ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 31

ตำหนักตงกง

เซ่เชียนฮวนถูกประคองลงมาจากเกี้ยว

นางเข้าวังครั้งแรก อดไม่ได้ที่จะมองไปรอบๆสองสามครั้ง

แม้ในยามดึกที่ไร้เสียงผู้คน อาคารแกะสลักที่ทาด้วยสีที่งดงามเหล่านั้นยังคงมองเห็นโครงสร้างที่ชัดเจนเมื่อต้องแสงจันทร์ งดงามและใหญ่โต ราวกับสวรรค์ชั้นฟ้าทั้ง9ชั้น

“องค์ชาย หวางเฟย โปรดเชิญ” เฉินกงกงเดินนำอยู่ข้างหน้า

เซียวเย่หลันก็ตามมาด้วย

คาดว่า เขาอาจจะเริ่มสงสัยในตัวเซ่เชียนฮวน ดังนั้นจึงตัดสินใจมาดูด้วยตัวเอง

เซ่เขียนฮวนไม่สนใจเขา

ด้วยการประคองของนางกำนัลทั้งสอง นางได้มาถึงห้องบรรทมของท่านชายเห้า ทันทีที่เข้าไปก็เห็นไท่จื่อเฟยเดินมาหานาง และพูดอย่างชื่นใจว่า “เชียนฮวนเจ้ามาได้สักที!”

การเรียกชื่อเฉยๆ ทำให้ดูสนิทสนมมากยิ่งขึ้น

เซ่เชียนฮวนจับสองมือของไท่จื่อเฟยขึ้นมา กับผู้หญิงที่โอนโยนและมีความรู้คนนี้นางรู้สึกถึงความใกล้ชิด และพูดอย่างนุ่มนวลว่า “ขอโทษด้วย ข้ามาสาย เรารีบ ไปดูอาการของเด็กกัน”

“เจ้าเป็นอะไรไป? ดูเหมือนว่าจะบาดเจ็บไม่น้อย”

ไท่จื่อเฟยเห็นว่าสีหน้านางไม่สู้ดีนัก เดินยังต้องใช้คนประคอง บริเวณตรงคอยังพันด้วยผ้าเช็ดหน้าที่มีรอยเลือด อดไม่ได้ที่จะแสดงความประหลาดใจ

เซ่เชียนฮวนฝืนยิ้มและใส่หัว “ไม่เป็นไร อาการของท่านชายเห้าสำคัญกว่า”

“ตกลง พวกท่านตามข้ามา”

ไท่จื่อเฟยเป็นคนที่สังเกตคำพูดและการแสดงออกได้ดี นางเห็นสีหน้าท่าทางของเซียวเย่หลันทางด้านข้างแวบหนึ่งดูไม่ดีนัก บวกกับการเตือนด้วยสายตาของเฉินกงกง ก็สามารถเดาได้สองสามส่วน

“ไปโรงหมอหลวงแล้วหยิบยาจินชวงที่ดีที่สุดมาสองขวด” ไท่จื่อเฟยเมื่อหันกลับไป ใช้เสียงต่ำสั่งนางกำนัลที่อยู่ข้างๆ

เซ่เชียนฮวนได้ยินคำนี้ของไท่จื่อเฟย เปิดปากออกเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เปิดปากพูด

นางเองก็ไม่ได้ขาดแคลนยา

แต่ นึกถึงความปรารถนาดีของไท่จื่อเฟย จึงไม่จำเป็นที่จะต้องไปปฏิเสธ

เซ่เชียนฮวนมาถึงข้างเตียงของท่านชายเห้า