ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 30

"หยุดมือ!!!"

เสียงตะโกนอย่างกังวลทำให้ไม้กระดานในมือขององครักษ์หยุดกลางอากาศ

ในที่สุดเซ่เชียนฮวนก็ไม่ต้องโดนไม้กระดานตี

คนที่มาช่วยนางคือใครกัน?

เสียงนั้นแยกไม่ออกเลยเป็นชายหรือหญิง

ทันใดนั้นนางก็ลืมตาขึ้นและจ้องมองอย่างประหลาดใจไปยังชายที่วิ่งเข้ามา พูดให้ถูกก็คือขันทีนั่นเอง!

เซ่เชียนฮวนมองดูแล้วพิจารณาจากเครื่องแต่งกายและอายุของเขาแล้วเขาเป็นผู้นำคนหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่สามารถเข้ามาในจวนจ้านอ๋องได้อย่างราบรื่นเช่นนี้

แต่ไม่รู้ทำไมจู่ๆเขาถึงวิ่งมากลางดึกแบบนี้

“เฉินกงกง เจ้ามีเรื่องอะไรหรือ?”

สำหรับแขกที่ไม่ได้รับเชิญนี้ ท่าทีของเซียวเย่หลันนั้นเย็นชา แต่เขาก็รักษาความเคารพขั้นพื้นฐานเช่นกัน

นี่แสดงให้เห็นว่าการคาดเดาของเซ่เชียนฮวนที่มีต่อเฉินกงกงนั้นถูกต้อง

สถานะของเขาในวังไม่ต่ำเลย

เฉินกงกงคำนับเซียวเย่หลันก่อน และพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า "ท่านอ๋อง โปรดยกโทษให้ข้าน้อยที่รบกวนท่านตอนดึกเช่นนี้ ไท่จื่อเฟยสั่งข้าน้อยมากราบทูลขอให้หวางเฟยเข้าวังเพื่อทำการรักษาโดยด่วน "

เข้าวังรักษา! !

สี่คำสั้น ๆ นี้ทำให้ทุกคนมีสีหน้าเปลี่ยนไป

เป็นไปได้ไหมว่าครอบครัวของเย่สิ้นไม่ได้โกหก

หวังเหยทำการรักษาได้จริงหรือ? !

"แควกแควก" เซ่เชียนฮวนรู้ว่านางนั้นได้มีชีวิตกลับมาอีกครั้ง นางอดทนต่อความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่หลังของนาง และกัดฟันกล่าว "โปรดรบกวนเฉินกงกงรายงานกลับไปยังไท่จื่อเฟยว่าหม่อมฉันยังเหลือโดนตีอีกสี่สิบเก้าไม้กระดาน อย่าพูดถึงเข้าวังในคืนนี้เลย ในอนาคตจะสามารถออกจากประตูได้หรือเปล่ายังเป็นปัญหาเลย”

เฉินกงกงมีความฉลาดมาก เขาไม่ได้เข้าไปแทรกแซงครอบครัวของเซียวเย่หลันโดยตรง แต่กลับมีท่าทีดูประหลาดใจและเป็นทุกข์มาก เขาถอนหายใจ

"ท่านชายเห้ามีอาการป่วยกะทันหันไม่หายสักที ไท่จื่อเฟยกล่าวว่ามีเพียงหวางเฟยเท่านั้นที่สามารถรักษาได้ หากหวางเฟยเป็นอะไรขึ้นมา ข้าน้อยเกรงว่าท่านชายเห้าคงจะเป็นอะไรไปได้ คงไม่มีใครสามารถรับผิดชอบเรื่องนี้ไหวได้!"

สีหน้าของเซียวเย่หลันดูไม่ดีขึ้นเรื่อยๆ

เซียวเย่หลันยกมือขึ้นช้าๆ ให้องครักษ์ปล่อยเซ่เชียนฮวน แล้วก้าวถอยหลัง

เสี่ยวตงรีบเข้าไปพยุงเซ่เชียนฮวนลุกขึ้นทันที "เหนียงเหนียงท่านเป็นอะไรมากไหม?"

“พอไหวอยู่ ข้าถือว่าทนได้”

เซ่เชียนฮวนถูกพยุงโดยเสี่ยวตง ร่างกายของนางรู้สึกเหมือนกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ และในที่สุดนางก็ลุกขึ้นยืนได้

หลังจากที่นางยืนได้นิ่งแล้ว นางมองลงไปที่เลือดสองหยดที่ตกลงบนพื้น จากนั้นมีอาการปวดเสียดแทงที่คอของนาง และนางก็จำขึ้นได้ว่ายังมีบาดแผลที่คอของนางที่ เซียวเย่หลันทิ้งไว้ด้วยดาบ

นางเหลือบมองผู้ที่กระทำนาง แล้วกล่าวเบา ๆ ว่า "เสี่ยวตง เจ้ามีผ้าเช็ดหน้าที่สะอาดไหม"

"มีเจ้าค่ะ"

เสี่ยวตงรีบหยิบมันออกมา

เซ่เชียนฮวนหยิบผ้าเช็ดหน้าแล้วฉีกออกและผูกปม จากนั้นก็พันไว้รอบคอของนาง

เมื่อเห็นการกระทำที่นิ่งเงียบของหล่อนเช่นนี้ เซียวเย่หลันก็รู้สึกว่าการเต้นของหัวใจเขานั้นยุ่งเหยิงมากขึ้น