จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 966

ผู้คนจ้องมองกันจนน้ำลายไหลแล้ว ทุกคนรีบหยิบตะเกียบขึ้นมากินเลย

จวินเสี่ยวเทียนกับจวินเสี่ยวเหยียนเองก็รีบวิ่งมา จวินหย่วนโยวตั้งใจคีบอาหารให้พวกคนสองคน คนละหนึ่งถ้วยเต็ม ๆ เจ้าตัวแสบทั้งสองกินกันไปอย่างออกรส

“ซื่อจื่อเฟย อาหารพวกนี้ชื่อว่าอะไรขอรับ? โดยเฉพาะจานสีแดงจานนั้น ทั้งเปรี้ยวทั้งหวาน กรอบและหอมมาก อร่อยจริง ๆ” ผู้จัดการถามขึ้นมา

“จานนั้นคือลูกชิ้นมันฝรั่งผัดเปรี้ยวหวาน คือการเอามันฝรั่งไปนึ่งให้สุกแล้วมาขย้ำกับแป้งข้าวเหนียวให้เป็นก้อนเล็ก ๆ แล้วเอาไปทอดน้ำมัน สุดท้ายก็ปรุงน้ำซอสเปรี้ยวหวานแล้วผัดลงไปก็พอแล้ว” หยุนถิงพูดอธิบายขึ้นมา

“สมแล้วที่เป็นซื่อจื่อเฟย เก่งกาจมากจริง ๆ” ผู้จัดการพูดขึ้นมาอย่างชื่นชม

“ซื่อจื่อเฟย แล้วพวกนี้ล่ะคืออะไร?” พ่อครัวถามขึ้นมาทันที

“อันนั้นคือมันฝรั่งเส้นผัดเปรี้ยวเผ็ด จากการผัดแบบสูตรเดิมให้เติมน้ำส้มสายชูกับพริกเขาไป แบบนี้จะทำให้อยากอาหารมากขึ้น แล้วก็แผ่นมันฝรั่ง ลูกชิ้นมันฝรั่งทอด มันฝรั่งเกลียวทอด มันฝรั่งบด มันฝรั่งตุ๋นเนื้อวัว มันฝรั่งผัดถั่ว มันฝรั่งแผ่นพัดไฟแดง ข้าวปั้นมันฝรั่ง สลัดมันฝรั่ง……” หยุนถิงพูดชื่ออาหารที่ทำทั้งหมดออกมา

ผู้คนจ้องมองกันอย่างตกตะลึง ทุกคนต่างก็รู้สึกนับถือซื่อจื่อเฟยกันอย่างหาที่สุดไม่ได้

จวินหย่วนโยวชิมทุกเมนูไปอย่างละคำ จากนั้นก็ชูนิ้วโป้งขึ้นมาให้หยุนถิง “ถิงเอ๋อร์ ฝีมือการทำอาหารของเจ้านี่ไร้ที่ติจริง ๆ”

“ฮา ฮา ท่านพี่ชมข้าเช่นนี้ ข้าก็รู้สึกเขินอายแล้วนะซิ” หยุนถิงพูดขึ้นมา

“เจ้าคู่ควรกับคำชมนี้แล้ว!”

“ท่านแม่ ท่านเก่งมากจริง ๆ ทำของอร่อยออกมาได้มากมายขนาดนี้” จวินเสี่ยวเทียนกินไปด้วยพูดไปด้วย ปากเล็กเปื้อนคราบไปไม่น้อย ดูตลกมาก

หยุนถิงเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดมุมปากให้เสี่ยวเทียนจนสะอาด “อร่อย งั้นก็กินให้เยอะ ๆ หน่อย”

จวินเสี่ยวเหยียนที่กำลังกินอย่างมีความสุขในตอนแรก อยู่ ๆ ก็ไม่กินแล้ว

“เสี่ยวเหยียน ลูกเป็นอะไรหรือ?” จวินหย่วนโยวถามขึ้นมาอย่างเป็นห่วง

“ท่านพ่อ ข้าอยากเอาของอร่อยพวกนี้เก็บไว้ให้ท่านอาซวนอ๋อง ข้าไม่ได้เจอเขาตั้งนานแล้ว ข้าคิดถึงเขา ท่านแม่ ท่านพาข้าไปหาท่านอาซวนอ๋องได้ไหมเจ้าคะ?” จวินเสี่ยวเหยียนหันมองมาด้วยใบหน้าบึ้งตึง

คำพูดประโยคเดียว ก็ทำให้ในใจหยุนถิงรู้สึกจี๊ดขึ้นมา รู้สึกไม่ชอบใจมากเลย

นางลูบหัวจวินเสี่ยวเหยียนเบา ๆ “ซวนอ๋องเขาไปจับผู้ร้ายแล้ว รอให้เขาปฏิบัติภารกิจเสร็จแล้วก็กลับมาแล้ว พอถึงตอนนั้นเดี๋ยวแม่ทำของใหม่ให้เขา ตอนนี้อากาศร้อน ข้ามคืนไปอาหารก็เปรี้ยวแล้ว บูดแล้ว เพราะฉะนั้นเจ้าต้องช่วยกินแทนซวนอ๋องไปก่อนนะดีไหม?”

จวินเสี่ยวเหยียนพยักหน้าขึ้นอย่างแรง “ได้ งั้นข้าจะกินก่อน ไว้คราวหน้าข้าจะช่วยท่านแม่ทำของใหม่ให้ท่านอาซวนอ๋องกินนะเจ้าคะ”

“ได้!” หยุนถิงพูดขึ้นมาอย่างดีใจ

จวินหย่วนโยวที่อยู่ข้าง ๆ ขมวดคิ้วขึ้นมาทีหนึ่ง อยู่ ๆ เขาก็รู้สึกเหมือนกับว่าเสื้อกันหนาวเป็นรูเลย ใจของบิดาจึงรู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมา

“เมนูอาหารในคืนนี้ สามารถเอาไปเป็นเมนูแนะนำใหม่ของโรงเตี๊ยมได้ แต่ละเดือนนำเสนอแค่ห้าเมนูใหม่ก็พอแล้ว พอเป็นแบบนี้แล้ว ไม่เพียงจะสามารถช่วยแก้ไขปัญหาเรื่องมันฝรั่งเน่าเสียของชาวบ้านได้แล้ว ยังสามารถนำพาธุรกิจใหม่มาให้โรงเตี๊ยมได้ด้วย” หยุนถิงเปิดปากพูดขึ้นมา

ผู้คนต่างพากันชื่นชมความเฉลียวฉลาดของซื่อจื่อเฟย แล้วทุกคนก็พากันเรียนรู้กับซื่อจื่อเฟยกันขึ้นมา ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วยามทุกคนก็เรียนรู้ได้หมดแล้ว แล้วคืนนั้นก็ออกไปจากโรงเตี๊ยม ไปที่เมืองข้างเคียงเลย

แล้วข่าวก็แพร่ออกไปแบบนี้ หนึ่งกระจายไปสิบ สิบกระจายไปร้อย แน่นอนว่าต่างก็รู้วิธีกันหมดเลย

ส่วนเช้าวันที่สอง หน้าประตูเทียนเหอโหลวก็มีชาวบ้านมาชุมนุมอยู่กันอยู่มากมาย

“พวกเราได้ยินตาเฒ่าหลี่บอกว่ามันฝรั่งบ้านเขาถูกรับซื้อแล้ว ท่านผู้จัดการท่านช่วยรับซื้อของพวกเราด้วยได้หรือเปล่า ไม่งั้นมันฝรั่งพวกนั้นก็ต้องเน่าเสียอยู่ในไร่แล้ว” ชาวบ้านพากันขอร้องอ้อนวอนขึ้นมา

“ทุกคนไม่ต้องกังวลไป ราคามันฝรั่งสองอีแปะต่อหนึ่งชั่ง บ้านใครมีมันฝรั่งก็รีบไปขุดมา ขุดได้แล้วก็เอามาส่ง ชั่งน้ำหนักแล้วก็จ่ายเงินให้เลย”

“ทุกคนไม่ต้องร้อนใจไป แล้วก็ไม่ต้องขุดมาวันนี้ทั้งหมด ต่อไปเราจะรับซื้อทุกวัน สามารถแบ่งเวลากันมาได้ ไม่งั้นถ้าเยอะเกินไป ข้าก็รับซื้อไม่ไหว ไม่เพียงแต่มันฝรั่งเท่านั้น ต่อไปผลผลิตทางการเกษตรของทุกคนข้าจะรับซื้อไว้ทั้งหมดเลย” ผู้จัดการพูดปลอบใจขึ้นมา

พอชาวบ้านได้ยิน ก็พากันโห่ร้อง พากันชื่นชมว่าผู้จัดการเป็นคนดี ช่วยเหลือพวกเขาเอาไว้