จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 987

ตระกูลเวิน

หยุนถิงกำลังกินขนมอบ คุยเรื่องสัพเพเหระกับจวินหย่วนโยว “ท่านพี่ เราทำร้ายเวินเพียรหรันผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว เจ้าบ้านเวินกลับไม่มาคิดบัญชีกับเรา นี่มันไม่ค่อยปกติหรือเปล่า?”

“เจ้าคิดว่าเจ้าบ้านเวินจะยอมบาดหมางกับเราเพื่อลูกสาวที่เกิดจากอนุภรรยาคนหนึ่งหรือ ยิ่งไปกว่านั้นนางปฏิบัติต่อหมิงจิ่วซางเช่นนั้นมันก็เกินไปจริงๆ ได้รู้ว่าหมิงจิ่วซางเป็นคนของเรา เจ้าบ้านเวินย่อมไม่มายุ่งเกี่ยวอยู่แล้ว มิเช่นนั้นทันทีที่ข้าขอหอโม่อวี่คืน สำหรับเขามันจะได้ไม่คุ้มเสียไม่ใช่หรอกหรือ!” จวินหย่วนโยวอธิบาย

หยุนถิงยกนิ้วโป้งขึ้นมา “ท่านพี่กล่าวถูกต้องแล้ว”

“อืม จวนได้เวลาแล้ว เราควรออกไปได้แล้ว” จวินหย่วนโยวเอ่ยปาก

“ตกลง!”

ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ปลอมตัวเป็นหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวตั้งนานแล้วนาทีนี้สามารถใช้งานได้แล้ว ทั้งสองคนเดินออกจากประตูไป

“ท่านพี่ ศาลาพักร้อนในสวนหลังลานของตระกูลเวินดูไม่เลว ข้าอยากไปชมจันทร์” หยุนถิงตัวปลอมเสนอแนะ

“ตกลง ข้าไปกับเจ้า”

องครักษ์ลับของตระกูลเวินที่อยู่บนกำแพงก็เห็นเข้า จวินหย่วนโยวจูงมือของหยุนถิงเดินไปทางสวนหลังลาน พวกเขาตามไปอย่างเงียบๆทันที อย่างไรเสียการปรากฏตัวกลางดึกกะทันหันเช่นนี้ มันผิดปกติจริงๆ

และหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวที่แท้จริงก็เป็นเปลี่ยนชุดปฏิบัติกลางคืนสีดำ จากไปทางด้านต่างด้านหลัง มุ่งหน้าไปยังเส้นทางลับบนแผนที่ที่หมิงจิ่วซางวาดเอาไว้

หมิงจิ่วซางรออยู่ตรงประตูทางเข้าเส้นทางลับนานแล้ว ทันทีที่เห็นพวกเขามาก็เรียกพวกเขาเข้าไปทันที

และโชคดีที่มีหมิงจิ่วซางนำทาง ระหว่างทางพวกเขาหลบเลี่ยงกลไกเล็กใหญ่ที่อยู่ด้านใน มองดูแก้วแหวนเงินทอง และอาวุธยุทโธปกรณ์เป็นกล่องๆนั่น หยุนถิงยังอดขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้

“ตาเฒ่านี่เตรียมพร้อมมาอย่างดีจริงๆ” ขณะที่พูด หยุนถิงก็วางสิ่งของเข้าไปในมิติ

“จิ้งจอกเฒ่าเก็บทางหนีทีไล่เอาไว้ และก็เพราะข้าฉลาด ค้นพบรังของจิ้งจอกเฒ่า” หมิงจิ่วซางกล่าวอย่างได้ใจ

“ครั้งนี้ เจ้าสร้างความดีความชอบจริงๆ” จวินหย่วนโยวกล่าวออกมา

“มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว กลับไปให้ซื่อจื่อเฟยมอบของล้ำค่าให้ข้าหลายๆชิ้นก็พอแล้ว”

“ไม่มีปัญหา” หยุนถิงดำเนินการอย่างรวดเร็ว ใส่สิ่งของเข้าไปมิติหมดแล้ว แล้วก็ใช้เจตจำนงสร้างผลิตภัณฑ์ด้อยคุณภาพกับของปลอมใส่เข้าไปที่ตำแหน่งเดิม

เวลาหนึ่งคืน หยุนถิงทั้งสามคนเปลี่ยนสิ่งของทั้งหมดในเส้นทางลับทั้งห้าเส้นทางของตระกูลเวินจนหมด จนกระทั่งฟ้าสางถึงได้กลับมา

เหนื่อยมาทั้งคืน หยุนถิงล้มตัวลงไปก็ผล็อยหลับไป จวินหย่วนโยวช่วยนางถอดรองเท้าและถุงเท้าด้วยความเอาใจใส่อย่างยิ่ง ห่มผ้าห่มให้นาง จากนั้นก็นอนลงไปข้างกายของนางและหลับตาลง

การนอนหลับนี้ กินเวลาไปหนึ่งวัน หลังจากที่เจ้าบ้านเวินรู้ยังอดที่จะสงสัยขึ้นมาไม่ได้ “สองคนนั้นคงจะไม่ได้หนีไปใช่ไหม?”

“ท่านพ่อ ข้าได้ยินยามรักษาการณ์บอกว่าเมื่อคืนนี้จวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยไปชมจันทร์ที่ศาลาพักร้อน ดูกันถึงเช้าถึงกลับมา คิดว่าคงจะเหนื่อยแล้ว บนกำแพงก็มีองครักษ์ลับมองดูอยู่ หากพวกเขาหนีไปจริงๆต้องถูกสังเกตเห็นอย่างแน่นอน” เวินหวู่อวี่คุณชายใหญ่ตระกูลเวินตอบ

“โชคดีที่ในจวนมีเจ้าคอยดูอยู่ ระยะนี้อย่าเพิ่งล่วงเกินจวินหย่วนโยวกับหยุนถิง เก็บพวกเขาเอาไว้จะเป็นประโยชน์มากสำหรับพ่อ ช่วงนี้เจ้าได้จัดสรรอาหารของพวกเขาอย่างเหมาะสมหรือไม่?” เจ้าบ้านเวินถาม

“ท่านพ่อวางใจ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนทำตามคำสั่งของผู้อาวุโสหมอรักษาหลังค่อม อาหารของหยุนถิงล้วนจัดเตรียมขึ้นเป็นพิเศษทั้งนั้น พวกเขาไม่ได้สงสัยอะไร?” เวินหวู่อวี่ตอบ

“เช่นนี้ย่อมดีที่สุด”

และหยุนถิงที่นอนไปทั้งวันก็ฝันอย่างสะลึมสะลือ ฝันว่าตัวเองตกอยู่ในทะเลเพลิง ไม่ว่านางจะตะโกนอย่างไร ขอความช่วยเหลืออย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ สุดท้ายทั่วทั้งร่างกายก็ถูกเปลวไฟกลืนกิน นางตกใจจนสะดุ้งตื่นทันที ถึงได้พบว่าตัวเองฝันร้ายไป

จวินหย่วนโยวไม่ได้อยู่ในห้อง หยุนถิงลุกขึ้นเปิดประตูห้องออก ท้องฟ้าด้านนอกมืดลงแล้ว

หยุนถิงเดินไปถึงในลาน ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนกำแพง ในมือยังถือดอกไม้ที่แปลกประหลาดมากดอกหนึ่ง

“พี่สาว ท่านสวยจังเลย ดอกไม้มอบให้ท่าน!”