จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 988

เวินเพียรหรันก็สะดุ้งตกใจจริงๆเช่นกัน มองดูทุกคนที่ล้มอยู่กับพื้นคนทั้งคนตะลึงงันไป คนพวกนี้ล้วนเป็นคนมีฝีมือของนางทั้งนั้น กลับถูกคนจัดการอย่างรวดเร็วในกระบวนท่าเดียวเช่นนี้

สายตาเฉียบคมของจวินหย่วนโยวมองมาทางนางอย่างเย็นชา เวินเพียรหรันตัวสั่นโดยสัญชาตญาณ รู้สึกเพียงแผ่นหลังมีลมเย็นยะเยือกพัดผ่านไป นางตกใจจนคนทั้งคนทรุดตัวอยู่กับพื้น

“อย่า อย่าฆ่าข้า ข้าผิดไปแล้ว ต่อไปข้าจะไม่มาขอตัวหมิงจิ่วซางกับพวกท่านอีกแล้ว!” เวินเพียรหรันร้องขอความเมตตาทันที

“ไสหัวออกไป!” จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างเย็นชา

เวินเพียรหรันตกใจจนลุกขึ้นมาจากพื้น หนีออกไปอย่างล้มลุกคลุกคลาน

“ท่านพี่ช่างดุดันจริงๆ!” หยุนถิงยกนิ้วโป้งขึ้นมา

“ไปเถอะ ไม่กินข้าวกัน” จวินหย่วนโยวกล่าวพร้อมกับจูงมือของหยุนถิงขึ้นมา

“ตกลง”

ทั้งสองคนไปกินอาหารเย็น จากนั้นก็กลับไปที่ห้อง หยุนถิงก็พาจวินหย่วนโยวเข้าไปในมิติ

“ท่านพ่อ ท่านแม่ในที่สุดพวกท่านเข้ามาแล้ว ข้ากับพี่ชายปรุงถั่วเยลลี่ พวกท่านจะลองชิมดูหน่อยไหม” จวินเสี่ยวเหยียนกล่าวพร้อมกับถือยาโอสถหลากสีสันเอาไว้ในมือ

หยุนถิงมองไปทางชั้นวางยาของตัวเองโดยสัญชาตญาณ ยาสมุนไพรที่อยู่ข้างบนยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ บนพื้นยังมียาสมุนไพรกระจัดกระจายอยู่เล็กน้อย สามารถจินตนาการได้เลย

“เป็นความผิดของข้าน้อยที่ไม่สามารถขวางเจ้าประคุณทูนหัวทั้งสองท่านเอาไว้ได้” หลงเอ้อที่อยู่ด้านข้างกล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอดกลั้นจากการถูกข่มเหงและเกลียดชังอย่างมาก

“ซื่อจื่อเฟย ถึงแม้จะทำเลอะเทอะไปหน่อยขจ แต่ว่ายาโอสถยังไม่เลว ข้าลองชิมเม็ดหนึ่งแล้วก็ค่อนข้างอร่อยดี” ซูหลินอธิบาย

หยุนถิงกลัวว่าเด็กน้อยทั้งสองจะเบื่อ ดังนั้นถึงได้พาหลงเอ้อกับซูหลินเข้ามาดูแลพวกเขาทั้งคู่

หยุนถิงยื่นมือหยิบยาโอสถใส่เข้าไปในปากหนึ่งเม็ด “รสชาติเปรี้ยวอมหวานเล็กน้อย แต่รสที่ค้างอยู่ในคอกลับมีรสขม กันเฉ่าเพี่ยน ป๋อเหอ ซานชี-------”

จวินหย่วนโยวฟังแล้วยังอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ “ต่อไปปรุงยาโอสถตามตำราแพทย์ เช่นนี้จะได้ฝึกฝนทักษะการปรุงยาโอสถของพวกเจ้าด้วย”

“ท่านพ่อกล่าวถูกต้องแล้ว ข้าก็บอกแล้วว่าน้องสาวใส่มั่วซั่วไม่อร่อย เมื่อครู่นี้กินไปสองเม็ดมันยังเหนียวติดฟันข้าอยู่เลย” จวินเสี่ยวเทียนบ่น

“ก็ข้าทำการทดลองอยู่ไม่ใช่หรือ” จวินเสี่ยวเหยียนโต้กลับ

“เจ้าเด็กน้อยสองคน ความอยากรู้อยากเห็นเป็นเรื่องที่ดี ทำการทดลองก็สามารถทำได้ ความสำเร็จก็ได้มาจากการทำการต่อสู้และทดสอบมาอย่างโชกโชน แต่ว่าครั้งหน้าหลังจากที่ปรุงยาโอสถแล้วจำไว้ว่าต้องเก็บยาสมุนไพรให้เรียบร้อย วางเอาไว้ในตำแหน่งเดิม เช่นนี้ตอนที่แม่ใช้ถึงจะสามารถหามันเจอ” หยุนถิงปลอบโยน

“ท่านแม่ข้ารู้แล้ว” จวินเสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างแรง

จวินหย่วนโยวเล่านิทานให้ลูกทั้งสองฟัง ในขณะที่หยุนถิงเก็บกวาดยาสมุนไพร หลงเอ้อกำลังฝึกเพลงกระบี่ ซูหลินเริ่มทำอาหาร อบอุ่นอย่างมาก

กล่อมลูกทั้งสองนอนหลับแล้วจข หยุนถิงก็พาจวินหย่วนโยวออกจากมิติ จวินหย่วนโยวยื่นมือไปกอดหยุนถิงเข้าไปในอ้อมแขน “หลับให้สบายเถอะ”

หยุนถิงใช้เวลาอยู่กับลูกทั้งสองคนนานขนาดนั้น รู้สึกเหนื่อยแล้วจริงๆ ชั่วครู่เดียวก็ผล็อยหลับไป

เพียงแต่ว่านอนหลับไปไม่นานเท่าไหร่ จู่ๆหยุนถิงก็ตัวร้อนขึ้นมาทั้งตัว ร่างกายมีเหงื่อไหลออกมาอย่างผิดปกติ คนทั้งคนรู้สึกเหมือนกับอยู่ในเตาไฟ อึดอัดอย่างมาก

จวินหย่วนโยวรู้สึกถึงผิวที่ร้อนผ่าวของนาง ก็สะดุ้งตกใจเช่นกัน รีบปลุกหยุนถิงทันที

“ถิงเอ๋อร์ ถิงเอ๋อร์รีบตื่นเร็วเข้า ทำไมเจ้าถึงได้ตัวร้อนเช่นนี้?” ขณะที่พูดจวินหย่วนโยวก็ลงมาจากเตียง หยิบผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมชุบน้ำและวางเอาไว้บนหน้าผากของหยุนถิง

หยุนถิงถึงได้ตื่นขึ้นมา ร่างกายปวดเมื่อยทรมาน ทั่วทั้งร่างกายอ่อนแอไร้เรี่ยวแรง นางจับชีพจรให้ตัวเองทันที