จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 984

“เงื่อนไขข้อนี้ไม่เลวจริงๆ หากท่านพี่เป็นฮ่องเต้ เช่นนั้นต่อไปข้าก็คือฮองเฮา ตระกูลหยุนข้าก็ไม่มองสีหน้าของฮ่องเต้อีก โดยเฉพาะองค์หญิงองค์ชายพวกนั้น ถึงเวลานั้นข้าอยากจะสั่งสอนใครก็สั่งสอนคนนั้น ดูสิว่าใครยังจะกล้าโอหังอวดดีต่อหน้าข้าอีก!” หยุนถิงกล่าวด้วยความพึงพอใจ

จวินหย่วนโยวขมวดคิ้ว มองไปทางหยุนถิง “เจ้าอยากเป็นฮองเฮา?”

“แน่นอนอยู่แล้ว นั่นเป็นถึงแม่แห่งแผ่นดินที่รักราษฎรเหมือนลูก ใหญ่ที่สุดในวังหลัง ข้าย่อมอยากลองดูอยู่แล้ว” หยุนถิงกล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

“หากเจ้าอยากเป็น เช่นนั้นข้าจะช่วยให้เจ้าทำให้มันเป็นจริง!” จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างตามใจ

“ขอบคุณท่านพี่มาก!” หยุนถิงดีใจอย่างยิ่ง

“เช่นนี้ย่อมดีที่สุด ในเมื่อจวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยยินดีร่วมมือกับข้า เช่นนั้นต่อไปก็คือพันธมิตรของตระกูลเวินข้า ข้าย่อมต้องให้การต้อนรับอย่างสุภาพ เด็กๆ พาจวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยไปที่ห้องรับแขก!” เวินหานเทียนออกคำสั่ง

พ่อบ้านของตระกูลเวินเดินเข้ามาทันที “จวินซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟยเชิญเถิด”

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวติดตามพ่อบ้านคนนั้นจากไป เวินหานเทียนมองดูแผ่นหลังของพวกเขา นัยน์ตามีความมืดมนเล็กน้อยแว๊บผ่านไป

ทางด้านนี้ หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวไปที่ห้องรับแขก กวาดตามองดูห้องนั้นครู่หนึ่ง แน่ใจว่าไม่มีความผิดปกติใดๆแล้ว หยุนถิงก็เดินตรงไปนอนลงบนเตียง

“ท่านพี่ วุ่นวายมาทั้งคืนเหนื่อยมากแล้วจริงๆ รีบมาพักผ่อนเถอะ” หยุนถิงกล่าว

“ตกลง” จวินหย่วนโยวยื่นปลายนิ้วไปดับเทียนที่อยู่ในเรือน

องครักษ์ลับกับยามรักษาการณ์ที่เฝ้าอยู่ด้านนอกตั้งสติขึ้นมาทันที กลัวว่าพวกเขาจะหนีไปกลางดึก

แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่า ทันทีที่เทียนดับลง หยุนถิงก็พาจวินหย่วนโยวเข้าไปในมิติ ไปอยู่กับลูกๆทั้งสอง

ภายในมิติ ณ เวลานี้ หยุนถิงมองดูลูกสองคนที่กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานมาก รู้สึกขอบคุณมิตินี้อย่างยิ่ง ตอนนี้ลูกสองคนปลอดภัยที่สุดแล้ว

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เจ้าบ้านเวินก็มาพบจวินหย่วนโยว “จวินซื่อจื่อ ตระกูลเวินอยากจะใช้ช่องทางของจวนซื่อจื่อเข้าไปในเมืองหลวงของต้าเหยียน ไม่ทราบว่าจวินซื่อจื่อจะให้ความสะดวกนี้หรือไม่?”

จวินหย่วนโยวชำเลืองมองเขาครู่หนึ่ง “หอโม่อวี่ของข้าให้พวกเจ้าใช้” ขณะที่พูด ก็หยิบป้ายแขวนเอวออกมาจากอ้อมอก

มองเห็นป้ายแขวนเอวนั่น เวินหานเทียนยังรู้สึกตกตะลึง เขาคิดไม่ถึงว่าจวินหย่วนโยวจะยกหอโม่อวี่ที่ทรงอำนาจที่สุดให้ตัวเอง ป้ายแขวนเอวนั่นเขาเคยเห็นว่ามันเป็นป้ายที่สามารถสั่งการเจ้าสำนักพื้นที่หนึ่งได้เลย สำหรับเขาแล้วมันเหมือนกับเสือติดปีกชัดๆ แต่เขาให้อย่างง่ายดายเช่นนี้กลับทำให้เวินหานเทียนรู้สึกมึนงง

“เจ้าสงสัยว่าป้ายแขวนเอวของข้าเป็นของจริงหรือของปลอม?” เสียงที่เย็นยะเยือกของจวินหย่วนโยวดังมา

เวินหานเทียนถึงได้ตอบสนองกลับมา “นี่มันคำพูดที่ไหนกัน ข้าย่อมไม่สงสัยในความจริงใจของจวินซื่อจื่ออยู่แล้ว”

“เช่นนี้ย่อมดีที่สุด”

“ผู้มีพระคุณ พวกท่านมาบ้านข้าแล้วจริงๆ ช่างดีจริงๆ ตอนเช้าตอนที่ท่านพ่อบอกข้า ข้ายังอยากจะไม่เชื่อเลย” เวินเหลียงหยาเดินเข้ามาด้วยความตื่นเต้น

“เจ้าบ้านเวินเชิญ เราย่อมยินดีอย่างยิ่งอยู่แล้ว” หยุนถิงตอบ

“ในเมื่อพวกท่านมาแล้ว เช่นนั้นข้าจะพาพวกท่านไปเดินชมรอบๆตระกูลเวิน บ้านข้าใหญ่มากเลยนะ” เวินเหลียงหยากล่าวอย่างได้ใจ

“สองสามวันต่อจากนี้ก็ให้เหลียงหยาอยู่กับทั้งสอนท่าน มีความต้องการอะไรก็บอกกับเขาได้เลย ตระกูลเวินจะพยายามสนองความต้องการอย่างเต็มที่” เวินหานเทียนกล่าวอย่างสุภาพ

“เจ้าบ้านเกรงใจไปแล้ว”

“คุณชายสาม ท่านยังติดค้างม้าเราอยู่หนึ่งหมื่นตัวนะ” จู่ๆหยุนถิงก็เอ่ยปากขึ้นมา

ใบหน้าของเวินเหลียงหยาเต็มไปด้วยความตกใจ “ข้ากลับมาก็บอกท่านพ่อแล้วนะ เขายังไม่ได้ให้พวกท่านอีกหรือ?”

“หากเจ้าบ้านให้แล้ว เรายังต้องอยู่ต่ออีกหรือ?”

เวินเหลียงหยาเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วนทันที “ขอโทษด้วยผู้มีพระคุณ คาดว่าท่านพ่อข้าธุระเยอะคงลืมไป ข้าจะพาพวกท่านไปที่สนามม้าเดี๋ยวนี้แหละ พวกท่านเลือกได้ตามใจ”