ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 106

ตอนที่106 แผนการล้มเหลว

"ได้ข่าวว่าท่านอ๋องกลับเมืองหลวงแล้ว? ฮ่องเต้ไม่ทรงรับสั่งสิ่งใดหรือ?" โล่หวินหลานได้ฟังเย่หวินบอกเมื่อเช้านี้ว่าเวินอ๋องกลับมาที่เมืองหลวงแล้วตรงไปยังวังหลวง

โม่ฉีหมิงพยักหน้า ชุดสีดำลายมังกรของเขาทำให้เขาช่างดูมีเสน่ห์น่าค้นหายิ่งนัก เหมือนตอนนี้ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคิด

"ไม่ได้กล่าวอันใด แต่ว่าเรื่องของเย่เซียวหลัวนั้นเขาหนีไม่พ้นแน่ ไม่ว่าระหว่างพวกเขาใครจะเกี่ยวข้องบ้าง พวกเราก็จะเป็นหนึ่งในคนที่ได้รับผลประโยชน์" ตอนในมองได้ชัดว่าในแววตาของโม่ฉีหมิงซ๋อนบางอย่างเอาไว้

การที่ได้รับงานจากฮ่องเต้นั้น สำหรับโม่ฉีหมิงถือเป็นเรื่องที่ดี อย่างน้อย เขาก็มีประโยชน์ในราชสำนักบ้าง ไม่ได้เป็นองค์ชายที่ไร้ประโยชน์คนเดิมอีกต่อไป

โล่หวินหลานเข้าใจความตั้งใจเขา ขอเพียงตามหาตัวของเวินอ๋องพบ แล้วทำให้ตระกูลเย่วุ่นวาย รวมถึงความสัมพันธ์ของเวินอ๋องและองค์รัชทายาท เรื่องนี้คนที่เกี่ยวข้องนั้นล้วนไม่ใช่เรื่องธรรมดา

แต่พวกเขากับพยายามผลักหนีปัญหานี้

"ถ้าเป็นเช่นนี้ ก็ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว? ลดอำนาจของเวินอ๋องและองค์รัชทายาท?" โล่หวินหลานถามด้วยความเป็นห่วง พวกเขาทั้งสองทำงานให้กับทางพระราชสำนักมานานหลายปี มีเส้นสายที่แข็งแรงแล้ว แต่โม่ฉีหมิงนั้นพึ่งเข้ามา บวกกับการที่เขาไม่มีมารดาคอยสนับสนุน จึงต้องพยายามทำทุกอย่างด้วยตนเอง

โม่ฉีหมิงพานางออกไปเดินเล่น ออกจากห้องหนังสือที่มีเพียงไฟสลัวจากแสงเทียน พวกเขาเดินออกไปชมพระจันทร์ จากนั้นเขาก็พูดขึ้น“เวินอ๋องเข้าหาเย่เซียวหลัวก็เพื่ออยากได้อำนาจของนางไม่ใช่หรือ? หากนางไม่มีอำนาจแล้ว เวินอ๋องอภิเษกกับนางไปก็ไม่ต่างกับอภิเษกกับสามัญชน แต่เพราะเรื่องนี้ทำให้ฮ่องเต้และตระกูลเย่ไม่พอใจ เมื่อเป็นเช่นนี้ เขาคงไม่อยู่นิ่งแน่"

ใช้เรื่องเช่นนี้มาคอยกดเวินอ๋องนั้นดีที่สุดแล้ว โล่หวินหลานไม่คิดว่าความคิดของนางในตอนแรกจะมีประโยชน์ถึงเพียงนี้ เพียงแต่เย่เซียวหลัวนั้นไม่รู้เลยว่ากำลังมีความโชคร้ายมาเยือน ยังคงเข้าใจว่าตนเองจะเป็นคุณหนูสามแห่งตระกูลเย่ต่อไปได้

โล่หวินหลานพยักหน้า ในใจก็คิดถึงความเฉลียวฉลาดของโม่ฉีหมิง แต่น่าเสียดายที่ขาของเขาพึ่งหายดี มิเช่นนั้นเขาคงสามารถเปลี่ยนทุกอย่างในพระราชสำนักได้ตามต้องการแล้ว แต่ถึงอย่างไรตอนนี้ก็ไม่สายเกินไป เพียงขอแค่มีโอกาสนางจะช่วยเขาอย่างสุดความสามารถ

"คราวหน้าอย่าเข้าใกล้ด่องหย่าอีกเข้าใจไหม? ถึงแม้ว่าเราจะร่วมมือกับด่องห้วน แต่ว่าด่องหย่านั้นจิตใจของนางไม่บริสุทธิ์และนางต้องการที่จะทำร้ายเจ้า หากยังมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง ข้าจะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆแน่" โม่ฉีหมิงลูบบนหัวของโล่หวินหลานเบามือ

ความรู้สึกแบบนี้ทำให้ใจของโล่หวินหลานเต้นแรง แต่ว่าด่องหย่านี่ก็เสียจริงไม่รู้จักบุณคุณคนเลย ทั้งๆที่นางพึ่งช่วยชีวิตไปแต่กลับกล้าที่จะเอาปิ่นมาทำร้าย โชคดีที่ได้ด่องห้วนมาช่วยเอาไว้ ไม่อย่างนั้นนางคงต้องผ่าตัดให้ตนเองแล้ว！

"หม่อมฉันรับทราบแล้วเพคะ หม่อมฉันจะไม่เข้าใกล้นางอีก ตั้งแต่อยู่ที่เมืองวูหม่อมฉันก็รู้แล้วว่านางไม่ใช่นดีอะไร แต่ว่าท่านจะให้คนไปช่วยด่องห้วนที่เมืองวูจริงๆหรอเพคะ?" โล่หวินหลานพยักหน้า ตั้งแต่ด่องห้วนมาในวันนั้น นางก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย

"อื้ม ผู้ครองเมืองวูป่วยหนักมาก เบื้องล่างของเขาก็มีคนคิดไม่ดีมากมาย แต่ก็เป็นเพราะเขาไม่มีบุตรชาย ด่องห้วนเองก็เป็นเพียงลูกที่เก็บมาเลี้ยง เพียงใช้ข้ออ้างว่าไม่มีคนมาสืบทอดอำนาจทุกอย่างก็จบแล้ว" โม่ฉีหมิงพูดพร้อมโอบกอดโล่หวินหลานเข้าแนบชิดกาย เพื่อไม่ให้โดนไอหนาวของลมในตอนกลางคืน

ถูกเขาโอบกอดแบบนี้ มันทำให้นางรู้สึกอบอุ่น โล่หวินหลานจึงกอดตอบเขา แล้วพูดเสียงค่อย“แล้วหากด่องห้วนได้รับความช่วยเหลือจากท่าน เขาก็จะสามารถชนะคนพวกนั้นได้จริงหรือ?"

โม่ฉีหมิงไม่ได้พูดอะไร เพราะนี่ก็เป็นสิ่งที่เขาเป็นกังวล ทหารที่เขาขอยืมไปนั้นก็เป็นเพียงทหารทั่วไป ถ้าต้องการจะชนะก็คงต้องขึ้นอยู่กับการวางแผนของเขา แต่ว่าอย่างไรเขาก็เชื่อในสายตาของตนเอง เพราะด่องห้วนนั้นมีอุปนิสัยที่เข้มแข็งและไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

ลมหนาวพัดมา ขณะที่ทั้งสองกำลังจะกลับเข้าห้องนั้น ก็ได้ยินเสียงก้อนหินกระทบกับพื้น โม่ฉีหมิงหันไปมองตามเสียง เงานั้นก็หายไปในความมืดแล้ว

โล่หวินหลานรีบวิ่งตามไป คนที่นางเห็นกลับเป็นหรูซู ที่กำลังทำหน้าตกใจจ้องมองมาที่พวกเขา ในมือกำลังอุ้มนกพิราบเอาไว้และเหมือนกำลังจะส่งข่าวไปให้ใครอย่างชัดเจน

"ฉีหมิง นางเป็นหนอนบ่อนไส้จริงๆด้วย！” ขณะที่โล่หวินหลานกำลังพูดนั้น หรูซูก็ปล่อยนกพิราบบินไป

"ใช่แล้วเป็นเยี่ยงไร? ข้าส่งข่าวไปแล้ว ไม่ทันแล้ว" หรูซูพูดขึ้นพร้อมเอามือเท้าเอว แววตาของนางเหมือนผู้ชนะ

นกพิราบส่งจดหมายนั้นต้องเป็นนกที่นางกับองค์รัชทายาทใช้ส่งข่าวให้กันเป็นแน่ เมื่อสักครู่นางน่าจะได้ยินคำพูดของพวกเขา แล้วต้องการที่จะบอกข่าวนี้กับองค์รัชทายาท หากองค์รัชทายาทรู้เข้า ต้องไม่ยอมราวีง่ายๆแน่

โล่หวินหลานมองไปยังโม่ฉีหมิงอย่างกังวลใจ สายตาของเขามองไปยังนกพิราบนั้น

ทันใดนั้นเองก็มีเสียง "พิ้ว" ของธนูดังขึ้น ซึ่งลูกดอกนั้นกำลังพุ่งเป้าไปที่นกพิราบ จากนั้นก็ได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของนกพิราบในค่ำคืนที่เงียบสงบ

สีหน้าของหรูซูเปลี่ยนไปทันที นางจึงรีบหันหลังจะวิ่งหนี แต่ก็พบว่าดาบของสวินโม่มาอยู่ที่ต้นคอของนางแล้ว แววตาจริงจังนั้นช่างน่าเกรงขามเหลือเกิน