จอมยุทธ์กบฏโลก นิยาย บท 34

บทที่ 34 ฉันชอบความอวดดีของนาย

เทพสงครามเลี่ยนหยู้อย่างนั้นเหรอ ตอนนี้ทุกคนต่างสูดหายใจเฮือก สมองขาวโพลนไปหมด

โดยเฉพาะเหลียงเหวินที่ทรุดลงกับพื้น เหงื่อไหลออกมาไม่หยุด พี่หงไห่บอกกับเขาว่าฉู่เทียนเจียงเป็นแค่ทหารโง่ๆ ที่ปลดประจำการมาจากนอร์ทเทิร์นแลนด์

เป็นไปได้ไง.....

ไม่เหมือนกับเจียงหลงที่เป็นราชาแห่งการรบจากเซาเทิร์นแลนด์ที่ปลดประจำการไปหลายปี ทีมสอบสวนพิเศษรู้จักสี่สถานที่นี้รวมถึงสถานการณ์ในตอนนี้เป็นอย่างดี

นอกจากเขตแดนประจิม อีกสามแห่งที่เหลือต่างมีผู้ถูกเลือกเป็นเทพสงครามหนึ่งคน

เป็นการมีอยู่ที่น่ากลัวอย่างมาก เคยชนะศึกมานับไม่ถ้วน แต่คนอย่างพวกเรายังไม่มีสิทธิ์รู้ที่มาที่ไปของเรื่องนี้ รู้แค่ว่าทั้งสามคนได้รับฉายาเทพสงคราม

และเทพสงครามเลี่ยนหยู้เป็นฉายาของผู้ที่มาจากนอร์ทเทิร์นแลนด์

“ยานก่านงั้นฉันกลับก่อนนะ”

ฉู่เทียนเจียงตบบ่ายานก่านเบาๆ แล้วหันหลังจากไป เดินไปเพียงไม่กี่ก้าว จู่ๆ เขาก็หันกลับมา เหมือนนึกอะไรออกก่อนจะพูดว่า

“ใช่แล้วรถถังคันนั้นปลดประจำการไปแล้ว ตอนนี้มันจึงไม่ได้ใช้งานและจะไปที่พิพิธภัณฑ์ทหาร นี่เด็กน้อย คราวหน้าทำงานก็ใส่ใจกว่านี้หน่อย อย่าโดนคนอื่นหลอกใช้ขนาดนี้ แต่ว่าคงจะไม่มีครั้งหน้าแล้วล่ะ”

ฉู่เทียนเจียงพาหม่าเหลียงและพรรคพวกจากไป ปล่อยให้ทีมสอบสวนคดีพิเศษยืนนิ่งอยู่ในลานด้วยความสับสน

วันนี้พวกเขาจับเทพสงครามมาสอบปากคำ นี่มันช่าง....

อีกทั้งตำแหน่งอย่างฉู่เทียนเจียง แม้จะกระทำความผิดคนที่สามารถสอบปากคำเขาก็ไม่กี่คน เพียงเท่านี้ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าตัวตนของเขานั้นน่ากลัวแค่ไหน

“เหอะ! เพราะรถถังที่ปลดประจำการ เหลียงเหวินสมองแกนี่บ้าไปแล้วหรือไง เขาเป็นตั้งเทพสงครามแห่งนอร์ทเทิร์นแลนด์ หนึ่งในสามผู้ถูกเลือกในหัวเซี่ย แม้เขาจะเอาเรือบรรทุกเครื่องบินมาใช้แล้วยังไง!”

ยานก่านอยากตบเหลียงเหวินให้ตายคามือ โชคดีที่ครั้งนี้เป็นฉู่เทียนเจียง ยานก่านเคยเป็นลูกน้องของฉู่เทียนเจียง และฉู่เทียนเจียงยังเป็นคนที่ใจดีที่สุดจากหนึ่งในสามผู้ถูกเลือกเป็นเทพสงคราม ถ้าเป็นสองคนที่เหลือวันนี้พวกเขาอาจจะพังยับเยินแน่นอน

“หัวหน้าทีมใหญ่! ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้วจริงๆ ผมถูกคนอื่นสั่งการมาอีกที ได้โปรดให้โอกาสผม เห็นแก่หลายปีมานี้.....”

“หุบปาก!”

เขาตะคอกไปทีหนึ่ง ยานก่านรับเอกสารจากลูกน้องมา สายตาของคนที่เหลือเต็มไปด้วยความสะใจ บางคนก็แอบถอนหายใจ คราวนี้เหลียงเหวินจบเห่แน่

“จากพฤติกรรมของแก รวมถึงการที่พิจารณาตัดสินคดีขั้นสุดท้ายต่อฉู่เทียนเจียง งั้นแกก็จำคุกที่เรือนจำโจ้งเซินแห่งเขตบูรพาสามปีเถอะ รีบดำเนินการและพาไปตัวไปเดี๋ยวนี้”

อะไรนะ เหลียงเหวินตกใจจนเป็นลม เรือนจำโจ้งเซินแห่งเขตบูรพานั่นคือคุกที่มีอัตราการเสียชีวิตสูงสุด อย่าว่าแต่สามปีเลย เขาทนอยู่ที่นั่นได้ไม่เกินหนึ่งเดือนหรอก

หลังจากพาเหลียงเหวินไป ยานก่านก็มองไปรอบๆ พลางพูดอย่างเย็นชาว่า

“เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้ลืมมันไปให้หมด ถ้าใครเป็นคนแพร่ออกไป จะมีจุดจบแบบเหลียงเหวินแน่”

“รับทราบ!”

เมื่อใกล้ถึงประตูชุมชนตงเฉิง ในเขตชานเมืองแห่งนี้มีประชากรเบาบาง ฉู่เทียนเจียงจงใจหยุดขบวนรถบนถนนที่แทบไม่มีคน

เมื่อเห็นสายตาที่แน่วแน่และใบหน้าที่คุ้นเคย สีหน้าฉู่เทียนเจียงเรียบนิ่ง

“จากนี้เป็นต้นไป ทุกคนกลับบ้านใครบ้านมันไปพักผ่อนให้ดี นี่คือคำสั่งถ้ามีคนฝ่าฝืนไล่ออกจากทีมฉันเลย!”

“ครับ!”

ครั้งนี้ ฉู่เทียนเจียงสั่งคำสั่งที่เคร่งครัด ใครยังกล้าขัดอีก เขารีบขึ้นรถและจากไปอย่างรวดเร็ว

“หม่าเหลียง ไม่ง่ายเลยกว่าจะมีวันหยุด ทุกคนไม่ได้กลับบ้านมาหลายปีแล้ว ทำไมต้องให้พี่น้องมาเสียเวลากับฉันด้วย”

หม่าเหลียงลูบท้ายทอยอย่างเขินอาย เขาแสดงท่าทางแบบนี้แค่ต่อหน้าฉู่เทียนเจียงเท่านั้น