จอมยุทธ์กบฏโลก นิยาย บท 30

บทที่30 นี่มันเพิ่งเริ่ม

ณ บาร์แห่งหนึ่งในเมืองหนิง เมื่อฉู่เทียนเจียงเข้ามาประตูก็ถูกปิดหมดเพียงแค่ในชั้นหนึ่งก็มีคน

เกือบสามสิบกว่าคนในมือต่างถืออาวุธไว้ สายตาของแต่ละคนดูไม่เป็นมิตรราวกับว่า

ฉู่เทียนเจียงเป็นแพะรับบาปที่รอโดนเชือด

ตึงตังตึง!

เสียงฝีเท้าดังขึ้น มีชายร่างใหญ่จากชั้นสองเดินลงมา

“ฉู่เทียนเจียง? นายไม่มีแนวคิดเรื่องเวลาเหรอ ให้มาก่อนสี่โมงตอนนี้ราวๆ ห้าโมงแล้วมั้ง”

ฉู่เทียนเจียงดูไร้อารมณ์ ตอนนี้เขาอารมณ์เสียมากถ้าฉงจื่อเชื่อฟังหน่อยความโกรธของเขาก็น่าจะเบาลง

“สองแสนเตรียมไว้รึยัง?”

ฉงจื่อเดินไปนั่งลงและแสยะยิ้ม

“เงินสองแสนน่ะไม่มีแต่มีดยี่สิบเล่มอะเตรียมไว้ให้แกแล้วลองชิมสักหน่อยสิ”

ฉงจื่อเป็นคนโหดร้ายเลยทีเดียวไม่พูดเยอะแต่เข้าประเด็นทันทีเลย

ราวกับรู้ว่าฉู่เทียนเจียงมีลูกเล่น ดังนั้นสามสิบกว่าคนในชั้นหนึ่งจึงกลับกลุ่มกับ

แค่ท่าทางนี้คนธรรมดาก็อยู่บนพื้นด้วยขาปวกเปียกแล้ว

แสงของมีดกะพริบ ในขณะเดียวกันทั้งซ้ายขวาหน้าหลังก็ถูกโจมตี คนพวกนี้หมาหมู่จึงไม่สนใจ

อะไรมากมายยกมีดขึ้นมาฟันลงที่ไหนก็ที่นั่น

ฉู่เทียนเจียงเย็นชาและก้าวอย่างแปลกประหลาดเพื่อหลบการโจมตีของมีดสามเล่ม จู่ๆมือซ้ายก็ยื่นออกมาทันทีมือทั้งสองข้างหนีบมีดที่อยู่ตรงหน้าไว้ทันทีมีเสียงฉึกดังออกมามีดได้หักเป็นสองซีกทันที จากการสะบัดทีนึงของฉู่เทียนเจียงมีดครึ่งซีกได้บินไปเสียบอยู่บนโซฟา

เสียงดังพรึบ

ฉงจื่อที่นั่งท่าไขว้หางรอดูหนังสนุกอย่างไม่มีท่าทีกลัว ตอนนี้ทั้งคนเฉื่อยดวงตาของเขาสั่นไหวและครึ่งหนึ่งของใบมีดอยู่ห่างจากใบหน้าของเขาเพียงไม่กี่เซนติเมตร

การกระทำนี้ทุกคนหยุดนิ่งสายตาของพวกเขาจดจ่อไปที่โซฟาที่มีลูกพี่อยู่

และกลืนน้ำลายทีละคน

นี่มัน......เป็นสิ่งที่คนทำเหรอ? และยังใช้สองนิ้วหักมีด? หุ่นยนต์เหรอ?

“พวกแกไม่เหมาะให้ฉันลงมือ!”

หลังจากฉู่เทียนเจียงพูดจบเขาก็ก้าวเท้าเดินไปที่ฉงจื่อ

เขาเป็นเทพสงครามที่ทรงพลังต่อยตีกับคนพวกนี้ทำเอามือสกปรกเสียจริง มันไม่เหมือนกับตอนอยู่โรงอิฐตอนนั้นเพราะภรรยาของเขาฮัวจิ่นถิงอยู่ ดังนั้นจะเป็นยังไงเขาก็ต้องแสดงก่อน

ทุกคนลังเลแต่เมื่อเห็นฉู่เทียนเจียงเดินต่างคนต่างถอยออก รู้เลยว่าใจของพวกเขานั้นไม่มี

นายคนสำคัญแล้ว

ภายใต้สถานการณ์อันตรายที่โดนคนอื่นรุมโจมตี แค่การโจมตีที่ไม่ได้ตั้งใจยังเกือบจะทำเอาลูกพี่พวกเขาตายคนแบบนี้ต้องจัดการยังไง? เอาอะไรจัดการ?

และพวกเขามีลางสังหรณ์ เมื่อกี้ไม่ใช่การโยนเอียงแน่นอน

“รุม......รุมมันดิวะ!”

สติฉงจื่อกลับมาและลุกขึ้นอย่างดุดัน เสียงโกรธที่ตะโกนออกมาแสดงออกมาว่าตัวเอง

กำลังกลัว

ตึง!

จู่ๆ ฉู่เทียนเจียงที่เดินเข้าไปใกล้โซฟาได้เตะโซฟาไปทีนึง ราวกับโดมิโนโซฟาเคลื่อนตัวไป

ข้างหน้าอย่างแรงและผลักทุกสิ่งที่ขวางหน้า

“โอ๊ย!”

จู่ๆ เสียงกรีดร้องก็ดังออกมาทุกคนเห็นอย่างชัดเจน ขาพี่ฉงจื่อโดนโต๊ะกระแทกเข้าอย่างแรง

ชั่วพริบตาเลือดก็ซึมเข้าไปในกางเกงยีนแสดงให้เห็นว่ากระแทกแรงขนาดไหน

เมื่อฉู่เทียนเจียงเดินไปถึงตรงหน้า สีหน้าฉงจื่อก็ซีดเซียวดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ

“แก.....แกแตะต้องทำฉัน! พี่ของฉันคือเสี่ยเตียว แกกล้าแตะต้องฉันแกตายแน่”

เพี๊ยะ!

เสียงตบดังอีกครั้งและฟันก็ได้หลุดออกมาหลายซี่ ฉงจื่อตกใจอย่างมากเขามีลางสังหรณ์

ถ้าตัวเขายังไม่ตอบตามความจริงต้องโดนฝ่ามือนี้ตบจนตายแน่ๆ

“นี่เงิน! ฉันให้!”