ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 11

ตอนที่เซียวเย่หลันเข้ามาในห้อง สิ่งแรกที่เห็นก็คือหญิงสาวที่กำลังนอนเอนกายอย่างเกียจคร้านบนตั่ง ใบหน้าไร้เครื่องสำอางแต่งแต้ม มีผ้าบางๆห่มไว้กับตัว สีหน้าซีดเซียวอิดโรย แต่กระนั้นกลับไร้ซึ่งความขลาดตัว

จู่ๆก็ทำให้เขานึกถึงแมวขาวที่นอนอาบแดดบนหลังคาในราชวังขึ้นมา

หลังจากเหม่อลอยไปในชั่ววินาที ในใจของเขาก็กลับมาร้อนรุ่มด้วยเพลิงโกรธอีกครั้ง

“เซ่เชียนฮวน เจ้ากล้าดีอย่างไร ถึงได้ไม่ทำความเคารพข้า?” เซียวเย่หลันเอ่ยพูดอย่างเยือกเย็น

เซ่เชียนฮวนเปิดเปลือกตาขึ้นมาอย่างเชื่องช้า จากนั้นก็เอ่ยถากถางว่า “ข้าบาดเจ็บ ไม่สะดวกถวายบังคม ท่านอ๋องโปรดเห็นใจ”

กล่าวจบ นางก็ก้มหน้ามุดเข้าไปในหว่างแขนของตนเอง ต้องการพักผ่อนต่อ

ทำตัวอ่อนแอเรียกร้องความสงสารสินะ!

นี่เป็นความคิดแรกที่เข้ามาในหัวของเซียวเย่หลัน

เขาขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไปเรียนวิธีจำใจมากมายแบบนี้มาแต่ไหน เขาถึงได้เกลียดหญิงสาวมาแต่ไหนแต่ไร โดยเฉพาะคนโง่เขลาที่เอาแต่ตามตอแยเฉกเช่นเซ่เชียนฮวน ยิ่งนางใช้ลูกไม้มากเท่าไหร่ ก็มีแต่จะทำให้เขารู้สึกเกลียดมากเท่านั้น

เขาเดินเข้าไป จากนั้นก็ยื่นมือไปบีบคางของเซ่เชียนฮวนเอาไว้ บังคับให้นางเงยหน้าขึ้น เอ่ยพูดด้วยนัยน์ตาลุ่มลึกว่า

“วันนี้ข้าจะมาเตือนเจ้า”

“ห๊ะ? ข้าไปทำอะไรอีก?”

“รู้อยู่แก่ใจยังจะมาถามอีก!”เซียวเย่หลันออกแรงที่ข้อมือเล็กน้อย จนใบหน้าเล็กๆของนางเริ่มมีเลือดฝาด “หากเจ้าไม่แอบใช้เล่ห์เหลี่ยม มารดาของเย่สิ้นจะไปขอร้องให้เจ้าช่วยได้อย่างไร?”

เซ่เชียนฮวนรู้ถึงสาเหตุที่ทำให้ชายหนุ่มกรุ่นโกรธในที่สุด

เหอะ!

ถ้าจะพูดว่าเขาโง่ ก็คงเป็นเพราะเขาหัวไว จนคิดอะไรไปไกล

ถ้าจะพูดว่าเขาฉลาด แต่กลับแยกแยะถูกผิดไม่ออก มีตาหามีแววไม่ ถึงได้ทะนุถนอมแม่ดอกบัวขาวที่สะอาดแต่เพียงภายนอกแต่ข้างในเน่าเฟะเฉกเช่นซูอวี้เอ๋อร์เอาไว้อย่างกับเป็นสิ่งของล่ำค้า