จุติใหม่มหาเทพตี้เทียน นิยาย บท 270

เหตุผลที่จ้าวเทียนตัดสินใจลงมืออย่างรุนแรงแบบนี้ สืบเนื่องมาจากเรื่องที่องค์หญิงฉินฟ่านเออร์เล่าให้ฟัง เขาเห็นว่าการกระทำขององค์ชายใหญ่นั้นต่ำตมยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน

หากเป็นการเข่นฆ่าเพื่อช่วงชิงอำนาจราชวงศ์กันตามปกติ จ้าวเทียนยังพอรับได้ แต่สิ่งที่องค์ชายใหญ่ทำคือการพยายามเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของน้องสาวตัวเอง ทั้งยังไม่ใช่แค่เพียงครั้งเดียว เดรัจฉานนั่นกลับลงมือถึงห้าครั้ง

ต่อให้มันทำไม่สำเร็จ เพราะมีผู้ยอมเสียสละชีวิตเข้าปกป้องฉินฟ่านเออร์ไว้ทุกครั้ง แต่จ้าวเทียนกับคังหลินก็ตัดสินใจแล้ว

แม้ว่าจะต้องยอมเปลี่ยนแปลงแผนการไปบ้าง พวกเขาก็ตัดสินใจจะจัดการเรื่องนี้ให้จบลงที่เมืองเหล็กดำแห่งนี้

‘ ศิษย์น้อง…ฉันจะเป็นคนจัดการไอ้เศษสวะนั่นด้วยตัวเอง ’

ประโยคนี้ เป็นคำพูดที่คังหลินบอกกับจ้าวเทียน ตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกันเพียงสองคนตามลำพัง ซึ่งจ้าวเทียนก็เห็นด้วย

สำหรับบุรุษผู้หนึ่ง การที่ได้รู้ว่าคู่หมั้นของตัวเองโดนหมิ่นเกียรติถึงเพียงนี้ ต่อให้คังหลินจะไม่ได้มีใจให้ฉินฟ่านเออร์ แต่เขาก็ยอมไม่ได้เด็ดขาด

ในเวลาเดียวกัน คำพูดประโยคนั้นของจ้าวเทียนได้ดังก้องไปทั่ว ทำให้บรรยากาศของเหล่าทหารองครักษ์และทัพชายแดนสองหมื่นคนเปลี่ยนเป็นเงียบงัน

พวกเขาต่างแสดงสีหน้าตกตะลึงออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้ อาจจะเป็นเพราะผลการตัดสินของงานชุมนุมกระบี่เขาหัวซาน ยังไม่ถูกประกาศออกไปในวงกว้าง

ทำให้พวกเขาทุกคน ไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน…

“ อันดับหนึ่ง งั้นเหรอ…เมื่อกี้ชายคนนั้นบอกว่าเขาเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งใช่ไหม ” ทหารองครักษ์คนหนึ่งพูดขึ้นอย่างลืมตัว

“ เป็นไปไม่ได้…ตลอดสามร้อยปีที่ผ่านมา ไม่เคยมียอดฝีมือจากโลกหมิงหลงเป็นผู้ชนะอันดับหนึ่งมาก่อน ” สหายองครักษ์ที่อยู่ด้านข้างรีบแย้งออกมา

“ แต่…เขาสามารถสังหารท่านขุนพลซ้ายได้อย่างง่ายดายเลยนะ ” เมื่อมีผู้พูดถึงความจริงข้อนี้ออกมา ก็ทำให้ไม่มีใครกล้าขัดขึ้นมาอีก ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่จ้าวเทียนด้วยความหวาดกลัว

ส่วนทางด้านแม่ทัพชายแดนและทหารสองหมื่นคนนั้น เนื่องจากพวกเขาอยู่ห่างไกลจนเกินไป จึงยังไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นเท่าไหร่นัก

สิ่งที่พวกเขารู้ก็คือ เพิ่งจะมีผู้สังหารขุนพลซ้ายขององค์ชายใหญ่ต่อหน้าพระพักตร์ และยังยกอ้างตัวเองเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งของงานชุมนุมกระบี่อีกต่างหาก

“ ท่านแม่ทัพ…พวกเราควรจะทำอย่างไร รีบยกพลเขาไปอารักขาองค์ชายใหญ่ดีหรือไม่ ” รองแม่ทัพถามขึ้นด้วยความกังวล เขาเป็นหนึ่งในคนที่องค์ชายใหญ์วางตัวไว้ในกองทัพ

“ ไร้สาระ…นี่ไม่ใช่เรื่องที่พวกเราจะเข้าไปยุ่งได้ เพราะหากที่ชายคนนั้นพูดออกมาเป็นความจริง สิ่งที่เขาทำนั้นไม่ถือเป็นความผิด ”

“ ในทางกลับกัน…ผู้ที่เป็นฝ่ายโจมตีก่อนต่างหากที่ผิด เขาถูกสังหารไปแบบนั้นก็สมควรแล้ว ” แม่ทัพพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง สายตาที่เขามองไปยังรองแม่ทัพเต็มได้วยความรังเกียจ

เหตุผลที่พวกเขาต้องยกพลกันมาอย่างเอิกเกริกแบบนี้ ก็เพราะสุนัขรับใช้ขององค์ชายใหญ่คนนี้เอง แม้จะรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง

แต่หากเขาแสดงท่าทีต่อต้าน ก็อาจจะต้องสูญเสียตำแหน่งของตัวเองไปทันที…

‘ ฉันได้แต่หวังว่า…การที่องค์ชายใหญ่ถูกสั่งสอนต่อหน้าผู้คนมากมายแบบนี้ มันจะช่วยลดความทะเยอทะยานของเขาลงบ้าง ’

เรื่องเลวร้ายต่างๆที่องค์ชายใหญ่ลอบทำ ไม่สามารถปกปิดสายตาของผู้ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายสิบปีเช่นเขาได้

แต่เนื่องจากมันเป็นเรื่องของการแก่งแย่งชิงดีกันในราชวงศ์ ทำให้เขาทำได้เพียงแค่ฝืนใจยอมทนเท่านั้น เพราะหากต่อต้านไป แล้วอีกฝ่ายได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ขึ้นมา

จุดจบของเขา คงไม่ต่างไปจากสุนัขตัวหนึ่ง

ฝ่ายองค์ชายใหญ่ แม้จะเพิ่งเจอเรื่องแบบนั้นขึ้น แต่เขาก็สามารถทำตัวให้เป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว สายตาของเขาเหลือบมองไปยังธนูดอกนั้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ

“ ท่านอาจารย์…คุณมองพลังที่แท้จริงของฉินหวงออกไหม ”

“ ฉันยังไม่มั่นใจนัก…แม้เขาจะใช้พลังของปรมาจารย์ขั้นสูง แต่กลับมีบางอย่างที่แตกต่างออกไป ดูเหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นในงานชุมนุมกระบี่จะเป็นเรื่องจริง ”

“ ชายคนนี้…สามารถใช้พลังขอบเขตปรมาจารย์เอาชนะเซียนขั้นสูงได้ ” ชายชุดเขียวพูดขึ้นด้วยท่าทีครุ่นคิด

เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันรวดเร็วจนเกินไป ทำให้เขาออกไปช่วยเหลือขุนพลซ้ายไม่ทัน โชคดีที่ฝ่ายตรงข้ามรู้ขีดจำกัดดี จึงไม่ได้ตั้งใจจะสังหารองค์ชายใหญ่ไปด้วย

“ องค์ชายใหญ่…พวกเราควรใช้กองกำลังทั้งหมดสังหารอีกฝ่ายไปเลยไหม ” ผู้บัญชาการรักษาพระองค์ถามขึ้นด้วยแววตาเฉียบคม

แท้จริงแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เป็นเพียงละครฉากหนึ่ง ที่พวกเขาใช้ทดสอบพลังที่แท้จริงของฝ่ายตรงข้ามเท่านั้น