จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 971

“ถ้าอย่างนี้มันก็ลำบากแล้ว เรากลับไปหารือกับจวินหย่วนโยวกันเถอะ” หยุนถิงเอ่ยขึ้น

“ก็ได้ เมื่อกี้เจ้าไม่ให้องครักษ์ลับของข้าไปเฝ้าตามเวินฉิง เจ้าได้มีแผนรับมือแล้วใช่ไหม” โม่เหลิ่งเหยียนพูด

“ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นเจ้าเล่ห์ขนาดนี้ หากสั่งองครักษ์ลับไปเฝ้าตาม นางก็ต้องรู้แน่ ดังนั้นเมื่อกี้ข้าได้โรยผงยาใส่ตัวนาง รอถึงตอนกลางคืนค่อยไปไล่ตาม ก็จะสามารถรู้ได้ว่านางเคยไปไหนมาบ้างแล้ว” หยุนถิงอธิบาย

สีหน้าของโม่เหลิ่งเหยียนเผยความชื่นชม “สมแล้วที่เป็นหยุนถิง เจ้ามีวิธีที่ดีที่สุดเสมอ”

ทั้งสองคนกลับไปที่โถงด้านหน้าก็รีบไปหารือกับจวินหย่วนโยวทันที พวกเขาร่วมหัววางแผนกันจนกระทั่งฟ้ามืดแล้วถึงหารือจบ

บรรดาทหารนำอาหารมาให้ พวกหยุนถิงกินเพียงไม่กี่คำ จากนั้นนางฉวยจังหวะที่ไม่มีคนสังเกต และหยิบกรงออกมาจากมิติหนึ่งใบ ในกรงนั้นมีผีเสื้อหลายสิบตัว และปีกของพวกมันต่างก็มีสีเขียวเล็กน้อย ในคืนมืดจะเด่นชัดมาก

องครักษ์เงามังกรและคนของหอดวงจันทร์พาผีเสื้อไว้กับตัวก็ออกไปแล้ว ในห้องเหลือเพียงแต่พวกจวินหย่วนโยวเท่านั้น

“ท่านแม่ คืนนี้ข้านอนกับท่านอาซวนอ๋องได้ไหม” จวินเสี่ยวเหยียนถาม

ทันทีที่นางพูดออกมาก็ทำให้ทุกคนตื่นตกใจทั้งสิ้น

“ไม่ได้！” จวินหย่วนโยวตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาโดยไม่ได้คิด

“ทำไมนะ” จวินเสี่ยวเหยียนรู้สึกน้อยใจจนมีหยาดน้ำตาไหลออกมา ดูน่าสงสารเป็นอย่างมาก

หยุนถิงจ้องจวินหย่วนโยวด้วยความโกรธ “หุบปาก ใครจะพูดใส่อารมณ์กับลูกสาวอย่างท่าน มันจะทำให้นางหวาดกลัว ข้ามาคุยกับเสี่ยวเหยียนเลย”

สีหน้าของจวินหย่วนโยวแย่ลงไปอย่างมาก เขาเดินไปที่โต๊ะข้างๆโดยไม่พูดอะไรอีก ได้แต่เพียงจ้องมองไปที่โม่เหลิ่งเหยียนด้วยสายตาโหดร้าย

โม่เหลิ่งเหยียนทำท่าไร้เดียงสา เขาไม่เคยคุยเรื่องพรรค์นี้กับเสี่ยวเหยียนเลย

หยุนถิงยื่นมือกอดลูกสาวไว้ในอ้อมแขนของตน “เสี่ยวเหยียนคิดถึงท่านอาซวนอ๋อง ไม่ได้เจอกันมานานและอยากใช้เวลากับเขามากขึ้นจึงพูดแบบนี้ใช่ไหม”

จวินเสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างไม่เบิกบาน “ใช่เลย ท่านแม่”

“แม่เข้าใจว่าเสี่ยวเหยียนคิดถึงท่านอาซวนอ๋อง แม่จึงพาเจ้ามาหาเขา แต่ท่านอาซวนอ๋องมีเรื่องหลากหลายที่ต้องจัดการ ถ้าเจ้าจะเตะผ้าห่มหรือกลิ้งไปที่ข้างเตียงในตอนกลางคืนโดยท่านอาซวนอ๋องไม่ได้ดูแลถึง เจ้าอาจเป็นหวัดหรือล้มลงกับพื้นก็ได้

อีกอย่าง ผู้ชายและผู้หญิงไม่เหมือนกัน เจ้าเป็นหญิงสาว เขาเป็นผู้ชาย จะนอนด้วยกันไม่ได้ เพราะมันผิดประเพณี ดังนั้นในตอนกลางคืนเจ้าควรนอนกับแม่ เข้านอนแต่หัวค่ำแล้วตื่นเช้า เช้าวันรุ่งขึ้นค่อยไปเล่นกับท่านอาซวนอ๋อง” หยุนถิงพูดเอาอกเอาใจอย่างอดใจ

จวินเสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างแรง “รู้แล้ว งั้นท่านอาซวนอ๋อง พรุ่งนี้ข้าค่อยมาหานะ”

“ได้” โม่เหลิ่งเหยียนพยักหน้า

“ไปกันเถอะ แม่จะพาเจ้าและเสี่ยวเทียนไปอาบน้ำและนอน” หยุนถิงจับมือของเด็กๆคนละข้างก็ไปแล้ว

สีหน้าของจวินหย่วนโยวมืดมัวเป็นอย่างมาก “โม่เหลิ่งเหยียน สำหรับเรื่องของเสี่ยวเหยียน เจ้าอย่าคิดเรื่องที่เจ้าไม่ควรคิดนะ อายุของเจ้าแก่พอที่จะเป็นพ่อของนางแล้ว”

โม่เหลิ่งเหยียนเม้มริมฝีปาก “เจ้าคิดมากไปเอง ข้าชอบเสี่ยวเหยียน แต่เป็นความชอบที่มีต่อเด็กๆเท่านั้น ข้าไม่ได้เป็นคนต่ำช้าขนาดนั้นหรอก”

“อย่างนั้นก็ดี” จวินหย่วนโยวลุกขึ้นเดินจากไป

โม่เหลิ่งเหยียนมองแผ่นหลังของเขา อยู่ๆก็เริ่มสงสารจวินหย่วนโยวขึ้นมาเล็กน้อย การเป็นพ่อมันไม่ง่ายจริงๆ

แต่อันที่จริงแล้วเขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเสี่ยวเหยียนถึงชอบมาติดเขาขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะว่านางเป็นลูกเสาวของหยุนถิงกระมัง

……………………

ส่วนเริ่นเซวียนเอ๋อร์และกู้จิ่วเยวียนได้เดินทางเป็นเวลาครึ่งเดือน สุดท้ายจนได้กลับไปที่แคว้นเทียนจิ่วแล้ว

“ฝ่าบาท เซ่อเจิ้งอ๋อง พวกท่านกลับมาได้สักที การเป็นผู้แทนบริหารราชสำนักยุ่งยากจริงๆเนี่ย” ป๋อจิ้งทำความเคารพพลางแขวะ

เขาเป็นคนของกู้จิ่วเยวียน อายุคล้ายๆกับเริ่นเซวียนเอ๋อร์ พวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดีเป็นการส่วนตัว จึงไม่ได้มากพิธีการ

“ช่วงนี้ทำให้เจ้าลำบากแล้ว เดี๋ยวข้าจะให้รางวัลใหญ่แก่เจ้า” เริ่นเซวียนเอ๋อร์พูด