จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 989

หยุนถิงเห็นความลังเลของเขาอยู่ในสายตา ก็เข้าใจในทันที “หากคุณชายรองชอบกิน เช่นนั้นก็กินเยอะๆหน่อย ข้าทำเอาไว้เยอะเลย”

“อร่อย อร่อยจริงๆ” เวินเฉียนจิ่วหัวเราะแฮะๆ หยิบขนมอบยัดใส่ปากไม่หยุด

“หากคุณชายรองชอบ สามารถมาที่ลานของข้าบ่อยๆ ของอร่อยที่ข้าทำเป็นยังมีอีกมากมาย” หยุนถิงเสนอแนะ

“ขอบคุณพี่สาวคนสวย อร่อยมาก” คุณชายรองกินหมดหนึ่งชิ้น ก็หยิบขนมอบขึ้นมาอีกหนึ่งชิ้น

บ่าวรับใช้วิ่งเข้ามาทันที ในมือถือยกยาน้ำเอาไว้ถ้วยหนึ่ง เมื่อเห็นจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงก็คำนับด้วยความเคารพนบนอบทันที “คำนับจวินซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย คุณชายรองกินยาได้แล้ว”

มองดูยาน้ำที่ดำปิ๊ดปี๋ถ้วยนั้น ใบหน้าของเวินเฉียนจิ่วเต็มไปด้วยความรังเกียจ “ขม ข้าไม่กิน”

“คุณชายรองเป็นเด็กดี ยาน้ำนี้มีประโยชน์ต่อการฟื้นฟูของท่าน นายท่านบอกว่าท่านต้องกินให้ได้ มิเช่นนั้นจะไม่ได้กินผลไม้แช่อิ่ม” บ่าวรับใช้ยกถ้วยเข้ามา

เวินเฉียนจิ่วคว่ำยาน้ำถ้วยนั้นลงไปบนพื้นด้วยความโกรธ จากนั้นก็หลบอยู่ด้านหลังของหยุนถิงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว “พี่สาวคนสวย ข้าไม่กินยา ขม ขมจริงๆ”

“ให้ซื่อจื่อเฟยหัวเราะเยาะแล้ว ในเวลาปกติคุณชายรองกินยาง่ายมาก วันนี้ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้ บ่าวจะให้คนไปเคี่ยวมาใหม่อีกถ้วยเดี๋ยวนี้” บ่าวรับใช้กล่าว

“คุณชายรองของเจ้าเป็นอะไรหรือ ป่วยเป็นโรคอะไร ข้ามีทักษะทางการแพทย์พอดี ข้าช่วยตรวจรักษาเขาดู” หยุนถิงเสนอแนะ

“ทำเช่นนั้นไม่ได้หรอก นายท่านเชิญหมอมีชื่อเสียงมากมายมารักษาก็ไม่มีประโยชน์ ไม่รบกวนซื่อจื่อเฟยดีกว่า” บ่าวรับใช้ปฏิเสธอย่างอ้อมๆทันที กล่าวจบก็ดึงเวินเฉียนจิ่วจากไปโดยไม่อนุญาตให้โต้แย้ง

“พี่สาวคนสวยช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย!” เวินเฉียนจิ่วตะโกนเสียงดัง

แต่บ่าวรับใช้คนนั้นมีเรี่ยวแรงมหาศาล ความเร็วก็รวดเร็วมาก ลากตัวเวินเฉียนจิ่วกลับไปที่เรือนโดยตรง

จวินหย่วนโยวมองไปทางประตูเรือนที่ปิดสนิท ดวงตาลึกล้ำมืดมน “บ่าวรับใช้คนหนึ่งยังสามารถตัดสินใจแทนคุณชายรองได้ น่าสนใจจริงๆ”

“ในเมื่อพวกเขาไม่ต้องการ เราก็กลับกับเถอะ” ขณะที่พูดหยุนถิงก็ยื่นมือไปจับมือของจวินหย่วนโยวจากไป

บ่าวรับใช้ที่อยู่ในเรือนเห็นว่าจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงจากไปแล้ว ถึงได้โล่งอกไปเปลาะหนึ่ง มองไปทางเวินเฉียนจิ่วด้วยสีหน้าไม่พอใจ “คุณชายรอง สองคนนั้นล้วนเป็นคนไม่ดี ต่อไปท่านต้องอยู่ให้ห่างจากพวกเขา มิเช่นนั้นพวกเขาจะทำร้ายท่านนะ”

เวินเฉียนจิ่วพยักหน้าอย่างแรง “อืม”

คืนนั้น ทันทีที่ผ่านยามจื่อ จวินหย่วนโยวก็พาหยุนถิงมุ่งหน้าไปที่ลานของคุณชายรอง

ได้ยินเสียงดังเล็กน้อยในห้อง เวินเฉียนจิ่วที่อยู่บนเตียงลืมตาขึ้นมาทันที มองดูคนชุดดำที่เข้ามาสองคน ไม่มีความตื่นตระหนกและหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามมุมปากเกี่ยวขึ้นมาอย่างปลื้มใจเล็กน้อย

“จวินซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟยมาแล้วจริงๆ!”

“ในตอนกลางวันคุณชายรองร้องขอให้ข้าช่วย ก็เพื่อจะให้ข้ามาช่วยเจ้าไม่ใช่หรือ” หยุนถิงถามกลับ

“ซื่อจื่อเฟยฉลาดมาก ข้าต้องการความช่วยเหลือของทั้งสองท่านจริงๆ ดังนั้นจึงมอบความจริงใจของข้าออกไปก่อนล่วงหน้า” เวินเฉียนจิ่วตอบ

“คุณชายรองรู้ได้อย่างไรว่าซื่อจื่อเฟยของข้าถูกพิษ?” จวินหย่วนโยวถามถึงประเด็นสำคัญ

“เพราะซื่อจื่อเฟยเป็นคนที่บรรพจารย์ตระกูลเวินต้องการ เผ่ามารดาของซื่อจื่อเฟยเป็นเผ่าเลือด เล่าขานกันว่าเลือดของคนเผ่าเลือดสามารถแก้พิษได้ หากได้รับการขัดเกลาบางทีอาจจะทำให้คนเป็นอมตะได้

หลายปีมานี้บรรพจารย์ตระกูลเวินตามหาร่องรอยของคนเผ่าเลือดมาโดยตลอด จนกระทั่งไม่นานมานี้มีคนส่งจดหมายลับมา บอกว่าซื่อจื่อเฟยก็คือลูกหลานของเผ่าเลือด ดังนั้นเจ้าบ้านถึงได้ส่งพี่หญิงใหญ่ไปโจมตีเมืองชิ่งหรวน จุดประสงก็เพื่อล่อพวกท่านมา