ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 9

ตอนที่ 9 เวินอ๋อง

หลังจากนั้นหลายวันโล่หวินหลานก็เอาแต่วิจัยคัมภีร์พิษที่อยู่ในหัวของนาง นางเรียนรู้ได้เร็วมากอีกทั้งในจวนอ๋องเองก็มีสมุนไพรที่ใช้ได้อยู่ ซึ่งมันสะดวกต่อการที่โล่หวินหลานจะฝึกฝน

ส่วนโม่ฉีหมิงเขาไม่เคยไปยุ่งเรื่องของนางเลยแล้วก็ไม่ถามด้วย มันทำให้โล่หวินหลานเหมือนได้ความเป็นส่วนตัวมากๆ

เมื่อไหร่ก็ตามที่ความรู้เรื่องพิษเพิ่มขึ้นแล้วโล่หวินหลานก็จะรับประกันได้ว่าตัวนางจะปลอดภัยจากนั้นนางก็หยิบภาพวาดที่นางวาดขึ้นมาออกจากจวนอ๋องไปพร้อมกับเย่หวิน

โล่หวินหลานรู้ว่าคนที่นางผิดใจด้วยไม่ใช่คนธรรมดา โม่ฉีหมิงเตือนนางว่าอย่างออกจากจวนโดยไม่มีเหตุจำเป็น แต่ว่าโล่หวินหลานออกจากจวนคราวนี้เพราะมีเหตุจำเป็น

หลังจากออกมาจากร้านไม้เย่หวินก็อดไม่ได้ที่จะถาม “เก้าอี้ที่พระชายาทรงสั่งทำท่านจะทำให้ท่านอ๋องหรอ?”เย่หวินปกติไม่ใช่คนพูดมาก ปกติจะทำตามอย่างเดียวไม่เคยถามอะไรมากโล่หวินหลานบางครั้งยังรู้สึกเลยว่านางน่าเบื่อ

แต่ว่าวันนี้เย่หวินถามนางแสดงว่านางอดกลั้นมานานแล้ว

โล่หวินหลานหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “มันคือรถเข็นที่ข้าเคยพูดถึงมันออกแบบมาเพื่อคนที่เดินไม่สะดวกอย่าเพิ่งบอกโม่ฉีหมิงนะ ข้าอย่างให้เขาประหลาดใจ”

เย่หวินก้มหน้าไม่ตอบ

โล่หวินหลานเหลือบไปมองนางแล้วถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า “ก็ได้เจ้าอยากบอกก็บอกไป ข้าไม่ทำให้เจ้าลำบากใจหรอก”

เย่หวินแอบถอนหายใจเบาๆ พระชายาคนนี้ฉลาดจริงๆ นางรู้อยู่แล้วว่านางเป็นคนของโม่ฉีหมิงฟังคำสั่งของโม่ฉีหมิง

โล่หวินหลานคิดจะไปเดินเล่นที่ตลาดแต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะพบกับพี่สาวคนรองของนางอย่างโล่วี่เสว่

ทั้งสองพบกันโดยบังเอิญ โล่วี่เสว่รู้สึกตกตะลึงอยู่พักใหญ่ยิ้มแล้วพูดว่า “ที่แท้ก็น้องสามนี่นาบังเอิญจังเลยนะ”นางพูดเหมือนสนิทสนมแถมยังจับมือของโล่หวินหลานด้วย

โล่หวินหลานสะบัดมือทิ้งอย่างไม่ใยดีแล้วพูดว่า “น้องสามหรอ ตอนนี้เจ้าน่าจะเรียกข้าว่าพระชายาหมิงอ๋องมากกว่านะแล้วก็ควรจะทำความเคารพข้าด้วยจริงไหม?”

โล่วี่เสว่โกรธแล้วจากไป โล่หวินหลานยังคงยืนอยู่ที่เดิมนางยืนอยู่นานกว่าจะได้สติคืนมาเรื่องที่หลินอ๋องตัดของตัวเองทิ้งคนทั่วไปไม่มีทางได้รู้ แต่ล่วี่เสว่กำลังจะแต่งงานกับขันที?

เรื่องนี้มันสมใจนางนักไม่รู้ว่าเป็นความคิดของใคร? โล่หวินหลานหัวเราะร่าออกมานางรู้สึกว่านี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่ข้ามภพมาที่นางมีความสุขขนาดนี้

ไม่ไกลจากตรงนี้มีภัตตาคารอยู่ มีเงาของคนๆหนึ่งที่สวมชุดขาวยื่นอยู่ที่ระเบียงมองมาที่โล่หวินหลานหลังจากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นคนข้างหลังเขาก็ออกไปจนหมด

“โล่วี่เสว่เจ้าคิดอยากจะแต่งงานกับขันที น้องสาวอย่างข้าก็ต้องช่วยเจ้าอย่างเต็มที่”โล่หวินหลานตบมือแล้วมองไปที่เย่หวินที่กลั้นหัวเราะไม่ได้แล้วพูดว่า “จะกลั้นเอาไว้ทำไมอยากจะหัวเราะก็หัวเราะออกมาเลย”

เย่หวินก้มหน้าโล่หวินหลานยักไหล่แล้วพูดว่า “ไปเถอะ”พูดจบก็เตรียมที่จะกลับจวนพร้อมกับเย่หวินแต่พอเดินไปไม่กี่ก้าวก็ถูกชายคนหนึ่งมาขวางเอาไว้

“พระชายาหมิงเฟยนายของข้าเรียนเชิญพระชายาขึ้นไปพบกันที่ภัตตาคาร”สวินเทียนก้มหน้า รอบตัวเขาเต็มไปด้วยรังสีอันตราย

เย่หวินเดินหน้ายืนขวางคุ้มกันโล่หวินหลานเอาไว้ สวินเทียนเงยหน้ามามองเย่หวินแล้วยิ้มเหมือนท้าทาย