ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 12

แต่กลับเหนือจากที่เซ่เชียนฮวนคาดการณ์เอาไว้

หลังจากนางพูดจาไม่ดีใส่ซูอวี้เอ๋อร์ เซียวเย่หลันกลับไม่ได้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

สายตาเย็นชาของเขาทอดมองมาผ้าสีขาวที่นางใช้พันนิ้วมือเอาไว้ “นั่นอะไร?”

เซ่เชียนฮวนก้มหน้ามอง

นี่เป็นแผลที่นางได้มาจากการใช้เศษหินบาดนิ้วโป้งเพื่อใช้เลือดเขียนสูตรยาตอนอยู่ในห้องเก็บฟืน

เนื่องจากตอนออกมาจากห้องเก็บฟืนร่างกายของนางเริ่มไม่ไหว นางจึงไม่ได้ทำแผลบนนิ้ว ตอนนี้นิ้วจึงถูกพันเอาไว้ลวกๆ จนดูไม่ได้

“น้ำชาลวกน่ะ” เซ่เชียนฮวนตอบอย่างเรียบนิ่ง

นางแอบดึงแขนเสื้อลง เพื่อปกปิดมือขวาของตนเอง ไม่ยอมให้ชายหนุ่มเห็น

“งั้นหรือ” เซียวเย่หลันหาได้เป็นห่วงอาการบาดเจ็บของนางไม่ เขาเองก็คร้านที่จะโต้เถียงกับนางต่อ จึงสะบัดชายเสื้อหันหลังเดินออกไป “จำคำพูดวันนี้ของข้าเอาไว้ให้ดี”

หลังจากพูดจบ เขาก็เดินไปที่ประตู กำลังจะก้าวเท้าออกไป จากนั้นก็เหลือบตามองมาเล็กน้อย

“แล้วก็ ต่อให้เจ้าจะอิจฉาแค่ไหนก็อย่าไปหาเรื่องอวี้เอ๋อร์ล่ะ นางแตกต่างจากเจ้า”

ทิ้งคำพูดไว้เพียงเท่านี้ เซียวเย่หลันก็ก้าวเท้าเดินออกไป

เซ่เชียนฮวนมีเครื่องหมายคำถามเต็มหน้า??

นางเนี่ยนะอิจฉา?

เหอะๆ ผู้ชายคนนี้ชักจะหลงตัวเองเกินไปแล้ว!

อีกอย่างนะ ซูอวี้เอ๋อร์ก็มีสองตาหนึ่งจมูกหนึ่งปากเหมือนกันกับนาง นางก็ไม่เห็นจะรู้สึกว่ามีตรงไหนที่แตกต่างกัน

เมื่อส่งเสด็จท่านอ๋องยมทูตกลับไปแล้ว เซ่เชียนฮวนก็รู้สึกเจ็บแปลบที่นิ้วมือ จึงกัดริมฝีปาก จากนั้นก็ก้มหน้าลงเปิดผ้าสีขาวออกอย่างแผ่วเบา

ว่ากันว่านิ้วมือทั้งสิบเชื่อมโยงถึงหัวใจ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแผลเล็กๆ แต่พอได้เจ็บก็ถึงขั้นร้องขอชีวิตเลยทีเดียว

ควรที่จะรีบทำแผลให้เร็วที่สุด