จากสาวบ้านนา สู่ฮูหยินจอมพยัคฆ์ นิยาย บท 26

คนหนึ่งเสือหนึ่งร่วมแรงร่วมใจ ขุดหินขึ้นมาได้ก้อนหนึ่ง หินนั้นใหญ่เท่าลูกฟุตบอลสองลูก ผิวหินบางบาง ที่เปลือกหินบาง ๆ มีสีเขียวสดใสห็นได้รำไร

กู้เหมยตั่วใช้สองมือออกแรงเบา ๆ ค่อย ๆ ขัดเปลือกหินออกทีละชั้น ทีละชั้น จนสุดท้ายก็เผยให้เห็นก้อนหยกขนาดใหญ่กว่าลูกฟุตบอล สีเขียวสดใส ดูชุ่มฉ่ำประหนึ่งน้ำจะหยดออกมา มวลพลังในหยกนั้นแรงกล้า หยกใหญ่ขนาดนี้ ทั้งยังใสแจ่ม น้ำดีเยี่ยงนี้ มิได้ง่าย

“นายท่าน แบ่งข้าสักครึ่งได้หรือไม่?”

“เจ้าคิดจะใช้มันฝึกบำเพ็ญใช่หรือไม่? หยกก้อนนี้ เทียบกับยารวบรวมพลังวิญญาณหนึ่งเม็ด…”

“นั่นเทียบมิได้หรอก เจ้ามียาวิเศษอยู่มากหรือ?”

กังโต้วมองกู้เหมยจั่วด้วยแววตาเปี่ยมความคาดหวังเต็มใบหน้า

“เจ้าตามข้าให้ดีเถิด รับรองว่ายาอายุวัฒนะจะไม่ขาดมือแน่นอน หินก้อนนี้มาจากต้นน้ำ ข้างบนน่าจะยังมีอีก ไปหาต่อกันเถิด”

หยกก้อนนี้นางไม่คิดจะให้กังโต้วแน่ หยกที่มีเนื้อน้ำดีถึงเพียงนี้ ย่อมมีราคาสูง แม้ภายในจะอัดแน่นด้วยพลังปราณ แต่นางในตอนนี้ก็ยังไม่จำเป็นต้องพึ่งมันเพื่อเสริมพลังแต่อย่างใด

คนหนึ่งเสือหนึ่งช่วยกันค้นออกมาได้หยกอีกหลายก้อน แม้จะมีขนาดเล็กกว่ามาก แต่กู้เหมยตั่วก็รู้สึกพอใจแล้ว

นางมอบยารวบรวมพลังวิญญาณให้กังโต้วหนึ่งเม็ดด้วยความดีใจ กังโต้วกลืนลงไปในคำเดียว แล้วดีใจจนวิ่งวนอยู่ที่เดิมหลายรอบเลยทีเดียว

กู้เหมยตั่วไม่ได้กลับบ้าน แต่ตรงไปยังตัวอำเภอแทน แล้วเลือกเข้าร้านขายหยกที่ไว้ใจได้ร้านหนึ่ง เพื่อนำหยกก้อนเล็ก ๆ หลายก้อนที่ขุดได้ไปขาย ได้เงินมาห้าร้อยหกสิบตำลึง ส่วนก้อนใหญ่ นางตั้งใจจะเก็บไว้ไปขายในเมืองจวนหรือเมืองหลวง เพราะในเมืองเล็ก ๆ เช่นนี้คงขายได้ไม่คุ้มค่าเท่าไรนัก

ฐานรากของเรือนกับกำแพงรอบบ้านทำไปกว่าครึ่งแล้ว ทุกคนยังคงขะมักเขม้นทำงานกันอย่างคึกคัก อาหารก็ดี ค่าแรงก็สูง ใครต่อใครจึงมีแรงฮึดเต็มที่

ตอนนี้ที่กำลังทำฐานรากกับก่อกำแพงรอบเรือน วัสดุหลักที่ใช้ก็คือหิน

กู้ชุนจิ่วพาเด็กหนุ่มตัวอักษรเยว่ทั้งสี่ และพวกเด็กวัยรุ่นในหมู่บ้าน ออกไปเก็บหินที่ริมลำธารทุกวัน เพราะที่ตั้งเรือนอยู่ติดกับแม่น้ำ ไม่นานก็สามารถเก็บหินมาได้กองโต หินที่ใช้ก่อกำแพงลาน ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างแบบใดก็ล้วนใช้ได้ทั้งนั้น

ทุกค่ำคืน กู้เหมยตั่วยังแอบเอาก้อนหินจากมิติมาวางเพิ่มไว้ตรงกองหินในลานก่อสร้าง อย่างแนบเนียน ไม่ให้เป็นที่สังเกต ไม่มีใครรู้เลยว่าหินนั้นมากขึ้นกว่าเดิม

บ้านกู้เหล่าซื่อมีน้ำใจกับชาวบ้านในหมู่บ้านเซี่ยไท่ดีนัก คนมาช่วยงานจึงมีอยู่ไม่น้อย กู้เหมยตั้วก็แจกค่าแรงให้ทุกคนที่มาช่วย ทำให้มีคนแห่มาช่วยมากขึ้น งานก็ยิ่งคืบหน้าเร็วขึ้นไปอีก

คนมาก เรื่องก็ย่อมมาก กู้เหมยตั่วจึงเชิญผู้ใหญ่บ้านกับหัวหน้าตระกูลมานั่งประจำการอยู่ที่ลานก่อสร้าง สองท่านผู้เฒ่าจึงช่วยดูแลความเรียบร้อยอยู่ตรงนั้น

จิบชาไป พลางเดินตรวจตราไปรอบ ๆ เจอปัญหาอะไรเล็กน้อยก็ช่วยไกล่เกลี่ยจัดการให้ พอตกเย็นหลังมื้ออาหาร ก็ยังมีเนื้อกับกับข้าวติดไม้ติดมือกลับไปบ้านอีกด้วย