ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 13

“หวางเฟยโปรดวางใจ บ่าวจะตั้งใจทำงาน”

ชิงถิงพยายามข่มความดีใจอันบ้าคลั่งภายในใจเอาไว้ แสร้งทำทีเป็นประพฤติดี เข้าไปรับพัดในมือของจางมามามาถือเอาไว้

จางมามาเองก็อยากจะพักผ่อนสักพัก หลังจากถอนสายบัวทำความเคารพเซ่เชียนฮวนเสร็จ ก็เดินไปพักข้างๆ ในเมื่อเด็กสาวคนนั้นคือสาวใช้ของหวางเฟย นางจึงไม่เกิดข้อเคลือบแคลงใดๆ

เซ่เชียนฮวนจ้องมองหม้อยาแน่นิ่ง จากนั้นก็เอ่ยพูดอย่างเรียบนิ่งว่า “ถึงอย่างไรเย่สิ้นก็ต้องมารับโทษเพราะข้า พวกเจ้าว่าข้าจำเป็นต้องอยู่ที่นี่เพื่อต้มยาให้เขาเองดีหรือไม่”

เมื่อชิงถิงได้ยินเช่นนั้น ก็รีบเอ่ยท้วงว่า “อย่าเลยเจ้าค่ะนายหญิง ท่านเป็นถึงผู้สูงศักดิ์ จะมาต้มยาให้องครักษ์เองกับมือได้อย่างไรเจ้าคะ? งานหนักเช่นนี้ควรให้บ่าวไพร่ทำเองดีกว่า แค่ท่านนำทางบ่าวมาที่นี่ ก็ถือว่าเป็นน้ำใจอันใหญ่หลวงแล้วเจ้าค่ะ”

“จริงเจ้าค่ะ สีหน้าของหวางเฟยก็ดูไม่ค่อยดีด้วย บ่าวว่าท่านกลับไปพักผ่อนก่อนดีกว่า” จางมามาเอ่ยเสริม

“ก็ได้ เช่นนั้นพวกเจ้าก็ระวังหน่อยแล้วกัน หากต้มเสร็จแล้วให้รีบเอาไปส่งให้เย่สิ้นทันที”

เซ่เชียนฮวนพยักหน้า ไม่ได้ดึงดันจะอยู่ต่อ

ผ่านไปสองชั่วยาม

ก็เข้าสู่เวลากลางคืน คนที่อยู่ในเรือนก็เริ่มบางตาลงเรื่อยๆ จางมามาเองก็กลับเรือนไปนอนแล้ว ทำให้ชิงถิงมีโอกาสได้วางยาในที่สุด

ชิงถองมองรอบๆอย่างระมัดระวัง เมื่อแน่ใจแล้วว่ามีเพียงแค่ตนอยู่คนเดียว ถึงได้แอบหยิบถุงยาออกมา แล้วเปิดฝาหม้อออก

องครักษ์เย่เอ๋ย หากไปอยู่ยมโลกแล้วก็อย่าจองเวรจองกรรมข้าเลยนะ!

โบราณกล่าวไว้ว่าผู้ใดมิเห็นแก่ตัว ผู้นั้นสวรรค์จักลงทัณฑ์ ถ้าจะโทษใครก็โทษที่ตัวเองเกิดมาดวงซวยเสียเถอะ

ชิงถิงคิดในใจว่าหลังจากจัดการเรื่องนี้เสร็จ หวางเฟยจะต้องถูกขับไล่ออกจากจวนอ๋องเป็นแน่ ทีนี้นางก็จะหลุดพ้น ได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขอยู่ข้างกายแม่นางซู แค่คิดก็รู้สึกดีเป็นไหนๆ