จอมยุทธ์กบฏโลก นิยาย บท 26

บทที่26 ใครมีคุณสมบัติพอที่ให้ฉันทักทาย

“ฉู่เทียนเจียง คุณ...คุณเอาสองแสน ถือว่าเป็นการขู่เข็ญไหม”

หลังจากที่ไอ้หัวเขียวที่เดินกะเผลกและกลัวจนฉี่จะราดอุ้มคนขึ้นรถแล้วจากไป ใจของฮัวจิ่นถิง

รู้สึกกังวลรู้สึกว่าสิ่งที่ฉู่เทียนเจียงทำนั้นดูไม่เหมาะสม

“ขู่เข็ญ? พวกเขาแค่ปริปากพูดก็ขอตั้งล้านห้า ที่รักคุณวางใจได้เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่ผมนั้นควร

กลุ้มใจ เงินสองแสนหลังจากที่ตกแต่งห้องทำงานเสร็จเงินที่เหลือก็แจกจ่ายให้กับอาหงและ

บรรดาพนักงานที่ได้รับความหวาดผวาแบบนี้มีประโยชน์กับเธอที่เพิ่งมาดำรงตำแหน่งใหม่อย่าง

แน่นอน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ฮัวจิ่นถิงก็มีความเห็นส่วนตัวแต่ก็กล่าวอย่างเคร่งขรึม

“เอางั้นก็ได้ แต่ไม่ว่ายังไงความปลอดภัยของคุณคือที่หนึ่งเมื่อเกิดเหตุอันตรายต้องรีบถอย

ออกมา ฉันไม่อยากให้อีอีเสียพ่อไปในพริบตา”

ฉู่เทียนเจียงพยักหน้าพลางยิ้มร้ายออกมา

“อืม ว่าแต่ที่รัก ตอนที่ผมกำลังต่อสู้อยู่ คุณ......ตะโกนเรียกผมว่าสามีใช่ไหม?”

ทันใดนั้นใบหน้าของฮัวจิ่นถิงก็แดงระเรื่อและเธอก็ถอยหนีด้วยประโยคเบาๆ นั่น

“คุณฟังผิดแล้ว หึ!”

ฉู่เทียนเจียงที่กำลังลูบคางรู้สึกว่านี่แหละคือชีวิต

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ณ บาร์ในเมืองหนิง

“ลูกพี่ ทั้งหมดที่ผมพูดเป็นเรื่องจริง ไอ้ฉู่เทียนเจียงมันเก่งมากจริงๆ พวกเราสิบกว่าคนต่างก็

ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมันคุณดูสิตอนนี้พวกพ้องของเรายังนอนอยู่ในโรงพยาบาลหลายคนเลย”

ไอ้หัวเขียวเพิ่งพูดจบก็ถูกฉงจื่อเตะล้มลงกับพื้น

“แม่งเอ๊ย ไอ้พวกไร้ประโยชน์ ก็แค่เพิ่งออกจากกรมกำลังบ้าคลั่ง ไอ้แม่ย้อยคนสิบกว่าคนยังเก็บมันไม่ได้?”

พูดถึงตรงนี้ ฉงจื่อก็กระชากคอเสื้อของไอ้หัวเขียวและยกขึ้น

“ไอ้แซ่ฉู่พูดจริงเหรอว่า พรุ่งนี้สี่โมงเย็นเขาจะมาที่บาร์เพื่อเอาค่าชดใช้สองแสนหยวน?”

“ใช่แล้วลูกพี่ เขายังบอกอีกว่าถ้าไม่เตรียมเงินไว้ ไม่แน่อาจจะอันตรายถึงชีวิต”

สายตาของฉงจื่อมีความเยือกเย็นเคลื่อนผ่านเล็กน้อย

“ดี! ดีมาก ฉันฉงจื่อผู้แฝงตัวอยู่ดินแดนนี้มานานหลายปีนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนกล้าสั่งให้ฉันเตรียม

เงินเอาไว้ ดี พรุ่งนี้ฉันจะทำให้มันมาแล้วไม่มีชีวิตกลับไปได้อีก”

ในช่วงพลบค่ำ ณ โรงแรมซื่อจี้ในเมืองหนิง ฉู่เทียนเจียงและฮัวจิ่นถิงขับรถมาถึงที่นี่โดยตรง

เพราะพ่อตาโทรเรียกให้มาร่วมมื้อค่ำด้วยกันที่นี่ ทุกคนจำเป็นต้องมา

“ที่รักเอาเป็นว่าผมไม่ตามขึ้นไปด้วยแล้วกัน ผมรีบกลับไปเล่นกับอีอีน่ะ มื้อค่ำที่บ้านอารองมี

อะไรให้น่าเข้าร่วม ยังไงก็หักหน้ากันไปแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดของฉู่เทียนเจียง ฮัวจิ่นถิงก็ถอนหายใจ

“ฉันรู้ดี แต่วันนี้คุณปู่เข้าร่วมด้วยอีกอย่างในใจของคุณปู่ฮัวรุ่ยรุ่ยก็อยู่อันดับสูงมาตลอด เธอหา

คู่รักทำไมคุณปู่จะไม่มาช่วยคัดกรองละ ดังนั้นการที่เรามาที่นี่ไม่เกี่ยวกับอารองแต่เป็นคุณปู่”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ฮัวจิ่นถิงก็นึกอะไรบางอย่างออกและรีบพูด

“จริงด้วย เทียนเจียงคุณขึ้นไปห้ามวู่วามเด็ดขาด พ่อสงสัยว่าครอบครัวอารองมีความคิดปองร้าย

อีกอย่างทะเลาะกันจนแทบมองหน้ากันไม่ติดแต่ก็ยังเชิญพวกเราไปร่วมมื้อค่ำด้วย ต้องมาด้วย

ความคิดไม่ดีแน่ๆ เพราะเหตุนี้จึงไม่พาอีอีมาและให้แม่ดูแลอยู่ที่บ้าน คุณควบคุมอารมณ์รุนแรง

ของคุณด้วยห้ามยั่วโมโหคุณปู่ ไม่เช่นนั้นครอบครัวของเราไม่มีอันจะกินแล้ว”

“ดูสถานการณ์ก่อน พวกเขาไม่ยั่วโมโหผมก็พอแล้ว”

ฉู่เทียนเจียงกล่าวอย่างผิวเผิน เขาต้องการเล่นคนพวกนี้ให้ค่อยๆ ตายไป อารมณ์ดีก็ไว้หน้า

อารมณ์เสียก็ตบให้ตายในฝ่ามือเดียว

ด้วยท่าทีที่กำกวมเช่นนี้ฮัวจิ่นถิงจึงกระทืบด้วยความโกรธและรีบตามไป

“คุณชายส่วนผสมที่ท่านขอมาพร้อมแล้ว เมื่อแขกมาถึงก็สามารถเริ่มได้เลย”

ล็อบบี้ชั้นที่หนึ่งของโรงแรมซื่อจี้ ประตูลิฟต์เปิดออกเฉินเสี่ยวเฟิงที่ปิดผ้าพันแผลไว้ครึ่งหน้าได้