จุติใหม่มหาเทพตี้เทียน นิยาย บท 571

กงเสี่ยวเหมยกลับมาแล้ว แม้จะเป็นเพียงแค่ร่างอวตารก็ตาม ส่วนร่างจริงของเธอยังคงเตรียมความพร้อมสำหรับการทำสงคราม อยู่ในพระราชวังจักรพรรดิบนดวงจันทร์

ซึ่งก็เป็นที่แน่นอนว่า กองทัพหุ่นเชิดจิตวิญญาณหลายหมื่นตน ได้ถูกส่งให้ลงมาประจำการบนโลกมนุษย์เรียบร้อย เพื่อช่วยเหลือสมาพันธ์เซียนป้องกันการโจมตีจากศัตรู

เพราะการแทรกแซงของมหาเทพจูเซียน สงครามตัดสินชะตากรรมจึงถูกเลื่อนออกไปอีกสองวัน สำหรับให้แต่ละฝ่ายได้เตรียมความพร้อม

หากเป็นตามที่คนส่วนใหญ่เข้าใจ นี่คือสงครามแย่งชิงอำนาจของสามจักรพรรดิเทพ แต่ในความเป็นจริง มันคือศึกตัดสินชะตากรรมระหว่างพันธมิตรวังสวรรค์กับแดนสุขาวดี และสำนักดาราสวรรค์กับนิกายจูเซียนต่างหาก

เนื่องจากการประกาศท้ารบของมหาเทพจูเซียน พระยูไลจึงต้องแสดงตัวออกมา เพื่อเพิ่มขวัญกำลังใจให้ฝ่ายมหาเทพอวี่หวง เรื่องนี้ขอเพียงนึกตรึกตรองดูซักนิด ไม่ว่าใครก็มองออกได้ทั้งนั้น

เวลาประมาณสามทุ่ม

ภายในห้องVIPส่วนตัว ของไนท์คลับแมวป่าซึ่งเคยเป็นสถานที่แห่งความทรงจำเมื่อครั้งอดีต กงเสี่ยวเหมยนั่งจิบไวน์ชั้นเลิศอยู่เพียงลำพัง ท่ามกลางเสียงดนตรีอันไพเราะที่เปิดคลอเบาๆ

“ มีวาสนาได้พบพาน แต่ไร้ซึ่งบุพเพได้ครองคู่งั้นเหรอ ” กงเสี่ยวเหมยพูดระบายกับตัวเองด้วยความเจ็บช้ำ เธอได้รู้เรื่องการแต่งงานระหว่างจ้าวเทียนกับลี่เหยาเหยาแล้ว ทำให้ความหวังที่หลงเหลือเพียงน้อยนิด ต้องมาถูกทำลายจนไม่มีชิ้นดี

ในเมื่อชายหนุ่มที่ตนเองหลงรัก กับน้องสาวที่ให้ความใกล้ชิดสนิทสนม ทั้งคู่ได้ลงเอยกลายเป็นสามีภรรยากันเรียบร้อย ยังจะมีสิ่งใดที่เธอทำได้อีก นอกจากฝืนยิ้มอวยพรให้พวกเขาอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข

จะว่าไป โชคชะตาด้านความรักของกงเสี่ยวเหมยนั้นเลวร้ายมาก ทั้งที่เธอเป็นฝ่ายเจอจ้าวเทียนก่อน แต่กลับถูกผู้อาวุโสในตระกูล ส่งตัวไปเป็นศิษย์สืบทอดสำนักสุสานโบราณนานหลายเดือน

ซึ่งในช่วงเวลาที่กงเสี่ยวเหมยหายตัวไป มันก็ได้มีเหตุการณ์มากมายเกิดขึ้น ที่ทำให้จ้าวเทียนกับลี่เหยาเหยาพัฒนาความสัมพันธ์กันอย่างรวดเร็ว

จนกระทั่ง ตอนที่จ้าวเทียนได้กลับมาพบกับกงเสี่ยวเหมยอีกครั้ง หัวใจทั้งหมดของเขาก็ถูกลี่เหยาเหยายึดครองไปเรียบร้อยแล้ว

หรือแม้แต่การแต่งงานของทั้งคู่ ก็ยังถูกจัดขึ้นในช่วงเวลาที่กงเสี่ยวเหมยไม่อยู่เช่นเดียวกัน เรื่องนี้ถ้าไม่โทษโชคชะตาแล้วจะให้โทษใครได้อีก

กริ้ก!

เสียงวางแก้วดังขึ้นอีกครั้ง แม้เวลาจะผ่านไปเพียงชั่วโมงเดียว ตรงหน้ากงเสี่ยวเหมยก็เต็มไปด้วยขวดไวน์ราคาแพงมากมาย ต่อให้ร่างกายของเธอไม่รู้สึกเมา แต่หัวใจกลับเมามายไปเรียบร้อยแล้ว

ทันใดนั้น

“ ปล่อยให้ตามหาซะตั้งนาน ถ้าพี่อยากดื่มทำไมไม่ชวนฉันด้วยล่ะ ”

เสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใย กับกลิ่นอายที่คุ้นเคยจากทางด้านหลัง ทำให้กงเสี่ยวเหมยผงะไปเล็กน้อย ก่อนจะปรับลมหายใจให้เป็นปกติอย่างรวดเร็ว

“ เธอ…หาฉันเจอได้ไง ” กงเสี่ยวเหมยถามเสียงเบา พร้อมกับหันไปเผชิญหน้ากับลี่เหยาเหยาที่เดินมายืนอยู่ด้านข้าง

เพราะต้องการใช้เวลาทำใจเงียบๆ กงเสี่ยวเหมยจึงเลือกเก็บซ่อนกลิ่นอายปกปิดตัวตน ทั้งยังลบความทรงจำของทุกคนในไนท์คลับอีกด้วย ไม่นึกเลยว่าจะถูกตามตัวเจอได้ไวขนาดนี้

“ ไม่รู้ซิ คงเป็นสัญชาตญาณของผู้หญิงละมั้ง ” ลี่เหยาเหยาตอบกลับไปแบบยิ้มๆ ก่อนที่จะเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม แล้วเทไวน์ใส่แก้วให้กงเสี่ยวเหมย ซึ่งเธอก็ไม่ลืมเทให้ตัวเองด้วย

กริ้ก!

สาวงามทั้งสองชนแก้วกันเบาๆ ก่อนจะยกขึ้นมาจิบอย่างผ่อนคลาย ปล่อยตัวปล่อยใจไปตามเสียงดนตรี โดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว

จนกระทั่ง เมื่อไวน์ขวดใหม่อีกสองขวดหมดลง ลี่เหยาเหยาจึงเป็นฝ่ายเปิดปากพูดออกมาก่อนด้วยความรู้สึกผิด

“ พี่เสี่ยวเหมย…ฉันขอโทษ ทั้งที่เคยสัญญาเอาไว้แล้วแท้ๆ ว่าถ้าจะแต่งงานเมื่อไหร่ต้องบอกพี่เป็นคนแรก ”

“ ไม่เป็นไรหรอก ฉันเข้าใจความจำเป็นของเธอดี ” กงเสี่ยวเหมยตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม เพราะไม่ว่าจะรู้ก่อนหรือรู้ทีหลังฝ่ายที่เจ็บก็ต้องเป็นเธออยู่ดี แตกต่างแค่เพียงระยะเวลาทำใจเท่านั้น

เมื่อได้ยินแบบนั้น ลี่เหยาเหยาก็นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ทั้งสีหน้าและแววตาของเธอดูขัดแย้งกันเองเป็นอย่างมาก ก่อนจะกลั้นใจพูดขึ้น