ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 104

ตอนที่104ทำข้อตกลง

หลังจากที่รับคำสั่งจากฮ่องเต้เจียเฉิง ว่าต้องตามหาตัวเวินอ๋องให้พบนั้น เริ่มแรกโม่ฉีหมิงก็ได้ไปที่ตำหนักของเวินอ๋อง จากนั้นก็ตรวจค้นทุกพื้นที่ทุกซอกทุกมุม แต่สุดท้ายก็ไม่พบข่าวคราวของเวินอ๋องเลย แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาหยุด

ทุกคนต่างก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดโม่ฉีหมิงต้องทำเช่นนี้ด้วย ในใจของโล่หวินหลานได้แต่คาด หรือเป็นเพราะว่าต้องการทำให้ตำหนักของเวินอ๋องวุ่นวาย แล้วโมโหกลับมา แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำให้เวินอ๋องโมโหจนทนไม่ได้ เขาไม่เพียงไม่กลับมา แต่ไม่มีข่าวคราวอันใดเลย

"ท่านอ๋อง ตอนนี้เราก็ได้ตามหาทั้งเมืองหลวงแล้ว แต่ก็ไม่พบร่องรอยของเวินอ๋องเลย บางทีท่านเวินอ๋องอาจจะออกไปจากเมืองหลวงแล้วก็ได้" ในมือของสวินโม่มีจดหมายนับไม่ถ้วนที่ส่งให้กับนกพิราบ กำลังรอการตอบกลับมา จากนั้นก็รีบบอกความคืบหน้าให้กับโม่ฉีหมิง

โม่ฉีหมิงวางมือไว้ด้านบน ชายเสื้อที่ยาวของเขาพริ้วไหวไปตามแรงลม เขาเปิดกระดาษขึ้นอ่าน สีหน้าของเขาไม่มีอารมณ์ใดๆ จากนั้นก็เผากระดาษนั้นกับเปลวไฟจากเทียนที่จุดเอาไว้

"คนที่ตั้งใจซ่อนตัว ไม่ไว้จะหาอย่างไรก็ไม่มีวันพบหรอก นอกจากจะมีหนทางให้เขาปรากฏตัวขึ้นมาเอง" โม่ฉีหมิงพูดเสียงเรียบ แววตาของเขามองไปยังสวินโม่ที่นั่งไว้

สวินโม่ครุ่นคิดสักพัก แววตาของเขานิ่งเฉย“ท่านอ๋อง ข้ารู้แล้วว่าเราควรทำอย่างไร"

เขาติดตามโม่ฉีหมิงมานาน ทำให้สวินโม่พอจะเดาได้ว่าเขาคิดอย่างไร โล่หวินหลานมองหน้าสวินโม่อย่างสงสัย ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

ยังไม่ทันได้เดินออกไป พ่อบ้านก็รีบวิ่งเข้ามาพูดแทรกพวกเขาทั้งสอง เขายืนนิ่งอยู่ตรงหน้าของโม่ฉีหมิงแล้วรีบพูดขึ้น“ท่านอ๋อง มีหญิงชายแปลกหน้ายืนอยู่ด้านนอกพวกเขาต้องการที่จะพบท่าน ชายหนุ่มคนนั้นเขาแบกสมุนไพรมาขอโทษท่าน แต่ว่าหญิงอีกนางที่มาด้วยนั้นดูไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ นางจับที่ท้องด้านซ้ายของนางอยู่ตลอดเวลา และยังบอกอีกว่าหากท่านอ๋องไม่ไปพบพวกเขา ก็ให้ข้านำสิ่งนี้ให้ท่านอ๋องดู"

หลังจากที่ท่านอ๋องพูดจบ ก็นำกระดาษที่ด่องห้วนมอบให้กับโม่ฉีหมิง

คนที่ต้องการจะพบคือด่องห้วนและด่องหย่าแน่ๆ โล่หวินหลานมองไปทางสวินโม่ แววตาของนิ่งๆ เหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก ด่องห้วนมาขอโทษถึงที่นี่ แสดงว่าเขาต้องรู้แล้วว่าตนเองเข้าใจผิดแล้วทำร้ายโล่หวินหลาน เสียดายที่นางพยายามจะปิดบังโม่ฉีหมิง ตอนนี้ทุกอย่างก็จะเปิดเผย

โม่ฉีหมิงเปิดกระดาษขึ้นอ่าน บนนั้นเขียนประโยคสั้นๆไว้

"สวินโม่ เจ้าอย่าพึ่งไป พ่อบ้าน เรียกพวกเขาเข้ามา" โม่ฉีหมิงเก็บกระดาษเอาไว้ จากนั้นก็เอ๋ยปากรับสั่ง

ด่องหย่ากับด่องห้วนนัน้คือคนที่เขาและโล่หวินหลานพบเจอตอนที่ไปท่องเที่ยวที่เมืองอู ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะได้พบเจออีก

โล่หวินหลานกระชับผ้าพันคอของนาง นางไม่ได้มองดูสีหน้าของโม่ฉีหมิงเลย แล้วค่อยๆยกชาเข้าไป

ไม่นาน ด้านนอกก็มีเสียงเท้าเดินเข้ามา ประตูถูกเปิดออก ด่องห้วนก็ปรากฏกายขึ้นมาต่อหน้าทุกคน เขาสวมชุดสีดำ สะพายสมุนไพรเอาไว้ ใบหน้าเรียบเฉย แล้วเดินตรงมาที่ห้องหนังสือ ด้านหลังของเขามีด่องหย่าที่เดินเข้ามาอย่างไม่ค่อยยินดีนัก ตั้งแต่เดินเข้ามานางเอาแต่พื้น ไม่กล้าสบตาใครเลย

"ทำความเคารพหมิงอ๋อง พระชายา" ด่องห้วนคุกเข่า จากนั้นก็ดึงด่องหย่าลงมาด้วย ทั้งสองคุกเข่าตรงหน้าของโม่ฉีหมิง

ด่องห้วนเองตกใจมาก ครั้งที่แล้วที่เขาพบเจอท่านหมิงอ๋องนั้นเขายังต้องอาศัยรถเข็นในการเดิน แต่ตอนนี้ท่านอ๋องสามารถลุกขึ้นยืนได้แล้ว ข่าวลือต่างก็พูดกันหนาหูว่าเขาไม่สามารถเดินได้มาสิบปีแล้ว ไม่ว่าจะหาหมอดีจากที่ไหนก็ไม่สามารถรักษาเขาได้ แต่ตอนนี้เขากลับยืนอยู่ตรงหน้าของเขา

โม่ฉีหมิงปรายตามองทั้งสอง นอกจากครั้งที่แล้วที่พบเจอกันที่เมืองอู ระหว่างพวกเขาก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกัน นัยน์ตาสีดำมองไปยังด่องห้วน แล้วพูดขึ้น“คุณชายด่อง ท่านอย่าทำเช่นนี้ข้ามิอาจรับไว้ได้"

ด่องห้วนก้มหน้าลงมองพื้น มีเงาของทั้งสองสะท้อนมาที่พื้น เขาครุ่นคิดอยู่ในใจ หรือว่าโม่ฉีหมิงจงใจถามเช่นนี้? หรือเขาไม่รู้จริงๆ?

ในใจของเขากำลังคิดหาคำตอบ ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าท่านอ๋องจะตกลงหรือไม่ แต่ก็ถามขึ้น“ท่านอ๋อง ข้าขอคุยกับท่านตามลำพังได้หรือไม่?

โม่ฉีหมิงพยักหน้า แล้วโบกมือเป็นความหมายให้คนอื่นๆออกไป แต่กลับให้โล่หวินหลานอยู่ต่อ เพราะเขาไม่มีอะไรต้องปิดบังนาง และไม่มีความจำเป็นต้องปิดบังนางด้วย

หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้วนั้น ภายในห้องก็เงียบขึ้นมาทันที ด่องห้วนก็ถูกเรียกให้ลุกขึ้น เขาเองก็ยังเป็นห่วงด่องหย่าจึงช่วยพยุงด่องหย่าขึ้นมา“ท่านอ๋อง เรื่องเมื่อวานที่เกิดขึ้นนั้นเป็นความผิดของข้าเอง ข้าไม่ควรที่จะหวาดระแวงความสามารถทางด้านการแพทย์ของพระชายา และไม่ควรที่จะทำร้ายนาง วันนี้ข้ามาที่นี่เพื่อมาขอโทษท่าน"

โม่ฉีหมิงเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง เขามองไปยังโล่หวินหลาน เมื่อวานต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ แต่นางจงใจที่จะปิดบังเขา หากวันนี้ด่องห้วนไม่มาที่นี่ เขาก็จะเป็นเพียงกบในกะลา