จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 967

พอกัวมู่ไป๋เห็นนางกินเข้าไปแล้ว ก็แอบรู้สึกโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง “หลานรั่ว ตอนนั้นเจ้าเกิดเรื่องขึ้นมาเพราะช่วยชีวิตข้า ระหว่างนี้เจ้าได้วางแผนอะไรไว้ใช่ไหม?”

ไป๋หลานรั่วที่ดีใจในตอนแรก ตื่นตูมขึ้นมาทันที นางคิดไม่ถึงเลยว่า กัวมู่ไป๋จะถามคำถามนี้ออกมาได้

นางจะพูดไม่ได้ พูดไม่ได้เด็ดขาด แต่ปากกลับเหมือนกับว่าไม่มีประตูปิดไว้ อ้าปากแล้วก็พูดออกไปหมดเลย

“ที่จริงตอนแรกข้าสามารถจัดการนักเลงพวกนั้นให้กลัวจนหลบหนีไปได้ แต่ข้าไม่ได้ทำ ข้ารักท่านมาหลายปี แต่ข้ารู้มาตลอดว่าท่านมีคนที่รักอยู่แล้ว

ต่อมาข้าแอบหนีออกจากบ้านไปตามหาท่าน แต่กลับไปเห็นท่านกำลังพลอดรักกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ ในฤดูร้อนที่อากาศร้อนขนาดนั้น ท่านกลับไปเข้าแถวตั้งครึ่งชั่วยามเพื่อซื้อขาหมูย่างอันหนึ่งให้กับผู้หญิงคนนั้น

เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นท่านเป็นฝ่ายเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นเช่นนี้ ข้านึกว่าท่านเป็นคนเย็นชาแบบนั้น และไม่มีใครสามารถเข้าไปอยู่ในสายตาท่านได้ แต่ที่แท้ท่านแค่ปฏิบัติแตกต่างกับนางคนเดียวเท่านั้น

แล้วที่ท่านถูกลอบทำร้ายครั้งนั้น เพราะข้าแอบไปจ้างวานคนของสำนักยมบาลเอาไว้แล้ว ให้พวกเขามาลอบฆ่าท่าน จากนั้นข้าก็แกล้งทำเป็นผ่านไปช่วยท่านไว้พอดี

เพราะข้าอยากให้ท่านรู้สึกซาบซึ้ง และรู้สึกผิดต่อข้า แต่คิดไม่ถึงเลยว่าพวกประตูแห่งความตายจะคิดฆ่าท่านจริง ๆ และแอบทายาพิษไว้ในอาวุธ

ข้าเป็นคนรนหาที่เอง กลับมาถูกพิษเข้าจริง ๆ สำหรับเรื่องนักเลงพวกนั้นเป็นเรื่องอุบัติเหตุจริง ๆ ที่จริงข้าสามารถหลีกเลี่ยงได้ทั้งนั้น แต่ในตอนที่ข้าซัดคนคนแรกหมดสติไปก็เกิดความลังเลขึ้นมา

เพราะว่าบาดเจ็บจากการชีวิตท่านไว้ ไม่มีทางทำให้ท่านกลับใจได้แน่ พอนึกถึงว่าท่านดูแลเอาใจใส่และอ่อนโยนต่อผู้หญิงคนนั้นแล้ว ข้าก็รู้สึกอิจฉาแทบบ้า ดังนั้นก็เลยตัดสินใจอย่างบ้าคลั่งครั้งหนึ่งขึ้นมา

เรื่องนี้ข้าเป็นคนยินยอมเอง ยินยอมให้พวกเขาข่มขืน เพราะมีแต่แบบนี้ท่านถึงจะรู้สึกผิดต่อข้าทั้งชีวิต และข้าก็จะได้อยู่ข้าง ๆ ท่านเพราะเหตุนี้ด้วย

ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าคนที่ท่านชอบคือคนอื่น หัวใจไม่ได้อยู่ที่ตัวข้า แต่ข้าก็ไม่มีทางออก ถึงแม้จะรั้งไว้ได้แค่ตัวท่าน ข้าก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ข้ารู้ว่าท่านเป็นคนที่รู้หน้าที่ เป็นคนที่มีความรับผิดชอบ ข้าเกิดเรื่องขึ้นมาเพราะท่าน ท่านก็จะไม่มีทางเฉยเมยได้ ดังนั้นท่านจะต้องรับปากข้อเรียกร้องของข้าแน่นอน

ดังนั้นถึงแม้จะไม่ได้หัวใจของท่าน ข้าก็ไม่มีทางยอมให้ท่านไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้นแน่ วันนี้ผู้หญิงคนนั้นมาแล้ว เพียงแต่คิดไม่ถึงว่านางจะตั้งครรภ์ลูกของท่านอยู่ ยังดีที่นางบอกว่าจะตัดขาดกับท่านแล้ว!”

ไป๋หลานรั่วพูดความลับที่แอบซ่อนไว้ในใจออกมาจนหมด ทั้งตัวตกตะลึงและรู้สึกแปลกใจมาก

ตอนนี้ไป๋หลานรั่วรู้สึกลนลานขึ้นมาแล้วจริง ๆ นี่เป็นความลับของนาง เป็นความลับที่นางจะไม่ยอมพูดออกมาจนวันตาย แต่กลับพูดออกไปแบบนั้นเลย

“ไม่ นี่ไม่ใช่ข้า ทำไมถึงเป็นแบบนี้ พี่มู่ไป๋ท่านฟังข้านะ เรื่องพวกนี้ไม่ใช่ความในใจของข้า ข้าต้องถูกคุณไสยแล้วแน่เลย” ไป๋หลานรั่วอธิบายขึ้นมาอย่างร้อนใจ

ใบหน้าที่มืดมนและเย็นชาในตอนแรกของกัวมู่ไป๋ เยือกเย็นราวกับสระน้ำแข็งไปในพริบตา ดวงตาที่เหมือนกับนกเหยี่ยวเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความโหดเหี้ยม บนหน้าผากมีเส้นเอ็นบูดขึ้นมา และขบกรามไว้แน่น ห้องที่มืดมิดอยู่แล้ว ในพริบตาเดียวก็ดูอันตรายมากยิ่งขึ้น

ทีแรกก่อนที่จะมาเขายังรู้สึกสงสัยคำพูดของนักเลงคนนั้น แต่ว่าเขาเป็นคนที่หลิงเฟิงนำมามอบให้ ซึ่งนั่นก็หมายถึงซื่อจื่อเฟยกับจวินซื่อจื่อด้วย ดังนั้นเขาจึงต้องเชื่อ

พอตอนนี้มายืนยันกับไป๋หลานรั่วแล้ว พอได้ยินคำพูดของนาง กัวมู่ไป๋ก็รู้สึกโกรธเกรี้ยว และเกลียดแค้นเป็นอย่างมาก

วินาทีต่อมา กัวมู่ไป๋ก็วิ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว แล้วบีบคอของไป๋หลานรั่วเอาไว้ เรี่ยวแรงรุนแรงมาก จนทำให้ไป๋หลานรั่วตกใจจนหน้าแดงขึ้นมาทันที แล้วก็หายใจลำบากมาก

“ไป๋หลานรั่วเจ้านี่น่ารังเกียจจริง ๆ เพื่อจะอยู่กับข้าแล้ว ถึงกับยอมทรยศร่างกายตัวเอง วางอุบายใส่ข้าเช่นนี้ ถึงข้าจะหมั้นกับเจ้า ตกลงแต่งงานกับเจ้า ชีวิตนี้ข้าก็ไม่มีวันรักเจ้าได้หรอก”

“ตอนนี้ข้ารู้ความจริงทั้งหมดแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเจ้ากับข้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว ชีวิตนี้ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้าอีกแล้ว ต่อไปเจ้าจะเป็นจะตายก็ไม่เกี่ยวกับข้าอีก!” กัวมู่ไป๋ตะคอกออกมาอย่างโกรธเคือง แล้วก็สะบัดตัวไป๋หลานรั่วทิ้งไปอย่างรังเกียจ

ตัวของไป๋หลานรั่วถูกสะบัดลงไปอยู่บนพื้น ฝ่ามือถูไปจนเป็นแผล นางเจ็บจนย่นหน้าเข้าหากัน แต่นางก็ไม่มีเวลาสนใจ ได้แต่ร้องไห้อ้อนวอนและยื่นมือไปคว้าชายเสื้อคลุมของกัวมู่ไป๋

“พี่มู่ไป๋ ข้าผิดไปแล้ว ข้าก็แค่รักท่านมากเกินไปเท่านั้น ถึงได้ทำเรื่องบ้าคลั่งเช่นนี้ ข้าสำนึกผิด ท่านได้โปรดอย่าไปจากข้าเลยนะ ไม่มีท่านข้าอยู่ไม่ได้แล้ว!” ไป๋หลานรั่วร้องไห้อ้อนวอนไป