จุติใหม่มหาเทพตี้เทียน นิยาย บท 308

เมื่อได้รับข้อเสนอดีๆที่มาโดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้จ้าวเทียนมีท่าทางเคร่งเครียดขึ้นทันที เนื่องจากตัวเขากับมหาเทพจูเซียนนั้นไม่เชิงว่าจะเป็นพันธมิตรกัน

พวกเขาทั้งคู่แค่มีศัตรูร่วมกันเท่านั้น ถ้าพูดกันตามตรง ไม่แน่ว่าอีกห้าปีต่อไป เมื่อสมบัติลับของเทพผู้สร้างผานกู่ปรากฏขึ้น จ้าวเทียนกับมหาเทพจูเซียนอาจจะต้องแย่งชิงกันเองด้วยซ้ำ

เนื่องจากการทลายข้อจำกัดขึ้นเป็นผู้ปกครองเอกภพ…มันเย้ายวนเกินไป

“ ลองบอกเงื่อนไขของคุณมาก่อน…ถ้ามันไม่กระทบต่อแผนการในอนาคต ฉันก็สามารถทำได้ไม่มีปัญหา ” จ้าวเทียนพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง

“ ได้สิ…เรื่องที่ข้าอยากให้เจ้าทำนั้นง่ายมาก ทั้งยังมีประโยชน์ต่อตัวเจ้าในเวลานี้อีกด้วย ” พูดมาถึงตรงนี้มหาเทพจูเซียนก็หยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดและดุดันกว่าเดิม

“ จงสังหารทุกคนในตำหนักเทวะซะ!…พวกมันคือทายาทของคนทรยศที่ช่วงชิงสมบัติไปจากนิกายจูเซียนของข้า ”

!!

จ้าวเทียนที่ได้ยินแบบนั้นก็หน้าเปลี่ยนสีทันที เพราะเรื่องนี้มันเหนือความคาดหมายของเขาเกินไป

“ เดี๋ยวก่อน…เจ้าตำนักเทวะเป็นทายาทผู้พิทักษ์สมบัติของนิกายจูเซียนไม่ใช่เหรอ ” จ้าวเทียนถามออกมาด้วยความสับสน

เพราะเรื่องนี้ เป็นความลับที่ยอดฝีมือระดับสูงทุกคนต่างก็รู้ดี…

“ เหอะ!...ในตอนที่ทุกคนกำลังต่อสู้เสี่ยงชีวิต ไอ้คนทรยศนั่นกลับชักชวนพวกโลภมากเข้ามาบุกนิกายของตัวเอง แล้วอาศัยความวุ่นวายช่วงชิงสมบัติหลบหนีไป ”

“ ซึ่งในตอนที่ข้าควบคุมร่างของบุตรสาวกลับมายังนิกาย มันก็เหลือเพียงเศษซากแห่งความพินาศเท่านั้น แม้แต่ครอบครัวของผู้ที่ออกไปร่วมรบ ยังถูกพวกมันสังหารทิ้งจนหมด ”

“ หากไม่ใช่ว่า ข้าได้รับบาดเจ็บสาหัสจนเหลือพลังไม่ถึงหนึ่งส่วน คงตามล่าสังหารพวกมันไปแล้ว ” มหาเทพจูเซียนพูดขึ้นด้วยความโกรธแค้น

ในตอนนั้นเขาเป็นเพียงเศษเสี้ยวของเจตจำนง แม้จะได้รับร่างใหม่ แต่ก็มีความแข็งแกร่งลดลงมาอยู่ในระดับเทพโลกาขั้นแรกเท่านั้น

ทำให้มหาเทพจูเซียนต้องหลบหนีมายังโลกมนุษย์ และเข้าสู่นิทราอันยาวนานเพื่อฟื้นคืนพลัง

“ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้… ” จ้าวเทียนพยักหน้าอย่างเข้าใจ

เรื่องข่าวลือที่ว่าตำหนักเทวะเป็นผู้พิทักษ์สมบัติของนิกายจูเซียนคงถูกอีกฝ่ายปล่อยออกมาเอง เพื่อป้องกันไม่ให้ศิษย์นิกายที่เหลือรอดมาแก้แค้นพวกเขา ทั้งยังได้รับการสนับสนุนจากสาขานิกายที่อยู่บนโลกอีกด้วย

“ ว่ายังไง…งานชิ้นนี้เจ้ายินดีรับไว้ไหม หลังจากสังหารพวกมันแล้ว สมบัติทุกชิ้นที่พวกมันปล้นชิงมารวมทั้งแผ่นหินโกลาหล ข้ายกให้เจ้าทั้งหมด ” มหาเทพจูเซียนพูดขึ้นอย่างใจกว้าง

ถ้าไม่ติดเรื่องข้อจำกัดของโลก และเรื่องที่กำลังฟื้นคืนพลังเพื่อถือกำเนิดใหม่ คงลงมือสังหารคนทรยศด้วยตัวเองแล้ว

“ ตกลง…เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง ” จ้าวเทียนพูดขึ้นด้วยความมั่นใจ อย่างไรซะอีกฝ่ายก็เป็นศัตรูของเขาอยู่แล้ว

จากนั้น จ้าวเทียนก็สอบถามถึงข้อมูลสมบัติที่คนทรยศแย่งชิงไป เขาคิดว่ามันต้องไม่ใช่ของธรรมดาแน่นอน ถึงทำให้สำนักชั้นยอดบนแดนสวรรค์เกิดความโลภได้ขนาดนี้

“ สมบัติชิ้นนั้นคือแผ่นหินโกลาหล…เป็นสิ่งที่ข้าได้รับมาตอนสังหารราชันมังกรทมิฬแห่งยุคบรรพกาล แม้แต่ตัวข้าเองก็ยังไม่รู้ว่ามันถูกสร้างขึ้นในยุคสมัยใด ”

“ แต่คุณสมบัติของมันกลับยอดเยี่ยมเป็นอย่างมาก…ขอเพียงอยู่ใกล้ๆมัน จะสามารถเพิ่มความเร็วในการตระหนักรู้ขอบเขตใหม่ขึ้นเป็นร้อยเท่า เหมาะสำหรับผู้มีศักยภาพและพรสวรรค์สูงส่งมากที่สุด ”

“ น่าเสียดายที่มันส่งผลต่อตัวข้าเพียงเล็กน้อย เนื่องจากมหาเทพอย่างพวกเราได้สร้างมหามรรคาของตนเองขึ้นมาแล้ว แผ่นหินโกลาหลเหมาะสำหรับผู้ที่ต้องการหลอมรวมแก่นแท้มากกว่า ”

“ นี่จึงเป็นสาเหตุ ที่ข้าทิ้งมันเอาไว้ในนิกายเพื่อให้อัจฉริยะรุ่นเยาว์ใช้ฝึกฝน ”

“ ช่วยในการหลอมรวมแก่นแท้งั้นเหรอ…ไม่แปลกใจเลยที่ทุกสำนักบนแดนสวรรค์ถึงได้ต้องการมันนัก ด้วยของสิ่งนี้ การจะสร้างกองกำลังเทพโลกาจำนวนมากขึ้นมาก็ไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป ” จ้าวเทียนพูดขึ้นด้วยแววตาเป็นประกาย

‘ ไม่ว่ายังไง ฉันก็ต้องเอาแผ่นหินโกลาหลมาเป็นของตัวเองให้ได้ หากมีแผ่นหินนี้ ต่อให้ไม่ต้องพึ่งพาสมบัติของเทพผู้สร้างผานกู่ ’

‘ ฉันก็สามารถบรรลุแก่นแท้มิติเวลาขั้นเก้าสูงสุด…แล้วกลายเป็นผู้ปกครองเอกภพได้เช่นกัน ’

หลังจากครุ่นคิดอยู่ซักพัก จ้าวเทียนก็ถามขึ้นอีกครั้ง