้หน้าเลย

แม่ทัพไท่ผิงสีหน้ากระดากอายยิ่งนัก คำพูดของหยุนเฉิงเซี่ยงเหมือนตบหน้าเขาฉาดใหญ่เลย

“อ๊าก เจ็บนะ ไม่สู้แล้ว ข้าไม่สู้แล้ว ท่านปู่ช่วยข้าด้วย ข้ายอมแพ้!” ชุยฉางเซิงร้องเสียงหลง

พอแม่ทัพไท่ผิงได้ยิน ก็สีหน้าบูดบึ้งหนักกว่าเดิม หลานของแม่ทัพไท่ผิงอย่างเขากลับแพ้ให้กับลูกเจี๊ยบอ่อนแอตัวหนึ่ง เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

“ไม่ได้เรื่อง ในสงคราม ต่อให้สู้จนตัวตาย ก็ไม่สามารถยอมแพ้ได้ เจ้ากลับดี แค่โดนไม่กี่หมัดก็ยอมแพ้แล้ว!” แม่ทัพไท่ผิงเดือดดาลหนัก

ชุยฉางเซิงแยกเขี้ยวบอกอย่างเจ็บปวด “แต่ท่านปู่ ข้าเจ็บจริงๆนะ!” พูดจบ ร้องไห้โฮเสียงดังทันที

“หุบปาก ทำไมข้ามีหลานไม่ได้เรื่องอย่างเจ้ากันนี่ บุรุษเราเสียเลือดไม่เสียน้ำตา” แม่ทัพไท่ผิงสั่งหน้าเย็นชา

“ท่านปู่ ท่านแม่ข้าบอกว่า ลูกผู้ชายเจ็บหรือปวด อยากร้องก็ร้องได้ อดทนไม่ร้องไห้น่ะจะทำให้ไม่สบายเอาได้” จวินเสี่ยวเทียนเดินเข้ามาบอก

แม่ทัพไท่ผิงสีหน้าดำมืด “เด็กอย่างเจ้าจะรู้อะไร?”

“ข้าย่อมเข้าใจสิ ท่านแม่บอกว่า ในสงครามน่ะไม่มีแม่ทัพที่ไร้พ่าย การแพ้ชนะเป็นเรื่องธรรมดา แพ้แล้วก็ไม่ต้องกลัว เพราะพวกข้ายังมีเวลาอีกมากนัก เป็นลูกผู้ชายต้องรู้จักยืดหยุ่น พลิกแพลงไปตามสถานการณ์ อย่าได้หลงตัวเองเด็ดขาด!” จวินเสี่ยวเทียนบอกอย่างขึงขัง

แม่ทัพไท่ผิงตะลึงไปเลย มองจวินเสี่ยวเทียนที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตนเองเลย

หน้าตาหล่อเหลา ใบหน้านั้นเหมือนจวินหย่วนโยวราวกับโขกออกมาเลย แต่อายุเพียงสี่ห้าขวบกลับสามารถพูดจาเช่นนี้ออกมาได้ มันทำให้แม่ทัพไท่ผิงตกใจจริงๆ

“ท่านปู่ อันที่จริงฉางเซิงของท่านฝีมือไม่เลว เขาเป็นคนแรกเพียงคนเดียวที่สามารถสู้กับข้าได้นานขนาดนี้ คนอื่นไม่นานก็โดนข้าซัดหมอบแล้ว” จวินเสี่ยวเทียนบอกอีกครั้ง

แม่ทัพไท่ผิงขบขันกับเขายิ่งนัก “พูดอย่างนี้ แสดงว่าเจ้าเก่งกาจมากล่ะสิ”

“แน่นอน” จวินเสี่ยวเทียนพูดอย่างภูมิใจ

“ไม่ดูเลยว่าเป็นหลานใคร หลานของตระกูลหยุนข้าน่ะเก่งที่สุดแล้ว” หยุนเฉิงเซี่ยงภาคภูมิใจ

แม่ทัพไท่ผิงมองค้อนหยุนเฉิงเซี่ยง “ไม่ได้ยินเด็กบอกรึว่าแม่เขาสอน เจ้าหนอนหนังสืออย่างเจ้ามาภูมิใจอะไร”

“แม่เขาข้าก็สอนมา ข้าต้องภูมิใจอยู่แล้ว” หยุนเฉิงเซี่ยงภูมิใจหนักมาก

“นิสัย!” แม่ทัพไท่ผิงขี้เกียจสนใจเขา หันไปมองหยุนถิง “เรื่องวันนี้ข้าวู่ว่ามเอง ไม่เข้าใจอย่างทะลุปรุโปร่งอย่างเด็กคนหนึ่ง ซื่อจื่อเฟยสั่งสอนมาได้ดียิ่งนัก”

“ท่านแม่ทัพเกรงใจไปแล้ว ฝีมือของฉางเซิงน่ะไม่เลวเลย หากฝึกฝนให้ดี ต่อไปต้องเป็นเสาหลักของบ้านเมืองเป็นแน่!” หยุนถิงตอบ

แม่ทัพไท่ผิงถึงสีหน้าดีขึ้นหน่อย “ข้าก็คิดว่าฉางเซิงเป็นคนมีพรสวรรค์”

จวินเสี่ยวเทียนหยิบของสิ่งนั้นมา “ฉางเซิง ข้ามอบให้เจ้านะ”

ฉางเซิงชะงัก “เจ้าชนะแล้ว มันเป็นของเจ้าสิ เอามาให้ข้าทำไม?”

“นานๆจะได้เจอคู่ต่อสู้สักที วันนี้ข้าดีใจนัก ดังนั้นสิ่งนี้มอบให้เจ้านะ กลับไปฝึกกับท่านปู่เจ้าให้ดีล่ะ ไว้เราค่อยมาประลองกันใหม่” จวินเสี่ยวเทียนอธิบาย

ฉางเซิงยื่นมือไปรับของเล่นมา “ได้ เจ้ารอเลย ครั้งหน้าข้าจะอัดเจ้าให้ร้องไห้เลย”

พอคำพูดนี้ออกมา ผู้ใหญ่หลายคนพากันขบขันจนหัวเราะออกมา

“เจ้าหนู กลับไปฝึกมาให้ดีๆเถอะ” แม่ทัพไท่ผิงบอก และพาฉางเซิงกลับไป