จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 970

“ไม่ใช่ ไม่มีใครรังแกข้า ข้าแต่คิดถึงมากเท่านั้น ไม่ได้เจอท่านมาตั้งนานแล้ว ต่อไปท่านห้ามหายไปนานขนาดนี้อีกนะ” จวินเสี่ยวเหยียนสูดจมูกแล้วพูดขึ้นมาอย่างน้อยอกน้อยใจ

หัวใจที่เย็นชาของโม่เหลิ่งเหยียนถูกหลอมละลายไปทันที คิดไม่ถึงเลยว่ายัยเด็กคนนี้จะคิดถึงตัวเองเช่นนี้ “ได้ ข้ารับปากเจ้า ต่อไปจะไม่ห่างกับเจ้านานขนาดนี้แล้ว”

“อืม เกี่ยวก้อยกันนะ” จวินเสี่ยวเหยียนยื่นนิ้วก้อยออกไป

ถ้าเป็นเวลาปกติ โม่เหลิ่งเหยียนไม่ชอบที่สุดก็คือการกระทำแบบปัญญาอ่อนแบบนี้ แต่วินาทีนี้ในใจกลับยื่นมือออกมาเกี่ยวก้อยกับจวินเสี่ยวเหยียนอย่างมีความอดทน

จวินหย่วนโยวที่อยู่ด้านข้าง เห็นแล้วก็รู้สึกจิตใจวุ่นวายมาก แต่ก็ไม่พูดอะไร

“เอาล่ะ ในเมื่อมาแล้วก็ไปที่จวนเจ้าเมืองกันเถอะ” โม่เหลิ่งเหยียนพูดขึ้นมา แล้วอุ้มตัวจวินเสี่ยวเหยียนขึ้นมา แล้วก็เดินไปเลย

ส่วนพวกหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวก็เดินตามอยู่ด้านหลัง แล้วตรงไปที่จวนเจ้าเมืองเลย พวกทหารรีบยกน้ำชากับขนมและอาหารอร่อยมาให้

พอจวินเสี่ยวเหยียนเห็นขนม ก็ดีใจขึ้นมาทันที แล้วเอาหยิบขนมขึ้นมาสองชิ้นแล้วก็วิ่งกลับไปนั่งอยู่ในอ้อมกอดของโม่เหลิ่งเหยียน

“ข้าได้รับจดหมายของท่านแล้ว ยาสารภาพความจริงของข้าไม่มีผลต่อตระกูลเวินจริง ๆ หรือ เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” หยุนถิงเปิดปากพูดออกไปตามตรง

“ข้ามาถึงเมืองชิ่งหรวน แล้วจับตัวคนร้ายที่ฆ่าเจ้าเมืองคนก่อนได้ คือเวินฉิงคุณหนูใหญ่ของตระกูลเวิน แล้วให้นางกินยาสารภาพความจริงเข้าไป เพื่อให้บอกเป้าหมายของตระกูลเวินออกมา แต่กลับพบว่าสิ่งที่นางพูดออกมานั้นมีแต่คำพูดที่กวนโอ๊ยทั้งนั้น”

“จากนั้นข้าก็ให้หมิงจิ่วซางกินยาสารภาพความจริงเข้าไปเม็ดหนึ่ง ก็พบว่ายาไม่ได้มีปัญหาอะไร ซึ่งก็เป็นยาที่เจ้าให้ข้ามาก่อนหน้านี้ทั้งนั้น ข้าถึงได้เกิดความสงสัยขึ้นมา” โม่เหลิ่งเหยียนบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดรอบหนึ่ง

สีหน้าของจวินหย่วนโยวกลายเป็นเคร่งเครียดขึ้นมา “การแพทย์ของถิงเอ๋อร์ไร้ที่ติอยู่แล้ว และยาสารภาพความจริงก็ไม่เคยไร้ประสิทธิภาพมาก่อน แบบนี้เห็นได้ชัดเลยว่าตระกูลเวินต้องมียอดฝีมืออยู่แน่ หรือว่าเป้าหมายของพวกเขาจะไม่ได้มีแค่จวนซื่อจื่อ”

“ข้าสามารถเจอคุณหนูใหญ่ตระกูลเวินคนนั้นหน่อยได้ไหม?” หยุนถิงถามขึ้นมา

“ได้แน่นอนอยู่แล้ว เดี๋ยวข้าพาท่านไป” โม่เหลิ่งเหยียนพูดขึ้นมา แล้วก็มองไปที่จวินเสี่ยวเหยียน “เสี่ยวเหยียนเจ้าเล่นกับเสี่ยวเทียนที่นี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวข้าจะพาแม่ของเจ้าไปพบคนคนหนึ่ง เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”

“ได้เจ้าค่ะ” จวินเสี่ยวเหยียนรีบลงจากอ้อมกอดของโม่เหลิ่งเหยียนไปทันที

“หลิงเฟิง เจ้าอยู่ดูแลพวกเด็ก ๆ นะ” จวินหย่วนโยวก็จะตามไปด้วย

“ท่านพี่ ท่านอยู่กับลูก ๆ เถอะ ข้าไปคนเดียวก็พอแล้ว นอกเหนือจากนี้ก็ให้ห้องครัวช่วยเตรียมอาหารอร่อย ๆ ให้ข้าหน่อย ไปมือเปล่าแบบนี้มันไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่มั้ง” หยุนถิงพูดขึ้นมา

จวินหย่วนโยวเข้าใจขึ้นมาทันที “ได้”

“ซวนอ๋อง รบกวนท่านช่วยหาชุดทหารมาให้สักชุดนะ” หยุนถิงเปิดปากพูดขึ้นมา

โม่เหลิ่งเหยียนพยักหน้าแล้วก็รีบสั่งการลงไปทันที ครู่เดียวโม่จิ่วทหารคนสนิทก็เอาเสื้อผ้าชุดหนึ่งเข้ามา “ท่านอ๋อง นี่คือชุดทหารขนาดเล็กที่สุดขอรับ”

“ขอบใจมาก” หยุนถิงยื่นมือรับไป

ผ่านไปไม่นาน หยุนถิงก็แต่งตัวให้ตัวเองกลายเป็นทหารที่สะดุดตาน้อยที่สุดคนหนึ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะรู้จักนางอยู่แล้ว โม่เหลิ่งเหยียนคิดว่าคงดูไม่ออกแน่

ทหารคนหนึ่งหิ้วกล่องข้าวเข้ามา “ท่านอ๋อง อาหารทำเสร็จแล้วขอรับ”

“เอามาให้ข้า เดี๋ยวข้าจะไปพบคุณหนูใหญ่ตระกูลเวินคนนั้นสักหน่อย” หยุนถิงรับไปหิ้วไว้

โม่เหลิ่งเหยียนนำทางไปด้วยตัวเอง คราวนี้จวินหย่วนโยวไม่ได้ตามไปด้วย แต่ว่าอยู่ดูลูกทั้งสองต่อ ไม่นานหยุนถิงก็มาถึงคุกหลวง พอพูดคุยกับโม่เหลิ่งเหยียนไปไม่กี่ประโยคแล้ว ก็เดินเข้าไปตัวคนเดียว

เวินฉิงที่อยู่ในคุก พอเห็นว่ามีคนมา ก็ระเบิดอารมณ์ขึ้นมาไม่หยุด “เจ้าทหารเล็ก ๆ อย่างเจ้า รีบไปตามซวนอ๋องมาหาข้าเดี๋ยวนี้ ข้าจะพบเขา เอาข้ามาขังอยู่ในคุกที่ทั้งสกปรกทั้งเหม็นแบบนี้ได้ยังไง ช่างชั่วช้าจริง ๆ”