จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 986

โม่ฉือหานมองไปทางขวดเครื่องเคลือบอันนั้นอย่างตกตะลึง สีหน้าไม่น่าดูมากขึ้นเล็กน้อย “เหตุใดเจ้าต้องช่วยข้าด้วย?”

“เด็กเป็นผู้บริสุทธิ์ ยิ่งไปกว่านั้นหยุนถิงเคยบอกกับข้าว่า หากลูกชายของเจ้าต้องการสิ่งใด ให้ข้าช่วยเจ้าให้ได้!” โม่เหลิ่งเหยียนอธิบายด้วยความอดทนอย่างหาได้ยาก

“นางพูดเช่นนี้หรือ?” โม่ฉือหานทั้งตกตะลึงและไม่อยากจะเชื่อ

เขาคิดไม่ถึงว่าหยุนถิงจะใจกว้างเช่นนี้ ให้โม่เหลิ่งเหยียนดูแลลูกของตนเอง เห็นขวดเครื่องเคลือบอันนั้น ครั้งนี้โม่ฉือหานรู้สึกละอายใจที่สู้ไม่ได้จริงๆ

เขารับขวดเครื่องเคลือบอันนั้นมา เทยาโอสถที่อยู่ข้าในออกมา รีบป้อนให้เด็กอย่างรวดเร็วโดยไม่แม้แต่จะคิด

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงร้องไห้ของเด็กก็เบาลง จุดแดงบนใบหน้าก็จางลงมากแล้ว โม่ฉือหานรู้สึกตื่นเต้นอย่างยิ่ง

“บุณคุณอันใหญ่หลวงไม่สามารถตอบแทนได้ด้วยคำขอบคุณ ต่อไปหากเจ้ามีความต้องการ ข้าจะต้อง------” คำพูดของโม่ฉือหานยังไม่ทันจะพูดจบ จู่ๆสีหน้าของคุณชายน้อยก็ซีดขาว ริมฝีปากบางไร้สีเลือด ถึงกับเริ่มอาเจียนเป็นเลือดแล้ว

“ลูกพ่อ ลูกพ่อเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง โม่เหลิ่งเหยียนนี่มันเรื่องอะไรกัน เจ้าถึงกับให้ยาพิษแก่ข้า?” โม่ฉือหานคำรามด้วยความโกรธ รีบอุ้มลูกชายขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“เด็กๆ ใครก็ได้รีบไปเชิญหมอหลวงเร็วเข้า!”

“ขอรับ!” องครักษ์รีบไปจัดการทันที

“ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดถึงเป็นเช่นนี้?” โม่เหลิ่งเหยียนขมวดคิ้วแน่น

นี่คือยาโอสถที่หยุนถิงให้เขา ในตอนที่เขาออกจากด่านชายแดน หยุนถิงมอบมันให้เขาเองกับมือ เป็นไปไม่ได้ที่ยาจะมีปัญหา ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่หยุนถิงจะเป็นตัวปลอม

“โม่เหลิ่งเหยียนไอ้สารเลว ถึงกับวางยาพิษลูกชายของข้า!” โม่ฉือหานคำรามด้วยความโกรธ มือหนึ่งอุ้มลูกชายเอาไว้ อีกมือโจมตีเข้ามาทางโม่เหลิ่งเหยียน

โม่เหลิ่งเหยียนหลบออกไปทันที “หลีอ๋อง ต้องมีอะไรเข้าใจผิดกันแน่นอน”

“เข้าใจผิดบ้าบออะไร ลูกชายของข้าอาเจียนเป็นเลือดนี่คือเรื่องจริง!” โม่ฉือหานก่นด่า

“หากลูกชายเจ้าตาย ข้ายินดีชดใช้ด้วยชีวิต เรื่องสำคัญเร่งด่วนที่ต้องทำในตอนนี้คือหาหมอรักษาเด็ก” โม่เหลิ่งเหยียนตอบ

“หมอหลวงในพระราชวัง หมอทั้งหมดในเมืองหลวงข้าก็หามาหมดแล้ว ไม่มีประโยชน์เลย หยุนถิงกับหมอยมบาลก็ไม่อยู่อีก ลูกชายของข้าไม่มีใครสามารถรักษาได้เลย!” โม่ฉือหานกล่าวด้วยความโกรธ

สีหน้าของโม่เหลิ่งเหยียนก็ไม่น่าดูอย่างมากเช่นกัน หยุนถิงไม่อยู่ทำงานได้ยากลำบากจริงๆ ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงคนคนหนึ่ง หันหลังจากไปโดยไม่พูดอะไรเลยสักคำเดียว

“โม่เหลิ่งเหยียน เจ้าทำร้ายลูกชายของข้าแล้วจะไปไหน?” โม่ฉือหานอุ้มลูกชายไล่ตามไป

บ่าวรับใช้ทั้งหมดตกใจจนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ใครๆก็รู้ว่าหลีอ๋องให้ความสำคัญกับคุณชายน้อยคนนี้มากแค่ไหน ทีนี้ซวนอ๋องกับหลีอ๋องกำลังจะบาดหมางกันแล้ว

โม่ฉือหานไล่ตามโม่เหลิ่งเหยียนไปยังร้านขายยาสมุนไพรแห่งหนึ่งโดยตรง โม่เหลิ่งเหยียนเดินผ่านห้องโถงหน้าด้านไปที่ลานหลังโดยตรง

“หลันซาน รบกวนเจ้าช่วยดูลูกชายของหลีอ๋องให้หน่อย เขายังพอมีทางรอดหรือไม่?” โม่เหลิ่งเหยียนเข้าสู่ประเด็นสำคัญทันที

เมื่อหลันซานที่กำลังตากยาสมุนไพรหันกลับมาก็เห็นหลีอ๋องอุ้มลูกชายเอาไว้ ไม่กล้าล่าช้า รีบเข้ามารับตัวเด็กอย่างรวดเร็ว “หลีอ๋อง ให้ข้าดูหน่อยเถอะ”

โม่ฉือหานมองดูหลันซานครู่หนึ่ง ลังเลอยู่ครู่หนึ่งสุดท้ายก็ยื่นลูกไปให้ “เขากินยาถอนพิษที่ซวนอ๋องให้ก็อาเจียนเป็นเลือด ข้าสงสัยว่ายาโอสถที่เขาให้เป็นยาพิษ”

หลันซานตรวจสอบและจับชีพจรให้เด็กทันที แล้วก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมเช็ดเลือดตรงมุมปากของเด็กมาดม ตรวจสอบอย่างละเอียดรอบหนึ่งถึงได้เอ่ยปากขึ้นมา

“หลีอ๋องวางใจได้ คุณชายน้อยไม่เป็นไร นี่เป็นเพราะยาถอนพิษได้ผล โดยทั่วไปแล้วหลังจากกินยาถอนพิษเข้าไปร่างกายก็จะล้างพิษด้วยตัวเอง เป็นเพราะคุณชายน้อยยังเด็กเกินไป มันเป็นปฏิกิริยาที่เกิดจากร่างกายไม่สามารถรับการข่มกันของยาพิษร้ายแรงกับยาถอนพิษได้ ข้าฝังเข็มให้เขาสามครั้ง ก็เกือบจะหายขาดแล้ว หลีอ๋องวางใจ ทักษะทางการแพทย์ของข้าซื่อจื่อเฟยเป็นคนสอนทั้งหมด ปลอดภัยอย่างแน่นอน” หลันซานอธิบาย

“ช่างดีจริงๆ!” โม่ฉือหานตื่นเต้นอย่างยิ่ง

สีหน้าของโม่เหลิ่งเหยียนที่อยู่ด้านข้างกลับดำมืดอย่างมาก “จิตใจคับแคบ!”