จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 982

ดวงตาของกู้จิ่วเยวียนลึกล้ำมากขึ้น เลือดทั่วทั้งร่างกายกำลังเดือดพล่าน สัตว์ร้ายที่หลับใหลอยู่ภายในส่วนลึกของจิตใจถูกปลุกให้ตื่นในทันที ทั่วทั้งร่างกายกำลังร้องเอ็ดตะโร

นาทีนี้ ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก เขายังสามารถรู้สึกถึงความอบอุ่นของร่างกายกันและกันผ่านเสื้อผ้า

เมื่อได้กลิ่นหอมจางๆบนร่างกายของนาง กู้จิ่วเยวียนรู้สึกคุ้นเคยและใกล้ชิด รู้สึกยินดีและตื่นเต้น ไหนเลยจะยังอดทนต่อได้อีก

เขาพลิกตัวมาทับเริ่นเซวียนเอ๋อร์เอาไว้ใต้ร่างกะทันหัน “คืนนี้ ตามความปรารถนาของเจ้า!” ขณะที่พูด ก็ก้มหน้าจูบลงไป

ไม่เหมือนความอ่อนโยนและเอาใจใส่ที่มีต่อเริ่นเซวียนเอ๋อร์ในเวลาปกติ กู้จิ่วเยวียนในนาทีนี้เผด็จการอย่างยิ่ง------

เริ่นเซวียนเอ๋อร์ที่เดิมทียังอวดดีอยู่ จู่ๆก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา เสด็จอาเก้าที่เผด็จการแข็งกร้าวเช่นนี้นางไม่เคยเห็นมาก่อน เริ่นเซวียนเอ๋อร์อยากร้องขอความเมตตา แต่กลับถูกกู้จิ่วเยวียนปิดปากเอาไว้ ไม่ให้นางพูดแม้แต่คำพูดร้องขอความเมตตา

ห้าวันให้หลัง เริ่นเซวียนเอ๋อร์ถึงได้ออกมาจากตำหนักบรรทม คนทั้งคนสีหน้าซีดขาว ดูแล้วอ่อนแอเหลือทน

เริ่นเซวียนเอ๋อร์จ้องมองไปทางกู้จิ่วเยวียนด้วยความโกรธ “เสด็จอาเก้าท่านป่าเถื่อนเกินไปแล้ว ข้าสงสัยขึ้นมาแล้วว่าเมื่อก่อนท่านเสแสร้งใช่ไหม?”

ในขณะที่กู้จิ่วเยวียนทำหน้าไร้เดียงสา “เจ้าเป็นคนบอกว่าต้องรีบให้กำเนิดลูก ตามหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวให้ทันไม่ใช่หรือ?”

“แต่ข้าก็คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเช่นนี้นี่” ใบหน้าเล็กของเริ่นเซวียนเอ๋อร์ขมวดกันเป็นก้อน

กู้จิ่วเยวียนเอ็นดูสงสารอย่างยิ่ง “เป็นความผิดของข้าเอง”

ทันทีที่คำพูดออกมา เริ่นเซวียนเอ๋อร์ก็หน้าแดงไปถึงลำคอในทันที “หยุดเลย”

“สองเดือนมานี้เจ้าให้ข้ากินยาบำรุงกำลังมากมายขนาดนั้นตลอด ข้าย่อมต้องใช้มันในช่วงเวลาสำคัญอยู่แล้ว!” กู้จิ่วเยวียนหัวเราะออกมาเบาๆ

“ห้ามพูดอีก หุบปาก!”

“ตกลง ข้าหุบปาก ซื่อจื่อเฟยสั่งให้คนส่งบอลลูนมา ในจดหมายบอกวิธีการใช้งานแก่ข้าแล้ว เราสามารถออกเดินทางได้ตลอดเวลา!” กู้จิ่วเยวียนพูดกล่อมทันที

เริ่นเซวียนเอ๋อร์ที่กำลังโมโหอยู่ รู้สึกยินดีอย่างยิ่งทันที “จริงหรือ รีบพาข้าไปดูเร็ว” ขณะที่พูดก็กำลังจะไป

เพียงแต่ว่านางเดินเร็วกะทันหันเกินไป ขาทั้งคู่ที่เดิมทีก็ปวดเมื่อยอยู่แล้วไหนเลยจะยืนไหวอีก คนทั้งคนล้มลง

ไปกับพื้น

กู้จิ่วเยวียนมือไวตาเร็ว คว้าตัวนางเอาไว้ จากนั้นก็อุ้มเริ่นเซวียนเอ๋อร์ขึ้นมาในแนวนอน “ข้าอุ้มเจ้าไป”

“ได้”

ทั้งสองคนเดินไปที่อุทยาน กู้จิ่วเยวียนให้คนเป่าบอลลูนเอาไว้แล้ว

มองดูบอลลูนขนาดใหญ่นั่น เริ่นเซวียนเอ๋อร์ประหลาดใจอย่างยิ่ง “เสด็จอาเก้ารีบวางข้าลงมาเร็ว”

กู้จิ่วเยวียนเร่งความเร็วในทันที วางเริ่นเซวียนเอ๋อร์เอาไว้ตรงหน้าบอลลูน

เริ่นเซวียนเอ๋อร์ตื่นเต้นอย่างมาก รีบเดินขึ้นบอลลูนทันที “สิ่งนี้ดูน่าสนใจมากเลย หยุนถิงรักษาคำพูดจริงๆ เสด็จอาเก้าเราออกเดินทางกันตอนนี้เลยเถอะ”

“ไม่พักผ่อนแล้วหรือ?” กู้จิ่วเยวียนยิ้มออกมาอย่างจนใจ

“มีของเล่นที่สนุกนี่แล้ว ยังจะพักผ่อนอะไรอีก ข้าไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน พักผ่อนข้างบนก็เหมือนกัน รีบขึ้นมาเร็ว” เริ่นเซวียนเอ๋อร์แทบจะทนรอไม่ไหวแล้ว

“ตกลง” กู้จิ่วเยวียนเดินเข้ามาทันที ทำให้บอลลูนลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าตามวิธีที่หยุนถิงแนะนำ

“ว้าว เสด็จอาเก้าท่านเก่งจริงๆ เราลอยขึ้นมาแล้ว” เริ่นเซวียนเอ๋อร์โห่ร้องด้วยความดีใจ

“ไม่ใช่ข้าเก่ง หยุนถิงต่างหากที่เก่ง!” กู้จิ่วเยวียนยังอดรู้สึกนับถือบอลลูนของหยุนถิงไม่ได้

“ในที่สุดข้าก็ลอยออกนอกพระราชวังแล้ว ชีวิตนี้ข้าไม่อยากอยู่ในกรงขังนั่นไปตลอด ไอ๊หยา เสด็จอาเก้าข้าลืมบอกเหล่าขุนนางไปเลย เราสองคนจากไปกะทันหันทั้งคู่ คงจะไม่ก่อความวุ่นวายให้ราชสำนักหรอกใช่ไหม?” เริ่นเซวียนเอ๋อร์ถึงได้นึกถึงเหตุบ้านการเมือง