ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 53

“โรคประจำตัวของเสด็จอาน่าจะกำเริบ แต่จ้านหวางเฟยของพวกเราเป็นหมอเทวดาที่รักษาได้ทุกโรค เพียงแค่นางยินดีรักษา คาดว่าเสด็จอาคงสามารถรักษาจนหายขาดได้ใช่หรือไม่?”

องค์หญิงแปดยังคงจดจำเรื่องเมื่อครู่ได้ขึ้นใจ

ดังนั้นจึงจงใจตะโกนไปทางเซ่เชียนฮวนเสียงดังลั่น

นางเคยได้ยินซูอวี๋เอ๋อร์กล่าวว่าเซ่เชียนฮวนมิเคยอ่านตำรา มิเคยศึกษาวิธีใด ๆ มาก่อน แม้แต่สี่ตำราห้าคัมภีร์ก็ยังมิเคยอ่านแล้ว

จะไปรู้วิธีการรักษาได้อย่างไร?”

ก่อนหน้านี้ที่รักษาท่านชายเห้าจนหาย คงบังเอิญก็เท่านั้น

บังเอิญในครั้งนี้เซวียนชินอ๋องเกิดประชวรขึ้น จะได้เผยธาตุแท้ของนางออกมาสักที

เซ่เชียนฮวนมิได้สนใจองค์หญิงแปด

นางลุกขึ้นยืนโดยสัญชาตญาณ

ต่อให้มิมีการยั่วยุจากองค์หญิงแปด ในฐานะหมอ เมื่อนางเห็นผู้ป่วยอยู่ตรงหน้านางก็จะต้องไปช่วยอย่างแน่นอน

“ข้าขอเตือนว่าตอนเจ้ารักษาอาการให้เสด็จอาควรระมัดระวังเอาไว้หน่อย เดิมทีร่างกายของเขาก็ค่อนข้างอ่อนแอ หากเจ้ารักษาจนแย่ขึ้นกว่าเดิม เจ้าคงมิอาจแบกความรับผิดชอบนี้ไว้คนเดียวได้” องค์หญิงใหญ่เย้ยหยัน

เซ่เชียนฮวนมิได้ตอบสิ่งใด

การสนทนากับสตรีเช่นนี้เป็นการเสียเวลาจริง ๆ

แต่ขณะที่นางกำลังจะลุกจากไป เซียวเย่หลันที่อยู่ด้านข้างก็เอื้อมมือมาคว้าข้อมือเรียวยาวของนางไว้

“อย่าไป” เซียวเย่หลันกระซิบเบา ๆ

เซ่เชียนฮวนตกใจเล็กน้อย คิดมิถึงว่าเขาจะมาสัมผัสนางด้วยตนเอง ทั้งยังมีทีท่าอันอ่อนโยน

มืออีกข้างหนึ่งของเซียวเย่หลันถือแก้วสุราไว้หางตามองไปทางฮ่องเต้เป็นครั้งคราว

เมื่อมองไปตามสายตาของเซียวเย่หลัน

เซ่เชียนฮวนจึงสัมผัสได้ถึงการจ้องมองของฮ่องเต้

นางรู้สึกสงสัยขึ้นทันใด เซวียนชินอ๋องน้องชายของเขานั่งอยู่แล้วมีอาการชัก ฮ่องเต้มิเพียงแต่มิเป็นกังวล ยังมีกระจิตกระใจมองสอดใส่ไปรอบข้าง?

ทันใดนั้นเซ่เชียนฮวนก็ได้สติกลับคืนมา

ฮ่องเต้กำลังทดสอบนาง

องค์หญิงแปดอดมิได้ที่จะหัวเราะออกมา สายตาเหลือบมองไปทางเซียวเย่หลันกล่าวด้วยความเยาะเย้ยว่า “เสด็จพี่เจ็ดดูเหมือนหวางเฟยของท่านจะต้องการบุรุษยิ่งนัก กล้าฉีกเสื้อผ้าอาภรณ์ของเสด็จอาต่อหน้าทุกคนเช่นนี้ นางมิรู้จักหรือว่าชายหญิงมิควรสัมผัสแตะเนื้อต้องตัวกัน?”

เซียวเย่หลันยกแก้วสุราขึ้นดื่มจนหมดแล้วกล่าวเบา ๆ ว่า “ในสายตาของหมอมิมีการแบ่งแยกชายหญิง”

“เสด็จพี่กำลังช่วยนาง กล่าวแทนนางงั้นหรือ?” สีหน้าขององค์หญิงแปดดูเหลือเชื่อ “เสด็จพี่มิได้รังเกียจที่นางมีท่าที มารยาเช่นนั้นหรือ?”

“ควรแยกแยะให้เป็นคนละเรื่องไป”

เซ่เชียนฮวนคือผู้ที่มีมารยาเช่นเมื่อก่อนหรือไม่เขามิรู้

แต่เขาเคยเห็นตอนที่นางกำลังฝังเข็มเพื่อช่วยชีวิตผู้อื่น

ท่าทีของนางช่างจริงจังและคล่องแคล่ว

เป็นหมอที่มีจิตใจเมตตาจากภายในโดยแท้

หากจะกล่าวหาว่านางต้องการแตะเนื้อต้องตัวชายหนุ่มยามรักษาอาการผู้ป่วย เซียวเย่หลันคงมิเชื่อ

“อวี๋เอ๋อร์เพิ่งจากไปได้มิกี่วัน เจ้าก็ลำเอียงไปทางเซ่เชียนฮวนเสียแล้ว เสด็จพี่เจ็ดข้ามองเจ้าผิดไปจริง ๆ ”

องค์หญิงแปดเลิกคิ้วขึ้น กล่าวออกมาด้วยความโกรธจัด