จากสาวบ้านนา สู่ฮูหยินจอมพยัคฆ์ นิยาย บท 20

“พี่รอง โสมเป็นของที่ขุดยากนะ รากของมันทั้งเยอะและยาว ถ้าขุดจนรากขาด ประสิทธิภาพทางยาอาจลดลงได้ ดังนั้นต้องระวังให้มาก”

“โอ้โห มีรายละเอียดเยอะขนาดนี้ การเก็บสมุนไพรก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ”

กู้เหมยตั่วหยิบมีดขึ้นมา หาไม้มาทำเป็นมีดไม้ แล้วใช้มีดไม้นั้นขุดโสม

“พี่ชาย ข้าจะขุดโสมเอง พี่ไปเก็บสมุนไพรต่อเถอะ”

สองคนพี่น้องต่างทำหน้าที่ของตัวเอง

ในใจของกู้เหมยตั่วคิดว่า ทำไมถึงไม่เจอต้นกล้าโสมเล็กๆ บ้าง จะได้เอาไปปลูกในมิติของนาง ที่นั่นยังเหลือที่ดินเล็กๆ ไว้สำหรับปลูกพืชล้ำค่าอยู่เลย

เมื่อกู้เหมยตั่วขุดโสมเสร็จแล้ว กลับหากู้ชุนหยวนไม่เจอ

“พี่รอง! พี่รอง!” นางเดินหาอยู่รอบๆ นานมาก แต่ก็ยังหาไม่เจอ

กู้เหมยตั่วใช้หลุมที่ขุดโสมเป็นจุดศูนย์กลาง วาดวงกลมรัศมีห้าร้อยเมตร แล้วเริ่มค้นหาโดยหมุนตามเข็มนาฬิกา

ทุกครั้งที่เดินไปได้สักยี่สิบหรือสามสิบเมตร กู้เหมยตั่วจะตะโกนเรียกหนึ่งหรือสองครั้ง

ระหว่างที่เดินอยู่ กู้เหมยตั่วหยุดเดินอย่างกระทันหัน เพราะนางเหมือนจะได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง แต่เมื่อฟังให้ชัดอีกครั้ง กลับไม่ได้ยินอะไรเลย

“พี่รอง......พี่รอง!”

หลังจากตะโกนเรียก ก็ตั้งใจเงี่ยหูฟัง และได้ยินเสียงบางอย่าง คล้ายกับว่าดังมาจากใต้พื้นดิน

ใต้ดิน? หรือในหลุม?

กู้เหมยตั่วใช้ความสามารถมองทะลุเพื่อตรวจสอบพื้นผิวอย่างละเอียดว่ามีหลุมอยู่หรือไม่

ในที่สุด นางก็พบว่าข้างต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง มีพุ่มไม้หนาทึบ และตรงกลางพุ่มไม้นั้นมีหลุมลึกและกว้างอยู่

ในหลุมเต็มไปด้วยพุ่มไม้ที่เหี่ยวเฉาแล้ว ด้านบนของพุ่มไม้มีเถาวัลย์ปกคลุมจนมิด หากไม่สังเกตให้ดีจริงๆ คงไม่มีทางพบได้

กู้เหมยตั่วมองไปรอบๆ และรู้สึกว่าบางอย่างดูผิดปกติ แต่นางไม่สนใจสิ่งนั้น เพราะสิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คือช่วยพี่รองก่อน

กู้เหมยตั่วค่อยๆ แหวกพุ่มไม้อย่างยากลำบาก แล้วค่อยๆ เบียดตัวไปจนถึงขอบหลุม ก่อนจะลองตะโกนเรียก “พี่รอง?”

“ยะ......อยู่ตรงนี้” เสียงของกู้ชุนหยวนที่เจือด้วยน้ำเสียงสะอื้นดังมาจากในหลุม

กู้เหมยตั่วไม่ได้เข้าไปทันที เพราะเสียงของพี่รองฟังดูผิดปกติอย่างชัดเจน หากไม่ได้รับบาดเจ็บ ก็คงต้องเจอกับอะไรบางอย่างแน่ๆ

ในสถานการณ์ปกติ หากมีคนมาหา ก็ควรจะตะโกนขอความช่วยเหลือเสียงดัง ไม่ใช่เสียงเบาเหมือนยุงแบบนี้ ซึ่งถ้าไม่ตั้งใจฟังก็แทบจะไม่ได้ยินเลย

ไม่นานนัก กู้เหมยตั่วก็เข้าใจสถานการณ์ในหลุม เมื่อนางมองลงไปครั้งแรก นางรู้สึกว่ามันช่างเหลือเชื่อเสียจริงๆ

นี่เป็นหลุมตามธรรมชาติ กะด้วยสายตาน่าจะลึกไม่ต่ำกว่าสามเมตรครึ่ง และมีเส้นผ่านศูนย์กลางราวสี่ถึงห้าเมตร ข้างในเต็มไปด้วยพุ่มไม้สูงชะลูด ถึงแม้พุ่มไม้ใต้เถาวัลย์ที่ปกคลุมจะเหี่ยวเฉาไปนานแล้ว แต่ก็ยังคงตั้งตรงไม่ล้มลง

กู้ชุนหยวนตกลงไปติดอยู่บริเวณขอบหลุม ถูกพุ่มไม้ที่สูงใหญ่และเต็มไปด้วยหนามรัดไว้ อีกทั้งยังมีเถาวัลย์พันรอบตัว และไม่มีจุดให้จับเพื่อปีนขึ้นมา ทำให้เขาขยับตัวไม่ได้เลย

นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ

ที่สำคัญคือ ตรงข้ามกับกู้ชุนหยวน มีหมีอีกตัวที่อยู่ในสภาพเดียวกันกับเขา บ้าเอ๊ย!

มันคือหมีดำร่างยักษ์ตัวหนึ่ง!

กู้ชุนหยวนเผชิญหน้ากับหมีดำ ระยะห่างระหว่างพวกเขาไม่ถึงสามเมตร สามารถมองเห็นหมีดำผ่านช่องว่างของพุ่มไม้ได้อย่างชัดเจน เพราะมันตัวใหญ่จนแทบจะมองข้ามไม่ได้เลย

ด้วยพละกำลังของหมีดำ มันน่าจะสามารถทำลายพุ่มไม้และเถาวัลย์พวกนี้ได้ แต่เห็นได้ชัดว่ามันไม่มีแรงเพียงพอ อาจเป็นเพราะมันบาดเจ็บหนัก หรือไม่ก็หิวจนหมดแรง

กู้ชุนหยวนกับหมีดำจ้องมองกัน พวกเขาต่างหวาดกลัวจนแทบจะหัวใจหยุดเต้น แต่ไม่มีใครขยับตัวได้เลย

กู้ชุนหยวนไม่กล้าตะโกนขอความช่วยเหลือเสียงดัง เพราะกลัวว่าจะทำให้หมีดำโมโห และส่งผลเสียต่อตนเอง

พุ่มไม้และเถาวัลย์เหล่านั้น ไม่เพียงแต่หนาทึบ แต่ยังเต็มไปด้วยหนามขนาดใหญ่ ทำให้ร่างของกู้ชุนหยวนเต็มไปด้วยเลือด