จอมยุทธ์กบฏโลก นิยาย บท 24

บทที่24 ใช้เงินไปเกือบหมดแล้ว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ศพนั้นถูกลากไปแล้วรอผลชันสูตร ทั้งสามครอบครัวก็แยกย้ายไปแล้ว ภารกิจของนั้นเสร็จสิ้นแล้ว แค่พรุ่งนี้ต้องให้ประธานอย่างฮัวเหวินฮุยไปที่โรงพยาบาลนิติเวชหน่อยก็เรียบร้อยแล้ว

“อาหง งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”

มองดูท้องฟ้าที่ใกล้จะสว่างแล้ว ฉู่เทียนเจียงก็กล่าวลาแล้วก็ขับอาวดี้ออกไป ทันใดนั้น พวกพนักงานเก่า ก็แทบไม่กล้าถอนหายใจ ไม่เหมือนความรู้สึกก่อนหน้านี้เลยสักนิด

“สามล้าน ประธานฮัวไม่มีทางมีเงินเยอะขนาดนี้หรอก”

“ใช่ นายลืมครึ่งเดือนที่แล้วไปแล้วหรอ ประธานฮัวไม่ได้กลับบ้าน ดื่มเหล้าอยู่ในโรงงานของเรา เมาแล้วยังตัดพ้อไปดีด้วย แล้วไอ้ลูกเขยจนๆ นี่เอาเงินมาจากไหนล่ะ”

นึกไม่ออก ยังไงก็นึกไม่ออก อาหงกลับพูดว่า

“พวกเอ็งไม่เคยเห็นรึไง ฉู่เทียนเจียงเจ้ามาในโรงงาน มาจัดการหลายๆ อย่าง ทุกอย่างกำหนดตามใจตัวเอง หรือว่า พวกเรามองไอ้ลูกเขยกระจอกนี่ผิดไป”

ระหว่างทางกลับบ้าน ฉู่เทียนเจียงก็ขมวดคิ้ว หนุ่มสามคนนั้น ไม่ได้หัวใจวางตั้งแต่แรกแล้ว แต่โดนวางยาต่างหาก

ยาพิษที่วางนั้น เขาเคยเห็นมาครั้งนึง เป็นยาพิษชนิดใหม่ล่าสุดที่พัฒนาโดยตลาดมืดในประเทศ ลักษณะการตายนั้นคล้ายกันกับอาการหัวใจวายสุดๆ จนนิติเวชจะไม่สามารถชันสูตรออกมาได้

ประเด็นคือยาพิษแบบนี้นั้นแพงมาก คนปกติ ไม่มีปัญญาซื้อได้แน่นอน ยาพิษที่แพงแบบนั้น เอามาใช้ฆ่าคนงานโรงงานสามคน มันบอกไม่เข้าท่าเลยสักนิด

แต่ถ้าอยากจะหาฆาตกร ก็เป็นไปไม่ได้เหมือนกัน ตอนนั้นเขาเช็กดูกล้องวงจรปิด ไม่เห็นอะไรที่น่าสงสัย ถือได้ว่าเป็นเลือกลึกลับอย่างหนึ่ง

ในขณะเดียวกัน ในคลับส่วนตัวแห่งนึงในเมืองหนิง ฮัวว่านถงและเจียงหลงนั่งอยู่บนโซฟา แล้วก็ได้ดื่มเบียร์ไปลงท้องไปแล้วสองลัง

ฮัวว่านถงที่เพิ่งจะคุยโทรศัพท์เสร็จ ก็มองไปที่เจียงหลงหัวเราะแล้วพูดขึ้น

“พี่เขย เรื่องที่โรงงานอิฐจัดการเรียบร้อยแล้ว อาสามของผมเสียไปสามล้าน เยอะกว่าที่ผมคิดไว้อีก ฮ่าฮ่า พี่เขยสุดยอดจริงๆ อาสามของเรายังผ่อนค่าบ้านค่ารถยังไม่หมดเลย เงินสามล้านนี้ แปดสิบเปอร์เซ็นต์นั้นต้องกู้มาแน่นอน เดาว่าต่อไปเราคงไม่ต้องลงมือแล้วล่ะ เดี๋ยวพวกเขาก็คงตายแน่ๆ”

เจียงหลงสั่นขา แล้วทำท่าทางประมาณว่าไม่แคร์

“เรื่องเล็กหน่า นายเป็นน้องของแฟนพี่ นายไม่พอใจ พี่ก็ต้องไม่พอใจอยู่แล้ว นี่เป็นแค่อาหารเรียกน้ำย่อย นายจ่ายเงินให้กับคนสังคมอย่างฉงจื่อนั่นไปแล้วไม่ใช่หรอ ไม่เพิ่มของให้โรงงานอิฐหน่อยหรอ”

แปะ! ฮัวว่านถงปรบมืออย่างสุดโต่ง

“พี่เขยพูดคำนี้ได้ถูกว่าจริงๆ คิดหรอว่าฉันจะไม่เล่นงานมันซ้ำอีก”

ตอนนี้ สีหน้าของเจียงหลงก็น่ากลัวขึ้น

“ว่านถง เหมือนเดิมนะ อย่าให้พี่สาวนายรู้เรื่องนี้ ชีวิตของคนตั้งสามคน พี่สาวนายเกลียดเรื่องพวกนี้มาก เข้าใจไหม”

“เข้าใจเข้าใจ พี่เขย พี่สบายใจได้”

อีกฝั่งนึง ในตอนที่ฉู่เทียนเจียงกลับมาถึงบ้านนั้น ฟ้าก็สว่างแล้ว พอเข้าประตู ก็เห็นว่าทั้งสามคนในบ้านนั่งอยู่ที่โซฟาของห้องรับแขก หน้าตาร้อนรนกันหมด

เห็นฉู่เทียนเจียงเข้ามา ฮัวจิ่นถิงก็รีบถามขึ้น

“เป็นยังไงบ้าง พวกเราเป็นห่วง จนไม่กล้าโทรหาคุณกัน”

“จัดการเรียบร้อยหมดแล้วครับ ทั้งสามคนตายเพราะหัวใจวายเฉียบพลัน ไม่ได้เกี่ยวกับโรงงานเท่าไหร่ทั้งครอบครัวพวกเขาก็เซ็นสัญญาไว้แล้ว ไม่ฟ้องร้องอะไรอีกแล้ว”

ฟู่!

ทั้งสามคนต่างพากันถอนหายใจ ฮัวเหวินฮุยกลัวว่าถ้าตัวเองได้ยินข่าวอะไรที่ไม่ดี แล้วจะเป็นลมไปอีก พอนึกอะไรออก เลยถามทันที

“ใช่แล้ว ที่นายตกลงกับพวกเขา ชดใช้บ้านละเท่าไหร่ ถึงจะไม่เกี่ยวข้องกับโรงงาน แต่เกิดขึ้นในโรงงาน พวกเราก็ต้องชดเชยเงินให้อยู่ดี”

“ครอบครัวละหนึ่งล้านครับ รวมเป็นสามล้าน”

ทันใดนั้น ฮัวเหวินฮุยก็ลุกขึ้นยืน พูดง่ายๆ ว่าไม่กล้าเชื่อหูตัวเอง

“เท่า……เท่าไหร่นะ”