ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 52

“หม่อมฉันมีสร้อยหินสีชมพูอยู่เส้นหนึ่ง บัดนี้ด้วยอายุอานามคาดว่าคงมิเหมาะสมหากจะนำมาสวมใส่ สู้นำมาเป็นของรางวัลแก่จ้านหวางเฟยจะดีกว่า ฝ่าบาททรงเห็นว่าอย่างไรเพคะ?”

ฮองเฮายิ้มขึ้นเล็กน้อยแล้วเอ่ยแสดงความคิดเห็นออกมาอย่างรวดเร็ว

ฮ่องเต้พยักหน้าเห็นด้วย “ดียิ่งนัก แต่ประโยคเมื่อครู่ของฮองเฮากล่าวได้มิถูกต้องนัก เจ้ามองไปแล้วก็ยังสาว ใส่เครื่องประดับสีชมพูเหมาะสมเหลือหลาย”

“ฝ่าบาททรงล้อเล่นอีกแล้วนะเพคะ”

ฮองเฮายิ้มขึ้นเล็กน้อย ท่าทางดูอ่อนโยนและมีความสุขยิ่งนัก ดูมิเหมือนกับสตรีที่ให้กำเนิดโอรสธิดามามากมาย

เฉิงกุ้ยเฟยที่นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง แววตามืดมนลงเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่านางมิพึงพอใจ

เซ่เชียนฮวนสังเกตท่าทีแล้วได้แต่นึกอยู่ในใจว่า ที่วังหลังสถานการณ์ช่างซับซ้อนเสียจริง

เมื่อนึกถึงเรื่องจวนหลังของเซียวเย่หลัน มีเพียงแค่ซูอวี๋เอ๋อร์ก็ทำให้นางปวดหัวมากเพียงพอแล้ว มิอยากจะคิดเลยว่าภายในพระราชวังจะวุ่นวายเพียงไร

ผ่านไปมินาน นางในก็ได้นำสร้อยคออาสีชมพูดอกท้อของฮองเฮามาวางใส่ไว้ในถาด

“มารับรางวัลเถิด” ฮ่องเต้กล่าวด้วยน้ำเสียงอันอบอุ่นมีเมตตา

“ขอบพระทัยเพคะ!”

เซ่เชียนฮวนใบหน้ายิ้มแย้มแล้วเดินเข้าไปยื่นมือสองข้างออกมา

แต่วินาทีที่นางกำลังจะรับของมานั้น สายตาอันดำขลับก็มิได้หยุดนิ่ง นางเหลือบมองไปยังข้อมืออันขาวเรียวของเฉิงกุ้ยเฟยอยู่เป็นระยะ ๆ

เฉิงกุ้ยเฟยสังเกตได้ในแววตาของนางจึงเลิกคิ้วขึ้น เอ่ยถามอย่างมีเลศนัยว่า “แม่หนู มองข้าทำไม? เจ้าชื่นชอบกำไลหยกขาวไข่มุกของข้างั้นหรือ?”

“ขออภัยเพคะ หม่อมฉันเสียมารยาทไป กุ้ยเฟยเหนียงเหนียงอย่าได้ถือสา”

เซ่เชียนฮวนเอ่ยขอโทษ แก้มของนางแดงเรื่อราวกับกำลังเขินอาย

“มิเป็นไร” เฉิงกุ้ยเฟยถอดกำไลในมือของตนออกแล้วสั่งให้นางในรับใช้ข้างกายเอาไปให้เซ่เชียนฮวน “ในเมื่อเจ้ามีผลงานสมควรได้รับรางวัล หากเจ้าชื่นชอบกำไรนี้ข้าจะมอบมันให้เจ้าเป็นของรางวัล”

“อวี้หย่า เจ้าเป็นคนใจกว้างเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?” ฮ่องเต้ตรัสขึ้นอย่างขบขัน