จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 981

จวินหย่วนโยวมองอย่างเย็นชาครู่หนึ่ง เดินตรงไปที่โต๊ะโดยไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ

เวินเหลียงหยายังอยากจะพูดอะไร ก็ถูกหยุนถิงขวางเอาไว้แล้ว “คุณชายของข้าไม่ว่าง หากเจ้ายังพูดจาไร้สาระอีก ระวังจะถูกโยนออกนอกโรงเตี๊ยมไป!”

เวินเหลียงหยาหุบปากลงโดยสัญชาตญาณ แต่เมื่อเห็นมือสังหารของตระกูลหรันที่อยู่ด้านนอกโรงเตี๊ยม เขาได้แต่ทุ่มสุดตัวแล้ว

“คุณชาย ช่วยชีวิตคนหนึ่งชีวิตได้กุศลยิ่งกว่าทำบุญสร้างสถูปเจดีย์เจ็ดชั้น ขอร้องท่านช่วยข้าหน่อยเถอะ อาวุธวิเศษหรือว่าทหาร ม้า และเงินทองล้วนได้ทั้งนั้น หรือไม่ก็ร้านค้ารับฝากเงินและร้านค้าของตระกูลเวิน ขอเพียงพวกท่านส่งข้ากลับไป ข้าจะต้องขอบพระคุณพวกท่านอย่างงามแน่นอน

พ่อข้าโปรดปรานข้ามาก ต่อไปหากข้าสืบทอดต่อตระกูลเวิน ขอเพียงพวกท่านต้องการ แค่พวกท่านพูดคำหนึ่ง ข้าจะไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน” เวินเหลียงหยาเอ่ยปากอีกครั้ง

สีหน้าเย็นยะเยือกของจวินหย่วนโยว ถึงได้เลิกคิ้วมองมา “เจ้ามีกองทัพหรือ?”

“แน่นอนอยู่แล้ว ตระกูลเวินข้าเป็นตระกูลอันดับหนึ่งในด่านชายแดน หลายปีมานี้พ่อข้านำทรัพย์สินทั้งหมดในตระกูลมาซื้อม้าแล้ว ตอนนี้ตระกูลเวินมีม้าหลายแสนตัวแล้ว ขอเพียงพวกท่านส่งข้ากลับบ้าน ข้าจะมอบม้าให้ท่านหนึ่งหมื่นตัว” เวินเหลียงหยาเอ่ยปากทันที

“คำพูดนี้เป็นจริงหรือ?” หยุนถิงถามด้วยดวงตาเป็นประกายทันที

“แน่นอนอยู่แล้ว” เวินเหลียงหยากล่าว

“คุณชาย ข้าคิดว่าข้อตกลงนี้ไม่เลว ถ้าอย่างไรท่านจะลองพิจารณาหน่อยไหม?” หยุนถิงเสนอแนะ

“ท่านพ่อ ข้าอยากขี่ม้า!” จวินเสี่ยวเทียนกล่าวด้วยความคาดหวังอย่างยิ่ง

“ข้าก็อยากขี่ม้าเช่นกัน” จวินเสี่ยวเหยียนคล้อยตาม

จวินหย่วนโยวมองดูลูกชายและลูกสาวครู่หนึ่ง สีหน้าถึงได้ผ่อนคลายลงมาเล็กน้อย “ถึงตระกูลเวินแล้วเจ้าต้องทำตามคำมั่นทันที หากกล้ากลับคำ ข้าจะให้เจ้าตายอย่างอนาถที่สุด!”

“คุณชายวางใจ หากข้าไม่รักษาคำพูด ข้าดื่มน้ำสำลักตาย เดินเท้าหกล้มตาย เข้าห้องน้ำเหม็นตาย!” เวินเหลียงหยารับรองทันที

“ไอ๊หยา เจ้าพูดจาน่าเกลียดเกินไปแล้ว” ใบหน้าของจวินเสี่ยวเทียนเต็มไปด้วยความรังเกียจ

ใบหน้าของเวินเหลียงหยาเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน “ข้าก็แค่เปรียบเทียบเท่านั้น”

“เอาล่ะ ไปอยู่ด้านหนึ่งเลยไป อีกเดี๋ยวคุณชายของข้ากินเสร็จแล้วเราค่อยออกเดินทาง!” หยุนถิงกล่าว

“ได้เลย!”

ผู้เฒ่ายกอาหารเข้ามาทันที จวินหย่วนโยวและคนอื่นๆกินอาหารเล็กน้อยแล้ว ถึงได้ออกเดินทาง

เวินเหลียงหยามองไปทางเหล่ามือสังหารของตระกูลหรัน เห็นพวกเขาไม่ได้ตามมาด้วย เพียงแค่ติดตามอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ถึงได้โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง

ภายในรถม้า หยุนถิงมองไปทางจวินหย่วนโยว “ท่านพี่ ท่านว่าเวินเหลียงหยาคนนี้เป็นอย่างไร?”

“ไม่ว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญ หรือเป็นการจงใจของเขา อย่างไรก็ต้องไปตระกูลเวินอยู่ดี เมื่อเป็นเช่นนี้ไม่สู้ใช้แผนซ้อนแผนดีกว่า” จวินหย่วนโยวตอบ

“ท่านพี่กล่าวถูกต้องแล้ว”

................................

แคว้นเทียนจิ่ว

งานแต่งงานของฮ่องเต้เริ่นเซวียนเอ๋อร์กับเซ่อเจิ้งอ๋อง ทั่วทั้งแคว้นเทียนจิ่วเฉลิมฉลองกันทั้งแผ่นดิน ขุนนางบุ๋นบู๊ทั้งราชสำนักพากันแสดงความยินดี กล่าวได้ว่าความยินดีดังก้องฟ้า

กู้จิ่วเยวียนมองดูเริ่นเซวียนเอ๋อร์ที่แต่งกายหรูหรางดงาม ก็จ้องตาเขม็ง คิ้วและตาเต็มไปด้วยการตามใจที่อ่อนโยน “เซวียนเอ๋อร์ วันนี้เจ้างดงามจริงๆ”

“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว วันนี้เสด็จอาเก้าก็หล่อมากเช่นกัน หล่อเหลากว่าปกติเสียอีก” เริ่นเซวียนเอ๋อร์กล่าวชม

กู้จิ่วเยวียนพึงพอใจอย่างยิ่ง ยื่นมือไปจับมือของเริ่นเซวียนเอ๋อร์เอาไว้ นาทีนี้ในที่สุดเขาก็ได้แต่งงานรับนางเป็นภรรยา นี่เป็นสิ่งที่ในอดีตเขาไม่กล้าแม้แต่จะคิด

ตอนนี้ เขาทำได้แล้ว

ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ต้องขอบคุณหยุนถิง หยุนถิงเป็นคนให้ความหวังเขา ให้ชีวิตใหม่แก่เขา ให้โอกาสเขาได้อยู่กับเริ่นเซวียนเอ๋อร์