ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 46

"เซ่เชียนฮวน เจ้าโวยวายมากพอหรือยัง?"

เซียวเย่หลันกัดฟันแน่น

ผู้หญิงคนนี้ใช้แผนแสร้งปล่อยเพื่อจับ นี่มันเกินไปแล้วจริงๆ!

เซ่เชียนฮวนยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย "จ้านอ๋อง หม่อมฉันไม่ได้โวยวายไปเรื่อย นอกจากการรักษาอาการบาดเจ็บแล้ว สิ่งเดียวที่หม่อมฉันทำอย่างจริงจังในทุกวันนี้ก็คือเขียนใบหย่าร้างนี้"

"รักษาอาการบาดเจ็บ? อาการบาดเจ็บอะไรกัน? ฮวนหวน เจ้าบาดเจ็บตรงไหนหรือ?"

เมื่อเซ่เหยียนได้ยินคำพูดประโยคนี้ สีหน้าของเขาก็ตึงเครียดขึ้นมาทันที

เขาสังเกตเห็นมันตั้งแต่เนิ่นๆแล้ว

น้องสาวของเขามีท่าทางการเดินที่ไม่ค่อยปกตินัก เหมือนหลังเคล็ด

"ในจวนจ้านอ๋อง ข้าไม่ได้สิ่งของอะไรมากนัก แต่บาดเจ็บนั้นได้รับไม่น้อย"

ขณะที่เซ่เชียนฮวนกำลังพูด นางค่อยๆ ฉีกผ้าพันคอไหมที่พันรอบคอออก และบาดแผลจากมีดที่ยังไม่หายสนิทก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาทุกคน

รอยเลือดสีแดงสดที่หลงเหลืออยู่แสดงให้เห็นถึงภัยคุกคามต่อชีวิตของนาง

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!" ดวงตาของเซ่เหยียนเบิกกว้างด้วยความโกรธ เขากำหมัดของตัวเองแน่น ในพริบตาขุนนางผู้อ่อนโยนและไร้ความคุกคามก็กลายเป็นเหมือนสิงโตที่บ้าคลั่งโหดร้ายตัวหนึ่ง

"..."

เซียวเย่หลันพูดไม่ออก

รอยแผลเป็นนี้เป็นความผิดของเขาจริงๆ

เซ่เชียนฮวนนำผ้าพันคอออก เพื่อให้ผู้คนมองเห็นได้ชัดเจนยิ่งขึ้น จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้มอย่างเย็นชา "ทุกคนรู้ว่าจ้านอ๋องนั้นเป็นคนที่กล้าหาญและไม่เกรงกลัวใดๆในสนามรบ แต่ไม่รู้ว่าเขาโหดเหี้ยมกับคนที่นอนอยู่ข้างๆเขาเช่นนี้"

เลือดสีแดงสดแทงตาทุกคน

ผู้คนต่างมองหน้ากันและส่ายหัว "การที่กระทำผู้หญิงได้โหดเหี้ยมเช่นนี้ อย่างที่หล่อนว่า ไม่เหมาะกับหล่อนจริงๆ!"

"แม้ว่าซูอวี๋เอ๋อร์จะเป็นคนที่จ้านอ๋องรักก็ตาม แต่ท่านก็ไม่ควรทำร้ายภรรยาคนเขาเช่นนี้"

ผู้คนรู้สึกสลดใจกับเรื่องนี้ แต่เซ่เหยียนนั้นโกรธเคืองอย่างมาก โกรธเคืองจนเขาอยากจะพุ่งเข้าไปสอนบทเรียนให้กับเซียวเย่หลันเลยก็ว่าได้

เซ่เชียนฮวนเอื้อมมือไปหยุดพี่ของตน และพูดเบา ๆ "ช่างมันเถอะ เรื่องผ่านมานานแล้ว"

"ไอ้สัตว์เดรัจฉาน"

เซ่เหยียนพยายามสงบสติอารมณ์ลง