ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 9

ภายในห้อง

ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงตัวร้อนไร้ซึ่งสติ ในปากเอาแต่พึมพำไม่หยุด “หวางเฟยนาง…..”

“ลูกแม่ แม่รู้ว่าเจ้าเกลียดสตรีผู้นั้น ตราบใดที่แม่ยังมีลมหายใจอยู่ ก็จะแก้แค้นให้เจ้าจงได้!”

นางเว่ยที่นั่งอยู่ข้างเตียงใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเกลียด นางคิดว่าเย่สิ้นจะต้องโกรธแค้นคนที่ทำร้ายตนเองเป็นแน่ ถึงได้เอ่ยเรียกหวางเฟยในระหว่างที่สติพร่าเลือนเช่นนี้

“ประเดี๋ยวหมอหลวงก็มาแล้ว เจ้าทนอีกหน่อยนะ” นางเว่ยปาดน้ำตา กอบกุมมือของบุตรชายเอาไว้ด้วยมืออันสั่นเทา “ไม่ต้องห่วง ข้าจัดการน้องสาวเจ้าแล้ว หากเจ้าเป็นอะไรไปล่ะก็ ข้าจะไปฆ่าสตรีนางนั้นที่ห้องเก็บฟืน”

เป็นคุณหนูตระกูลจวนอานติ้งโหวแล้วอย่างไร สำหรับคนเป็นแม่แล้ว ผู้ใดกล้ามาทำร้ายบุตรของตน ก็จะต้องเอาให้ถึงตาย

รอให้นางฆ่าเซ่เชียนฮวนเสียก่อนเถอะ แล้วค่อยชดใช้ชีวิตให้จวนอานติ้งโหวก็ยังไม่สาย

“ไม่”

ทันใดนั้นเย่สิ้นก็ปรือตาขึ้นมา

เขาข่มกลั้นความเจ็บเอาไว้ เอ่ยพูดเสียงแหบแห้งว่า “ให้หวางเฟยมาช่วย”

“ห๊า? เจ้าว่าอะไรนะ?”

นางเว่ยคิดว่าตนเองฟังผิด

หวางเฟย? มาช่วยชีวิต?

สตรีร้ายกาจสกุลเซ่ผู้นั้น ทำเรื่องสุดโต่งอย่างการทำร้ายคนอื่น จะมาช่วยชีวงชีวิตได้อย่างไรกัน

ในตอนนี้เอง ประตูห้องก็ถูกเปิดออก บ่าวไพร่คนหนึ่งส่งเสียงว่า “ฮูหยิน หมอหลวงห่าวกล่าวว่าเขาไม่สามารถช่วยองครักษ์เย่ได้ จึงไม่มาขอรับ”

“อะไรนะ?!”

นางเว่ยได้ยินเช่นนั้น ก็เบิกตาโพลงพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งไหล

บ่าวผู้นั้นเอ่ยพูดขึ้นมาอีกว่า “แต่หมอหลวงห่าวมีผู้หนึ่งสามารถช่วยชีวิตองครักษ์เย่ได้ ให้ฮูหยินไปเชิญตัวนางมา”

“ผู้ใด??” นางเว่ยรีบเอ่ยถาม

“หวางเฟยขอรับ”

บ่าวไพร่กล่าวจบ ก็หันหลังเดินออกไปทันที

ผ่านไปครู่หนึ่ง อาการบวมแดงบริเวณบาดแผลก็ค่อยๆลดลงไป

นางเว่ยนิ่งอึ้งอยู่นาน

ห้องเก็บฟืนของจวนอ๋องแตกต่างกับห้องเก็บฟืนของจวนอานติ้งโหวยิ่งนัก ไม่มีหนู ไม่มีแมลงสาบ มีเพียงกลิ่นไม้เท่านั้น ซึ่งถือว่ากลิ่นไม่ได้แรงเท่าไหร่

หลังจากที่เซ่เชียนฮวนกินอาหารหมด ก็ยังไม่สามารถเติมเต็มความหิวโหยได้ ในหัวเริ่มหนักอึ้ง

ทันใดนั้น ประตูก็ถูกเปิดออก

นางเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นนางเว่ยเดินเข้ามาด้วยดวงตาที่บวมแดง จากนั้นก็ทรุดตัวลงกับพื้น แล้วโขกหัวคำนับนางไม่หยุด “ได้โปรดหวางเฟยทรงเมตตา ช่วยบุตรชายข้าทีเถิด!”

“มาพยุงข้าลุกขึ้นก่อน”

เซ่เชียนฮวนหลับตาลง

ดูเหมือนว่า โชคชะตาของนางยังไม่ตกต่ำถึงก้นเหว

นางเว่ยทั้งกลัวทั้งรู้สึกผิด ชั่วขณะนั้นพลันมีหลากหลายอารมณ์ปะปนกันไปหมด กระนั้นก็ยังเข้าไปช่วยพยุงเซ่เชียนฮวนขึ้นมา “หวางเฟย ท่านคงลำบากมาก”