จากสาวบ้านนา สู่ฮูหยินจอมพยัคฆ์ นิยาย บท 21

ภายในมืดมิดไปทั่วทั้งถ้ำ กู้เหมยตั่วหยิบไฟฉายออกมาจากมิติครั้นเปิดขึ้น ก็เห็นว่าเป็นถ้ำภูผา

อาศัยแสงจากไฟฉาย กู้เหมยตั่วเริ่มเพ่งพินิจตรวจถ้ำนี้อย่างถี่ถ้วน

ถ้ำนี้เห็นทีจะเป็นถ้ำที่ธรรมชาติสร้างขึ้น ต่อมาจึงมีผู้คนขุดขยายเพิ่มเติมภายหลัง

กู้เหมยตั่วเปิดเนตรหยั่งเห็นภายใน: ถ้ำนี้กว้างขวางนัก แลทอดยาวลึกเข้าไป

ปลายถ้ำไม่มีทางออก ภายในถ้ำถูกอัดแน่นไปด้วยหีบห่อสารพัดขนาด ทำจากวัสดุนานาชนิด

ภายในหีบมีทั้งทองคำ เงินแท้ เพชรนิลจินดา โบราณวัตถุ ตลอดจนอาวุธนานาชนิด

ในหีบเล็กบางใบ ถึงกับมีหนังสืออยู่ด้วย หรืออาจกล่าวได้ว่าเป็นบัญชีรายรับรายจ่าย หรือสมุดบัญชีต่าง ๆ

ยังมีหีบบางใบที่บรรจุของซึ่งกู้เหมยตั่วมิรู้จัก แต่เมื่อเก็บรักษาไว้ในที่เช่นนี้ คิดว่าอย่างไรก็ต้องมิใช่ของไร้ค่า ก็ต้องเป็นของสำคัญอย่างยิ่ง

กู้เหมยตั่วไม่มีเวลาคิดให้มากความ นางเก็บหีบทั้งหมดเข้ามิติ แล้วตรวจตราถ้ำนี้อย่างถี่ถ้วนอีกครา

ถ้ำนี้เห็นทีจะถูกสร้างไว้เพื่อเก็บของเหล่านี้โดยเฉพาะ ไม่มีกลไกใดแอบซ่อนอยู่ กู้เหมยตั่วตรวจตราอย่างละเอียด เดินย้อนกลับไปกลับมาอีกครา จนแน่ใจว่าไม่มีสิ่งใดตกหล่น

นางยึดไฟฉายไว้กับศีรษะ แล้วหยิบกิ่งไม้ใหญ่จากมิติออกมา ถอยหลังเดินไป พลางกวาดลบร่องรอยที่ตนทิ้งไว้ตลอดทาง

เมื่อกลับมาถึงปากถ้ำ นางเก็บกิ่งไม้แล้วก้าวออกมา

ปิดปากถ้ำแล้ว จัดพุ่มไม้กับเถาวัลย์ในหลุมให้ดูเรียบร้อยกลมกลืน จากนั้นก็ดึงเชือกปีนขึ้นมา แล้วเก็บเชือกไว้ให้ดี

เถาวัลย์เหนือหลุมยังมิได้เสียหายมากนัก กู้เหมยตั่วจัดมันให้ดูเป็นธรรมชาติ คล้ายดังเดิม แล้วลบร่องรอยรอบหลุมให้หมดจด จากนั้นไปยังใต้ต้นไม้ สะพายตะกร้าขึ้นหลัง แล้วเร่งฝีเท้าลงเขาไปหากู้ชุนหยวน

กู้ชุนหยวนรอจนแทบจะเคลิ้มหลับไปแล้ว

สีหน้าของกู้เหมยตั่วหม่นมัว จ้องมองกู้ชุนหยวนแล้วกล่าวด้วยท่าทีเคร่งขรึมอย่างยิ่ง

“พี่รอง ข้าตรวจตรารอบ ๆ หลุมใหญ่แล้ว พบว่ามีรังหมีดำอยู่หลายรัง ตั้งแต่นี้ไปห้ามเข้าใกล้ที่นั่นอีก ทำได้หรือไม่?”

พอเห็นแววตาน่าหวั่นเกรงของน้องหญิง กู้ชุนหยวนก็พยักหน้ารับเบา ๆ

“เจ้าจักต้องรับปากว่าจะทำให้ได้ แลห้ามบอกผู้ใดเป็นอันขาด แม้แต่คนในเรือนก็ห้ามบอก

พอเจ้ารับปากแล้ว ไม่นานก็จักลืมเลือนที่นี่ไปเอง

ความตกใจที่เจ้าพบเจอในวันนี้ก็จะค่อย ๆ จางหายไป เจ้าก็จะไม่หลงเหลือโรคเรื้อรังไว้ ท่านพ่อท่านแม่ก็จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าอีก”

กู้ชุนหยวนยังรู้สึกแคลงใจอยู่บ้าง แต่ก็รู้ดีว่าน้องหญิงมิคิดร้ายกับเขา จึงพยักหน้ารับอีกครา

กู้เหมยตั่ว: เพื่อให้ได้คำมั่นสักคำ นางต้องลำบากเพียงใดเล่า

กู้เหมยตั่วหัวเราะออกมา แล้วทั้งสองพี่น้องจึงพากันลงจากเขา