ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 10

ตอนที่ 10 ท้าทาย

โล่หวินหลานสัมผัสได้ถึงอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้นนางมองไปที่สวินเทียน คนๆนี้สีหน้านิ่งคิดว่าวันนี้ยังไงเขาก็จะต้องเชิญนางขึ้นไปบนภัตตาคารให้ได้

“เย่หวิน เราไปดูกันก็ได้ ไปดูสิว่าเทวดาคนนั้นอยากจะพบข้าทำไม”โล่หวินหลานเดินตรงเข้าไปในภัตตาคาร

เย่หวินรู้สึกกังวลถึงแม้จะไม่ได้ประลองมือกับชายคนที่อยู่ตรงหน้าแต่เย่หวินก็รู้สึกได้ว่าวรยุทธ์เขาคงไม่ธรรมดา

“พระชายาเชิญ”สวินเทียนหลบทางให้เดิน

โล่หวินหลานพยักหน้าให้กับเย่หวินนางถึงได้วางใจหลังจากนั้นนางก็เดินขึ้นภัตตาคารไปสวินเทียนนำทางไปถึงห้องอาหารที่ชั้นสาม

เมื่อเปิดประตูออกโล่หวินหลานเห็นชายสวมชุดขาวนั่งหันหลังอยู่ โล่หวินหลานรู้สึกว่าคนๆนี้ดูสุขุม

โล่หวินหลานเดินตรงเข้าไปนั่งตรงข้ามกับชายชุดขาวทั้งสองสบตากันโล่หวินหลานตะลึงไป คนๆนี้หน้าตาคล้ายโม่ฉีมู่ที่อยู่ในห้องหอคืนนั้น แต่ว่าเขาดูสุขุมนิ่งกว่าเยอะมาก มันทำให้คนที่อยู่ใกล้รู้สึกอบอุ่น

“ท่านเวินอ๋อง”โล่หวินหลานยิ้มเวินอ๋องกับหลินอ๋องมีมารดาคนเดียวกันหน้าตาคล้ายกันก็ไม่แปลก

โม่ฉีหานขมวดคิ้วยื่นมือรินน้ำชาให้กับโล่หวินหลานแล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆว่า “ข้าคิดว่าพระชายาจะจำข้าเป็นคนที่ถูกท่านตัดไอ้นั่นทิ้งไปซะอีก”

“เวินอ๋องท่านพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? วันนั้นในตำหนักหลินอ๋องยอมรับเองว่าเขาฝึกวิชาก็เลยตัดของตัวเองทิ้งไป เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับข้างั้นหรอ?”โล่หวินหลานยกถ้วยชาที่โม่ฉีหานยื่นให้มาดมแล้วพูดว่า “ชาชั้นดี”

พูดจบก็วางถ้วยชาลงแล้วพูดอีกว่า “ชานี้ดีมากแต่น่าเสียดายมันมีพิษ ที่แท้เวินอ๋องต้อนรับแขกแบบนี้เองหรอ?”โล่หวินหลานเงยหน้าขึ้นมองแล้วยิ้ม

โม่ฉีหานหน้าถอดสีกำมือแน่น จากนั้นเขาก็ผลักโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าเขาออกแล้วก็ดึงโล่หวินหลานเข้ามาที่หน้าอกของเขา จากนั้นก็ดึงปิ่นที่หัวของนางมาจี้ที่คอ

เย่หวินที่ยืนอยู่ข้างๆคิดจะเดินไปช่วยแต่กลับถูกสวินเทียนขวางไว้เห็นโล่หวินหลานถูกจับเย่หวินทำอะไรไม่ได้ในใจรู้สึกร้อนใจมาก

“คนทั้งโลกบอกว่าเวินอ๋องสุขุมเหมือนภูเขาเป็นสุภาพบุรุษที่แท้ก็เป็นแค่เรื่องหรอก”โล่หวินหลานอดไม่ได้ที่จะประชดประชันโม่ฉีหาน

“โล่หวินหลานของชิ้นนี้เจ้าจำได้ไหม?”โม่ฉีหานหยิบมีดสั้นออกมาวางไว้บนโต๊ะแล้วถามนาง

โม่ฉีฉานเองก็พูดขึ้นมาว่า “สวินเทียนหยุดเดี๋ยวนี้”

ทั้งคู่หยุดแต่ว่าเย่หวินเองก็ยังคงเข้าใกล้ตัวโล่หวินหลานไม่ได้นางร้อนใจมาก

“โม่ฉีหมิงนี่มีลูกน้องมือดีไม่เบา หากไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้ทรมานมากกว่านี้ เจ้าอยู่เฉยๆจะดีกว่ายืนดูข้าจัดการกับผู้หญิงคนนี้จนเสร็จแล้วกลับไปรายงานเจ้านายเจ้าให้ละเอียด”โม่ฉีหานพูดพลางใช้นิ้วลูบไล้ไปตามใบหน้าของโล่หวินหลาน จากนั้นก็ก้มหน้าลงไปใกล้ๆ

ขณะที่โม่ฉีหานกำลังก้มหน้าลงโล่หวินหลานก็ยื่นคอจูบก่อน โม่ฉีหานตะลึงทั่วทั้งตัวสั่นไปหมดเหมือนถูกฟ้าผ่าลงมาแบบไม่อยากจะเชื่อ

ตอนที่ได้ลิ้มลองรสจูบ ร่างกายของเธอก็อ่อนยะยวบลงทันใด โล่หวินหลานยักคิ้ว เคลื่อนย้ายริมฝีปากแดงออก ดวงตาอันใสดั่งน้ำคู่นั้นของเธอยิ้ม แล้วพูดว่า “ท่านอ๋องเคยได้ยินคำพูดที่ว่าผู้กล้ายากฝ่าด่านหญิงงามบ้างไหม?”

หน้าผากของโม่ฉีหานเหงื่อออกมากแม้แต่แรงที่จะพูดยังไม่มีเลย

โล่หวินหลานเขยิบตัวไปหยิบปิ่นมาแล้วทิ่มไปที่จุดเดิม

สวินเทียนสังเกตเห็นถึงความผิดปกติเขาคิดจะลงมือแต่โล่หวินหลานใช้ปิ่นจี้ไปที่คอของโม่ฉีหานแล้วพูดว่า “ถ้าอยากให้นายของเจ้ามีชีวิตรอดก็อย่าเข้ามา”