จากสาวบ้านนา สู่ฮูหยินจอมพยัคฆ์ นิยาย บท 33

จิ่งถังมองกู้เหมยตั่วแล้วว่า “ยัยหนูเอ๊ย! แล้วของขวัญของข้าล่ะ?”

กู้เหมยตั่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วว่า “ของขวัญของเจ้า ข้าว้าจ่าต้องชอบแน่แท้ เพียงแต่ข้าไม่ได้พกมาด้วย อีกไม่นานข้าจะเอามามอบให้เอง”

จิ่งถังไม่ได้อยากได้ของขวัญจากนางจริง เพียงแต่ชอบหยอกเย้าเล่นกับนางเท่านั้นเอง

“ก็ได้ เช่นนั้นพี่ใหญ่จิ่งจะรอของขวัญจากเจ้าแล้วกัน”

กู้เหมยตั่วหยิบเม็ดยาออกมาอีกสามเม็ด “นี่เป็นน้ำใจเล็กน้อยจากข้า ต่อให้เหลือลมหายใจเฮือกสุดท้าย กินเข้าไปก็ยังประคองชีวิตอยู่ได้อีกสองชั่วยาม”

ทั้งสามคนต่างหยิบคนละเม็ด แล้วเก็บไว้ด้วยความระมัดระวัง

กู้เหมยตั่วก็อวดต่อไม่หยุด

“พอข้าสร้างเรือนหลังใหญ่เสร็จ จะกันห้องหนึ่งไว้ให้ท่านปู่ หากท่านมีเวลาว่าง ก็แวะไปเยี่ยมหมู่บ้านของพวกข้า อยู่ที่เรือนข้า พักให้นานหน่อย ข้าจะพาขึ้นเขาไปเที่ยวเล่น

บนเขาของพวกเรานั้นมีสัตว์ป่ามากมาย ยังมีสมุนไพรอยู่อีกมากมาย ท่านปู่ ท่านไม่รู้หรอก เงินที่ข้าเอาไว้สร้างเรือนน่ะ ส่วนใหญ่มาจากบนเขานั่นเอง”

การล่าสัตว์นั้น สำหรับทหารย่อมเป็นสิ่งเย้ายวนใจนัก แม่ทัพกู่หัวเราะเสียงดังลั่น “ดี ๆ”

จิ่งถังฉุกคิดขึ้นมาได้ถึงเรื่องสำคัญ ก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ยัยหนู พี่ใหญ่จิ่งจะถามเจ้า เจ้าต้องตอบตามจริงนะ ตอนอยู่ตรงหัวมุมเรือนหมอ คำพูดของพวกเรา เจ้าได้ยินไปเท่าใดกันแน่?”

กู้เหมยตั่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วว่า “หากจะพูดตามจริง สิ่งที่ควรได้ยิน ข้าก็อาจได้ยินมาหมดแล้ว เพราะข้ารู้สึกว่าท่านเจ้าเมืองผู้นี้ รวมทั้งผู้ที่ช่วยเขาทำงาน ล้วนเป็นคนดี ข้าถึงได้อยากช่วยชีวิตท่านแม่ทัพ

แผ่นดินใดหากมีแม่ทัพผู้จงรักภักดีต่อราชสำนัก ก็เป็นบุญของราษฎรทั่วหน้า

ท่านเจ้าเมืองที่คิดถึงความเดือดร้อนของราษฎร เช่นนั้นก็มิใช่คนชั่วแน่ ข้าจึงตัดสินใจยื่นมือช่วยท่านสักครา

ส่วนเรื่องที่พวกท่านพูดถึงว่าผู้ใดอยู่เบื้องบนหรือเบื้องล่าง ข้าไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด

ข้านั้นก็เป็นเพียงสาวชาวนาเล็ก ๆ ผู้หนึ่ง รักการเพาะปลูกยิ่งนัก ก็แค่อยากให้คนในเรือนอยู่ดีกินดี สร้างเรือนใหญ่สักหลัง มีลานกว้างให้อยู่อาศัย เลี้ยงไก่ เป็ด ห่าน หมา ม้า วัว แพะ ให้เต็มลานไปหมดเท่านั้นเอง”

กู้เหมยตั่วเงยหน้ามองฟ้า แล้วว่า “ฟ้าก็ใกล้ค่ำแล้ว ข้าคงต้องกลับเสียที”

จิ่งถังถามว่า “เจ้ามาอย่างไร? ให้ข้าสั่งรถม้าส่งเจ้ากลับเถิด”

กู้เหมยตั่วเอ่ยว่า “ไม่ต้องดอก ข้าเดินเร็วอยู่แล้ว”

กู้เหมยตั่วเหลียวซ้ายแลขวา แล้วเรียกทั้งสามเข้ามาใกล้ พูดเสียงต่ำว่า “เรือนหลังนี้ เดิมทีเป็นของผู้ใดหรือ?”

จิ่งถังเหลือบมองไปทางแม่ทัพกู่ แม่ทัพกู่จึงเอ่ยว่า “เป็นของลูกน้องเก่าคนหนึ่งมอบให้ข้า เขาจงรักภักดีต่อข้ายิ่งนัก”

“ท่านปู่ ท่านรู้หรือไม่ว่าในจวนมีทางลับอยู่?”

“ทางลับรึ?” ทั้งสามคนถึงกับตะลึงตกใจ

กู้เหมยตั่วล้วงเอากระดาษแผ่นหนึ่งออกจากถุงผ้า กับถ่านไม้หลิวแท่งสั้นที่นางทำเอง แล้ววาดรูปหัวคนแบบตัวการ์ตูนลงไปคร่าว ๆ อย่างไม่ใส่ใจ