จอมยุทธ์กบฏโลก นิยาย บท 27

บทที่27 เอาไปให้หมากิน

สิ่งที่ฮัวรุ่ยรุ่ยพูด เป็นการตีวัวกระทบคราดแต่ทุกคนที่นั่งอยู่ในนี้ต่างได้ยินหมดและรู้ดีว่า

มันหมายถึงอะไร

ฮัวจิ่นถิงที่ค่อนข้างโมโหกำลังจะโต้กลับ แต่พอคิดก็พูดไม่ออกถ้าโต้กลับไปเท่ากับว่าเป็น

ฝ่ายเสียเปรียบ

“พอได้แล้ว บริกรเสิร์ฟอาหารเลย”

ฮัวฝู้โก๋โบกมือถือเป็นสัญลักษณ์ให้เริ่มเสิร์ฟ ฮัวว่านถงเอ่ยปากพูด

“เอ่อฮัวจิ่นถิง....”

“ฮัวว่านถง ฮัวจิ่นถิงเป็นชื่อที่คุณเรียกได้เหรอ?”

คำพูดถูกขัดด้วยฉู่เทียนเจียง อารมณ์ฮัวว่านถงเกือบระเบิดออกมาโชคดีที่ทนไว้ได้

และพูดอย่างเย็นชา

“งั้นคุณหมายความว่า?”

ฉู่เทียนเจียงยิ้มอ่อน

“ฮัวฝู้โก๋สั่งอาหารน้อยหน่อย คนของเราไม่ค่อยเยอะไม่งั้นสิ้นเปลือง”

ปึง!

ทันใดนั้นฮัวว่านถงก็ตบโต๊ะละลุกขึ้นและชี้ไปที่ฉู่เทียนเจียงพลางพูดเสียงดังออกมา

“ฉู่เทียนเจียงแกหมายความว่าไง? ชื่อพ่อฉันเป็นชื่อที่แกควรเรียกเหรอ?”

“น่าสนใจ คุณเรียกชื่อภรรยาของผม ทำไมผมจะเรียกชื่อพ่อคุณไม่ได้”

ท้ายสุดเพราะประโยคเดียวของท่านผู้ใหญ่ฮัวอานไท่ทำให้สถานการณ์สงบลง

“ว่านถงนั่งลง หาเรื่องกับตัวไร้ประโยชน์เพื่ออะไร”

การรับรู้ของท่านผู้ใหญ่ไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ฮัวจิ่นถิงออกหน้าช่วยสามีของเธอ

ทั้งๆที่ฉู่เทียนเจียงออกมาจากกรมแล้วและทั้งคนก็เปลี่ยนไปแล้ว

“คุณปู่ เทียนเจียงกลับจากกรมเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ ในอนาคตท่านจะเห็นเอง”

ฮัวว่านถงที่เพิ่งนั่งลงหัวเราะออกมา

“ฮัว.....พี่ถิงถิงพูดถึงกรมฮ่าๆ พวกลุงใหญ่รู้จักหมดแล้วคนนั้นคือเจียงหลงแฟนของพี่สาวผม

เคยอยู่ในกรมแต่ตอนนี้เกษียณแล้ว”

พยักหน้าถือว่าทักทายกันแล้ว เจียงหลงมองไปทางฉู่เทียนเจียง

“ฉู่เทียนเจียงใช่รึเปล่าได้ยินมาจากว่านถงแล้ว พวกเราก็ถือว่ามีพรมลิขิตต่อกันนะ

ผมอยู่เซาเทิร์นแลนด์มาห้าปีคุณละ?”

“นอร์ทเทิร์นแลนด์”

สองคำง่ายๆที่พูดออกมา เจียงหลงเริ่มสัมผัสถึงความหยิ่งผยองของฉู่เทียนเจียง

แต่ก็ยังพูดไปยิ้มไป

“นอร์ทเทิร์นแลนด์นี่เอง ที่นั่นเป็นสถานที่ที่อันตรายที่สุดคุณสามารถมีชีวิตรอดกลับมาได้

ถือว่าโชคดีมากๆแล้ว ได้ข่าวมาว่าคุณปฏิบัติภารกิจที่ไม่เลวมาหลายครั้ง

ได้ยศอะไรมาบ้างไหม?”

“เทพสงครามเลี่ยนหยู้”

ก็ยังเป็นคำง่ายๆ แต่ว่ากลายเป็นสี่คำ ท่าทีของฉู่เทียนเจียงทำเอาเจียงหลงขมวดคิ้วเล็กน้อย

ในชีวิตนี้ของเขาไม่เคยเจอใครที่กวนส้นตีนได้ขนาดนี้

เหมือนกับว่าคุยกันเสร็จแล้วฮัวว่านถงจึงถามขึ้น

“พี่เขย ไอ้เทพสงครามเลี่ยนหยู้อะไรของฉู่เทียนเจียงเนี่ยเป็นตำแหน่งอะไรครับ”

เจียงหลงส่ายหัว

“ขออภัย ฉันคือราชาแห่งรบที่โง่เขลาในเซาเทิร์นแลนด์ที่เกษียณไปแล้ว

ดูเหมือนว่าจะไม่เคยมีเรื่องนี้มาก่อน”

ทันใดนั้น ฮัวว่านถงก็หัวเราะออกมา

“ฉู่เทียนเจียง แกบอกแกรักศักดิ์ศรีก็ไม่น่าถึงขั้นนี้หรอกมั้ง ทหารหัวเกรียนกลับมาก็พอแล้ว

หลอกพวกเราแล้วได้อะไรขึ้นมา? ตอนนี้ถูกพี่เขยของฉันเปิดเผยแล้วละสิ หน้าด้านจริงๆ เลย”

“นั่นสินะบางคนก็เป็นคนที่มีความสามารถต่ำ คนไร้ประโยชน์ยังไงก็เป็นคนไร้ประโยชน์อยู่

วันยังค่ำ”

หลินเหมยช่วยพูดอีกแรงทั้งบ้านต่างถือว่าชอบพูดเยาะเย้ยถากถาง

ลูกคนโตฮัวจื้อหย่วนและภรรยาของเขาอู๋ฮัวฮัวต่างจิบน้ำชาไม่ได้อยากเข้าร่วมด่าเลย

ไม่ใช่ว่าฮัวจื้อหย่วนเป็นคนใจดีแต่เป็นเพราะว่าเขารังเกียจที่จะคุยกับฉู่เทียนเจียงที่เป็นคน

ไร้ประโยชน์ในสายตาแม้แต่คำเดียว แบบนั้นถือว่าเป็นการดูถูกแบบหนึ่ง

แค่เห็นท่าทีของท่านผู้ใหญ่ก็รู้แล้ว ฉู่เทียนเจียงถูกโจมตีขนาดนี้เขากลับไม่พูดอะไรสักคำ

เพื่อความเป็นธรรม

“พอได้แล้ว!”

จู่ๆ ฮัวเหวินฮุยก็ระเบิดอารมณ์ออกมา

“พี่รองถ้าพวกพี่เรียกพวกผมมาเพื่อดูถูกลูกเขยของผม งั้นขอโทษทีตอนนี้พวกเราไปได้แล้ว

ใช่ไหม”