จุติใหม่มหาเทพตี้เทียน นิยาย บท 219

ย้อนกลับไปในตอนที่ผู้อาวุโสสูงสุดฝ่ายกระบี่ เพิ่งเข้ามาด้านในค่ายกลป้องกันของยอดเขาเย้ยเมฆา เขาก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เขาเห็น

ชายสวมหน้ากากคนหนึ่ง กำลังต่อสู้กับเทพกระบี่ผู้เป็นอาจารย์ของเขาอย่างสูสี โดยไม่มีท่าทีด้อยกว่าแม้แต่น้อย

‘ การต่อสู้นี่มัน…เหนือกว่าความเข้าใจของฉันไปมาก แม้ท่านอาจารย์จะจำกัดพลังของตัวเองให้เหลือแค่ขอบเขตปรมาจารย์ แต่ด้วยขอบเขตการตระหนักรู้ระดับสูงของท่าน ต่อให้เป็นเซียนขั้นกลางเองก็ยังสู้ไม่ได้ ’

‘ ฉันไม่นึกว่า ฉินหวงซึ่งเป็นคนของโลกหมิงหลงจะสามารถรับมือท่านอาจารย์ ผู้ที่ได้รับสมญานามเทพกระบี่แห่งแผ่นดินได้ ’

ภาพที่หยางเจี๋ยเห็นคือการต่อสู้ของยอดฝีมือสองคนที่บรรลุถึงขั้นสำนึกกระบี่ หรือก็คือคนกระบี่ประสานเป็นหนึ่ง

ทุกท่วงท่าของทั้งสองคน ล้วนแฝงความเปลี่ยนแปลงไร้ที่สิ้นสุด หากมีใครพลาดไปแม้ซักนิดเดียวผลแพ้ชนะจะปรากฏทันที

เมื่อได้ดูการต่อสู้ครั้งนี้ ตัวเขาเองก็รู้สึกเหมือนได้รับคำตอบของปัญหาที่ไม่เข้าใจในอดีต สำหรับขอบเขตการตระหนักรู้ในระดับสูง การเลียนแบบแนวคิดและคำสอนของผู้อื่น มันก็ไม่สู้ที่เราสามารถคิดได้ด้วยตัวเอง

‘ ฉันเคยคิดว่า…หลังจากสำเร็จเคล็ดวิชาเก้ากระบี่เดียวดาย ก็จะบรรลุขอบเขตคนกระบี่ประสานเป็นหนึ่งโดยสมบูรณ์แล้ว แต่เมื่อเห็นการต่อสู้ครั้งนี้ ทำให้รู้เลยว่าความคิดของฉันมันน่าหัวเราะแค่ไหน ’

ทันใดนั้น เขาก็นึกไปถึงคำสอนของเทพกระบี่ ที่เคยพูดไว้หลังจากที่เขาสำเร็จเคล็ดวิชาครั้งแรก

" กระบวนท่าต่อให้ร้ายกาจปานใดก็ย่อมมีจุดอ่อน หากหล่อหลอมกระบวนท่าเข้าด้วยกันแม้จะแทบไร้จุดอ่อน แต่ก็ยังมีจุดอ่อนให้สืบสาวอยู่ดี แต่หากไร้กระบวนท่า ไม่ยึดติดกับกระบวนท่าใด ๆ ก็จะไม่มีจุดอ่อนเพราะไม่มีกระบวนท่าให้ทำลาย "

“ เรียกได้ว่า…ไร้กระบวนท่าคือเคล็ดที่เป็นหัวใจของวิชาชุดนี้ ”

คำสอนนี้ ในตอนแรกเขาก็ไม่ได้สนใจนัก เพราะมัวแต่ปลาบปลื้มใจที่ตนเองสำเร็จเคล็ดวิชาที่เป็นตำนานอย่าง เก้ากระบี่เดียวดาย

และเพราะความทะนงตัวแบบนั้น ทำให้ตัวเขาไม่เคยเข้าใจเคล็ดวิชานี้อย่างถ่องแท้เลย แตกต่างกับท่านอาจารย์ ที่สามารถทัดเทียม หรือก้าวข้ามบรรพจารย์ผู้คิดค้นเคล็ดวิชาไปแล้ว

เก้ากระบี่เดียวดาย เป็นเพลงกระบี่ที่ไร้ผู้ต้าน มีด้วยกันทั้งหมดเก้าเคล็ด ซึ่งแต่ละเคล็ดนั้นสามารถทำลายเพลงยุทธต่าง ๆ ในแผ่นดินได้ ทั้งอาวุธทุกชนิด เพลงหมัด เท้า ฝ่ามือ หรือวิชาลมปราณและวิชาเซียน

เนื่องจากเป็นเคล็ดวิชาที่มีแต่รุกไม่มีรับ อาศัยความเปลี่ยนแปลงช่วงชิงจังหวะทำลายเคล็ดวิชาของคู่ต่อสู้

ดังนั้นจึงต้องการผู้สืบทอดที่มีไหวพริบเหนือผู้อื่น มีความคิดริเริ่ม ไม่จมปลักในเคล็ดวิชาจนหยุดอยู่กับที่

ซึ่งตัวผู้อาวุโสสูงสุดหยางเจี๋ยนั้น เขาเป็นคนที่เทพกระบี่คัดเลือกมาด้วยตัวเอง ในตอนแรกเริ่มก็มีคุณสมบัติตรงตามที่เคล็ดวิชาต้องการทุกอย่าง

ทำให้เขากลายเป็นศิษย์เพียงคนเดียวของเทพกระบี่ และได้รับการถ่ายทอดเคล็ดวิชาฉบับสมบูรณ์ แตกต่างกับผู้อาวุโสคนอื่นที่ได้รับถ่ายทอดเพียงสามส่วนแรกเท่านั้น

แต่ทว่ายิ่งตัวเขาฝึกฝนเคล็ดวิชานี้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งหลงทางมากเท่านั้น ทำให้ถูกเคล็ดวิชาผูกมัดเอาไว้ จนไม่สามารถบรรลุขอบเขตคนกระบี่ประสานเป็นหนึ่งได้อย่างสมบูรณ์

และนี่จึงเป็นเหตุผลที่เขาไม่สามารถสัมผัสถึงขั้นเจตน์แห่งกระบี่ได้

‘ ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว…หลังจากบรรลุเคล็ดวิชาถึงขั้นสุดยอด ก็ไม่จำเป็นต้องจำเคล็ดต่างๆ อีกต่อไป ลืมเคล็ดวิชาไปให้หมด โดยให้เหลือเพียงสำนึกกระบี่ ของเคล็ดนั้นๆก็พอ ’

วูป!

กระบี่เหล็กดำปรากฏขึ้นในมือของเขา มันมีลักษณะแบบเดียวกับเทพกระบี่ไม่มีผิด

“ เก้ากระบี่เดียวดาย เคล็ดทำลายกระบี่! ”

เปรี้ยง!ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ด้วยพลังขอบเขตเซียนขั้นสูงสุด เงากระบี่ดุจอัสนีบาตรเกรี้ยวกราดดุดันหลายสิบสาย ฟาดทำลายไปที่พื้นที่ว่างด้านหน้า ทำให้อากาศฉีกขาดเป็นช่องว่างสีดำทันที ก่อนที่มันจะสมานตัวกันใหม่

สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่า กำแพงมิติได้ถูกทำลายไปแล้วครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะซ่อมแซมตัวเอง

แม้ว่าเขาจะแทงกระบี่ไปเพียงครั้งเดียวเท่านั้น แต่มันกลับส่งผลเหมือนการโจมตีอันรุนแรงของเคล็ดวิชาทั้งชุด สิ่งนี้ก็คือสำนึกกระบี่ของเคล็ดวิชาที่เขาได้ตระหนักรู้มาเมื่อครู่

ตอนนี้…หลังจากฝึกฝนมานับร้อยปี ผู้อาวุโสสูงสุดหยางเจี๋ยก็ได้เข้าสู่ขอบเขตเดียวกับเทพกระบี่ผู้เป็นอาจารย์ ที่สามารถต่อสู้ข้ามชั้นกับขอบเขตครึ่งก้าวเซียนนภาได้แล้ว

แม้จะยังไม่อาจต่อกรกับพลังที่แท้จริงของท่านอาจารย์ได้ แต่ก็สามารถรับมือได้หลายกระบวนท่า สามารถสืบทอดสมญานามเทพกระบี่ได้อย่างเต็มภาคภูมิ