ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 105

ตอนที่105 บัวหิมะแห่งภูเขาเทียน

การที่นางทำให้ด่องห้วนเจ็บปวดนั้น นางรู้สึกเจ็บปวดกว่าการทำร้ายตนเองเสียอีก นี่เป็นครั้งแรกของด่องหย่าที่รู้สึกหวาดกลัวและเจ็บปวดขนาดนี้ มีเลือดไหลผ่านมือบางของนางเป็นทางยาว นางอยากร้องไห้แต่แม้แต่น้ำตาก็ไม่มี โอบกอดด่องห้วงอย่างสั่นเทา ความรู้สึกนี้เจ็บปวดยิ่งกว่าตอนที่ท่านพ่อป่วยหนักเสียอีก

“ท่านพี่ ท่านพี่......” เสียงของด่องหย่าไม่เคยสั่นถึงเพียงนี้มาก่อน

“อาหย่า ไม่ต้องกลัว พี่ไม่เป็นอะไร แรงของเจ้าแทบจะไม่มี เวลาฝึกวรยุทธ์เจ้ามักจะกลัวแสงแดด จึงทักแอบหลบไปดื่มน้ำ เจ้ามักจะบอกว่าขอเพียงมีพี่อยู่ข้างกายเจ้าก็เพียงพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องร่ำเรียน ตอนนี้พี่คิดดูแล้วมันก็จริง มิเช่นนั้น ตอนนี้พี่คงจะพูดต่อไปอย่างนี้ไม่ได้! “ด่องห้วนปลอบโยนนางด้วยคำพูดเคล้าเสียงหัวเราะ ไม่สนใจการบาดเจ็บของตัวเขาเองเลยสักนิด ในเวลานี้เขายังพยายามหยอกล้อให้นางมีความสุขอีก

ทางด้านโม่ฉีหมิงนั้นก็ได้โอบกอดโล่หวินหลานเอาไว้ แววตาของเขาไม่สามารถคาดเดาได้ เพียงแต่รับสั่งให้ฉินหยิ่นส่งแขกทั้งสองพร้อมให้หาหมอที่ดีที่สุดมารักษา

“ท่านจะช่วยเหลือพวกเขาใช่หรือไม่” โล่หวินหลานพูดขึ้น

“เขาเป็นบุตรบุญธรรมของท่านผู้ครองเมืองอู ตอนนี้ท่านผู้ครองเมืองป่วยหนัก จึงทำให้เกิดความวุ่นวายขึ้น ต้องมีคนอยากสังหารพวกเขาเป็นแน่แท้ ตัวเขาเองก็เป็นคนที่รักษาสัจจะ อีกอย่างเขาก็รู้ด้วยว่าเวินอ๋องอยู่ที่ไหน” โม่ฉีหมิงกระชับอ้อมกอดของตน แล้วมองแผ่นหลังของคนที่เดินจากไป ยังมีอีกหนึ่งเหตุผลที่เขาไม่ได้พูด

ความรู้สึกของด่องห้วนที่มีต่อด้องหย่า ก็เหมือนความรู้สึกของเขาที่มีต่อโล่หวินหลาน

เพียงแต่ด่องหย่านั้น กลับกล้าที่จะทำร้ายโล่หวินหลาน หากไม่ใช่เพราะด่องห้วนเข้ามารับปิ่นนั้นไว้ได้ทันท่วงที คนที่จะบาดเจ็บก็จะเป็นโล่หวินหลาน เขาคงสังหารด่องหย่าเป็นแน่แท้ หลังจากเรื่องวันนี้เขาคงต้องคอยระวังด่องหย่าแล้ว

ไม่นาน ด่องห้วนก็ให้คนไปส่งข่าวของเวินอ๋องแกโม่ฉีหมิง

ตอนเขาอยู่ที่เมืองอูเคยพบเวินอ๋องหนึ่งครั้ง เพราะเขารู้ดีว่าหมิงอ๋องกับเวินอ๋องไม่ค่อยลงรอยกันเสียเท่าไหร่ จึงได้วางยาหอมระเหยไว้ที่ตัวของเวินอ๋อง เพื่อคอยติดตามเขา เพื่อใช้ในเวลาจำเป็น ไม่คิดว่าจะถึงเวลาใช้หมากนี้ในเวลาที่รวดเร็วเช่นนี้ เนื่องด้วยวันที่ฮ่องเต้เจียเฉิงรับสั่งให้หมิงอ๋องตามล่าตัวเวินอ๋อง เขาจึงรู้ว่าหมากที่เขามีนั้นสำคัญเพียงใด

ที่เมืองอู เขาได้เลี้ยงสุนัขเอาไว้แล้วคอยสอนให้พวกมันดมตามกลิ่นยาหอมระเหยนั่น หากวันใดที่ต้องการตามหาใครก็สามารถให้สุนัขพวกนั้นนำทางไปและจะพบเจอตัวเวินอ๋องในท้ายที่สุด ตอนที่เขาเข้ามาในเมืองนั้น ก็ได้ออกคำสั่งให้คนไปตามหาแล้ว เขาเองก็ไม่คิดว่าจะได้ร่องรอยของเวินอ๋องเร็วถึงเพียงนี้

“เวินอ๋องไปทำอะไรที่ภูเขาเทียน? เหตุเพราะหลบหน้าเย่เซียวหลัวงั้นรึ?” โล่หวินหลานคิดไม่ตก เพราะภูเขาเทียนอยู่ทางตอนเหนือสุด ที่นั่นมีอากาศหนาวเย็น หากไม่ใช่คนในพื้นที่นั้นคงไม่อาจปรับตัวได้ง่ายๆ แต่เวินอ๋องกลับไปอยู่ที่นั่นอย่างเนิ่นนาน

โม่ฉีหมิงหัวเราะในลำคอ” เขามีเล่ห์กลร้อยแปด ต่อให้หาตัวเข้าพบก็ไม่แน่ว่าจะได้คำตอบที่เขาไปทำอะไรบนภูเขาเทียน”

เขานำเรื่องนี้กราบทูลฮ่องเต้ แล้วพาไพร่พลไปจำนวนหนึ่ง แต่ราวกับว่าเวินอ๋องรับรู้ว่ามีคนจะไปจับตัวเขา เขาก็ลงมาจากภูเขา แล้วรีบควบม้ากลับมายังวังหลวง

นานมากแล้วที่เขาไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้น ไม่ได้รับลมในฤดูใบไม้ร่วง สวมใส่เสื้อผ้าตัวบาง เวินอ๋องยิ้มร่าแล้วกลับเข้าไปในพระราชวัง พร้อมให้สัญญากับตนเอง ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะไม่หลบหนีเพราะใครหรือเพราะเรื่องอันใดอีกแล้ว

“ท่านพ่อ หม่อมฉันทราบข่าวว่าสุขภาพของท่านและท่านแม่ไม่สู้ดีนัก จึงได้ขึ้นไปยังภูเขาเทียน เพื่อนำบัวหิมะมาถวาย” น้ำเสียงของเวินอ๋องเต็มไปด้วยความคิดถึง” ภูเขาเทียนนั้นช่างอันตราย หม่อมฉันเกือบเอาชีวิตไม่รอดหลายต่อหลายครั้ง หากไม่ใช่เพราะคิดถึงท่านพ่อและท่านแม่ หม่อมฉันอาจจะตายที่นั่นแล้วก็เป็นได้”

จากการใช้ชีวิตบนภูเขาเทียนมาหลายวัน ลมหนาวทางทิศเหนือทำให้ใบหน้าของเขาแห้งแตกจนเป็นแผล แก้มทั้งสองแดงเป็นลูกพีช ริมฝีปากแห้งกร้าน แม้แต่ใต้ตาเองก็ดูลึก แตกต่างจากเขาคนก่อนหน้านี้มาก

คำพูดของเขานั้นชัดถ้อยชัดคำ ฮ่องเต้เจียเฉิงเองก็รู้สึกตื้นตันใจในความกตัญญูรู้คุณของเขา นลืมเรื่องที่เขาหายไปเพราะต้องการที่จะซ่อนตัวจากเย่เซียวหลัวเสียสนิท

“เยี่ยม เจ้าช่างกตัญญูนัก หากไม่มีเรื่องอื่นใดเจ้าก็รีบกลับไปพักเถอะ” จากนั้นฮ่องเต้เจียเฉิงก็รับสั่งให้จ้าวกงกงไปเอาบัวหิมะมา

ทางด้านเวินอ๋องที่พึ่งโล่งอกไปเปราะหนึ่ง กำลังจะกล่าวทูลลา ทันใดนั้นเองก็มีเงาของสองคนเดินเข้ามา เย่อวิ๋นกว่าเดินนำหน้าเข้าม มาถึงเขาก็ชกเข้าที่หน้าของเวินอ๋องอย่างแรง จนเขาล้มลงไป คนที่เดินตามหลังมานั้นเป็นเย่กั๋วกง พอเห็นว่าเขาบังอาจต่อหน้าฮ่องเต้ก็รีบเดินเข้าไปลากเย่อวิ๋นกว่าให้มายืนอีกทาง

“ข้าให้เจ้ามานี่ ไม่ใช่มาทำเรื่องขายหน้า ไปยืนอีกทาง!” สมแล้วที่เป็นเย่กั๋วกง เพราะต่อให้ในใจจะโมโหสักแค่ไหน คงก็ยังคงคิดทุกอย่างโดยรอบคอบ

เขารู้ดีว่าอย่างไรเสียเวินอ๋องก็เป็นองค์ชาย ไม่ว่าเขาจะทำอะไรผิดก็สามารถไม่โดนลงโทษได้ แต่ว่าพวกเขานอกจากคำพูดของบรรพบุรุษแล้วนั้น ก็ไม่มีอะไรที่สามารถนำมาต่อรองได้ หากว่าฮ่องเต้เจียเฉิง คิดที่จะลงโทษจริงพวกเขาก็ไม่อาจขัดคำสั่ง

เย่กั๋วกงพยุงตัวของเวินอ๋องขึ้น จากนั้นก็ปัดฝุ่นบนเสื้อผ้าให้ พร้อมยิ้มแห้งๆ”เวินอ๋องอย่าได้เสียพระทัย ลูกชายของหม่อมฉันนิสัยก้าวร้าว กลับไปหม่อมฉันจะจัดการกับเขาขั้นเด็ดขาด”

เวินอ๋องเดาได้ว่าที่เย่กั๋วกงมาในวันนี้เพราะเรื่องของเย่เซียวหลัว การที่เขาโดนชกเมื่อสักครู่นี้ก็เพราะเย่เซียวหลัวเช่นเดียวกัน

เวินอ๋องก็รู้ดีว่าตอนนี้สถานการณ์ไม่สู้ดีนัก จึงรีบยิ้มแล้วพูดขึ้น”ไม่เป็นไรหรอก คุณชายเย่คงชกผิดคนก็เท่านั้น งั้นข้าขอตัวกลับก่อน”