ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 107

ตอนที่107 พ้นขีดอันตราย

หลังจากที่ป้อนยาห้ามเลือดแล้วนั้น โล่หวินหลานก็ป้อนยาชาให้เขากินอีกครึ่งถ้วยใหญ่ จนสวินโม่ค่อยๆสลบ

มองดูใบหน้าที่ซีดเซียวของสวินโม่นั้น โล่หวินหลานเองก็ทำทุกอย่างให้เร็วที่สุดเท่าที่นางจะทำได้ มิเช่นนั้นอาจจะเสียเลือดมากเกินไป

โล่หวินหลานใช้น้ำเกลือมาล้างที่แผลของเขา จากนั้นก็นำผ้ามาเช็ดที่คอ แต่ว่าตอนนี้ยังคงมีเลือดไหลออกมา เลือดและน้ำเกลือไหลปะปนกัน จนสุดท้ายก็หยิบผ้าที่ติดเอาไว้ออกมาได้

หลังจากนำเศษผ้าที่ติดอยู่ออกมาได้นั้น นางก็เห็นบาดแผลชัดเจน ซึ่งบาดแผลนั้นมีความยาวประมาณหนึ่งจุดห้าเซนติเมตร ถึงแม้ว่าความยาวของแผลนั้นจะยาวกว่าแผลทั่วไป แต่สิ่งที่โชคดีคือไม่ลึกมาก ไม่โดนเส้นเลือดใหญ่

แต่ว่าก็มีโดนเส้นเลือดฝอยต่างๆ ซึ่งแต่ละเส้นก็มีเลือดไหลออกมาไม่หยุดหย่อน โล่หวินหลานใช้สำลีชุบน้ำเกลือแล้วเอามาเช็ดบริเวณปากแผล เพื่อเตรียมผ่าตัดให้เขา แต่ว่าสำลียังไม่ทันโดนแผล ก็มีเลือดไหลออกมาจำนวนมาก จำทำให้นางเองก็ตกใจ

"พระชายา มีเลือดไหลออกมา！ตอนนี้เราควรทำเช่นไร?" เย่หวินรีบร้องตะโกนขึ้น

ตอนแรกยังทรงตัวอยู่เลย เหตุใดจู่ๆถึงมีเลือดไหลออกมาเช่นนี้? สำหรับเย่หวินแล้ว นางไม่เคยเห็นคนที่เลือดไหลมากขนาดนี้แล้วไม่ตาย ซึ่งนั่นก็หมายความว่าสวินโม่......รอดแล้ว?

สวินโม่และนางติดตามรับใช้ท่านอ๋องมานาน ถึงแม้ว่าปกติจะไม่ค่อยได้พูดคุยกันนัก แต่ตอนที่นางโดนวางยาพิษ เขาก็ไม่นอนสามวันสามคืน เพื่อที่จะคิดยาทอนพิษมาช่วยชีวิตนางเอาไว้ ตอนนั้นเขาช่างเหย่อหยิ่ง นอกจากท่านอ๋องแล้วก็ไม่เคยมองใครเลย คำขอบคุณของนางก็เปรียบเหมือนเสียงลมที่พัดผ่าน

ความไม่พอใจในตอนนั้นค่อยๆแปลเปลี่ยนไป

ลมหายใจของโล่หวินหลานไม่คงที่ หัวใจของนางเต้นแรง

นี่น่าจะเป็นผลของการที่เกล็ดเลือดลดลงต่ำ จึงทำให้เลือดออกจำนวนมาก

"เย่หวิน เจ้ารีบไปต้มยาห้ามเลือดเร็ว！"โล่หวินหลานร้องตะโกนขึ้น จากนั้นพยายามควบคุมสติของตนเอง

สวินโม่ เจ้าห้ามเป็นอะไรนะ

โล่หวินหลานให้สำลีห้ามเลือดของเขาไม่หยุด สีหน้าของสวินโม่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งดูแย่ลง จากใบหน้าที่ซีดขาวค่อยๆแปลเปลี่ยนเป็นสีม่วง เงยหน้ามาอีกครั้งหนึ่ง หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ ร่างกายค่อยๆเย็นลง นางมองการเปลี่ยนแปลงนี้ก็ยิ่งตกใจ นี่คือช่วงเวลา.....ที่เขากำลังจะหมดแรง！

ในระยะเวลาสั้นๆ จากการผ่าตัดที่ดูท่าจะเป็นไปได้ด้วยดีนั้นเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น โล่หวินหลานจึงต้องใช้ความพยายามมากกว่าเดิม

เย่หวินเอายาห้ามเลือดเข้ามาด้วยความรวดเร็ว โล่หวินหลานเองก็รีบป้อนยาให้เขา หลังจากที่ดื่มไปสองถ้วยใหญ่ก็เริ่มทำการผ่าตัดทันที

จากการเสียเลือดจำนวนมาก ทำให้ร่างกายของสวินโม่อยู่ในช่วงเวลาที่กำลังจะหมดแรง ซึ่งเป็นสิ่งที่โลหวินหลานเองก็ไม่สามารถควบคุมได้ ทำได้เพียงค่อยๆมองเขาไม่มีความรู้สึก

"พระชายา ทำไมตัวของสวินโม่ถึงได้เย็นเช่นนี้? เหตุใดใบหน้าของเขาจึงเป็นสีม่วง?" เย่หวินเอามือไปที่จมูกของเขาเพื่อดูว่าเขายังหายใจอยู่หรือไม่ จากนั้นก็รีบถึงมือกลับ "อ่า！ทำไมถึงได้หายใจรวยรินเช่นนี้?"

"ตอนนี้ร่างกายของเขากำลังหยุดพักชั่วครู่" น้ำเสียงของโล่หวินหลานนั้นดูเหนื่อยล้า

ทุกครั้งเวลาทำการผ่าตัดก็จะมีสวินโม่คอยอยู่ข้างกายช่วยนาง นางจัดการทางด้านแพทย์ปัจจุัน ส่วนสวินโม่ก็เตรียมยาด้านแพทย์แผนจีน พวกเขาทั้งสองร่วมมือกันทำงานอย่างดี แต่ว่าตอนนี้ สวินโม่กลับนอนอยู่บนเตียงเป็นคนบาดเจ็บเองเสียนี่ และคนที่ต้องทำการรักษาให้ก็คือนาง นี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกว่าตนเองช่างอ่อนแอ เมื่อโชคชะตาลิขิคมาเช่นนี้นางก็ไม่อาจฝืนได้

"ช่วงเวลาพักผ่อน? มันคืออะไร?" เย่หวินถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

"สาเหตุเพราะเขาเสียเลือดจำนวนมากจึงทำให้ร่างกายต้องพักตนเองเอาไว้ เย่หวิน เจ้ายกหัวของสวินโม่ให้สูงหน่อย แล้วทำให้ช่วงร่างต่ำกว่าเดิมเล็กน้อย เช่นนี้จะทำให้เลือดไปเลี้ยงหัวใจได้ง่ายขึ้น ต้องทำแบบนี้ต่อไปนะ" โล่หวินหลานพูดขึ้น จากนั้นก็ค่อยๆให้เย่หวินพยุงตัวเขา

เมื่อไม่มีเทคโนโลยีอย่างยุคปัจจุบันคอยช่วยเหลือ ก็คงต้องเพิ่มการไหลเวียนของเลือดด้วยวิธีนี้ สวินโม่ฝึกวรยุทธ์มานาน ร่างกายของเขาน่าจะแข็งแรงได้ หากทำเช่นนี้ต่อไป เลือดต้องกลับมาไหลเวียนดีแน่

ถึงแม้ว่าเย่หวินเองจะฟังไม่ค่อยเข้าใจ แต่ไม่ว่าโล่หวินหลานจะให้ทำอะไรนางก็จะพยายามทำให้ดีที่สุด ตอนนี้ คนเดียวที่นางเชื่อก็คือโล่หวินหลาน

เมื่อร่างกายอยู่สภาพนี้ต้องทำการรักษาอย่างเร็วที่สุด แต่ว่าการผ่าตัดก็ไม่สามารถช้าลงได้ โล่หวินหลานจึงจัดการเย็บที่บาดแผลของเขา เพราะเช่นนี้ถึงจะเป็นการห้ามเลือดได้ดีที่สุด และจะทำให้อาการคงที่

เหงื่อของนางไหลลงมาจากหน้าผาก ไม่มีใครช่วยซับเหงื่อให้นาง ทำได้เพียงใช้หัวไหล่มาเช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาเท่านั้น ระหว่างที่นางกำลังอึดอัดนั้น ก็มีผ้าค่อยๆมาซับที่หน้าผากของนาง นางหันไปมองตามด้วยความตกใจ เพราะโม่ฉีหมิงยืนอยู่ข้างหลังและกำลังเช็ดเหงื่อให้นาง

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เมื่อเห็นหน้าเขา โล่หวินหลานก็สามารถสงบสติอารมณ์ของตนเองลงได้

ยังคงต้องผ่าตัดต่อ โล่หวินหลานบอกกับตัวเอง ต้องสู้กับยมทูตที่จะนำตัวเขาไปจนถึงวินาทีสุดท้าย

"เอาเข็มและสายให้ฉัน" ในที่สุดก็มาถึงขั้นตอนนี้ โล่หวินหลานมองหันหลังกลับมา ยังคงมีโม่ฉีหมิงที่ยืนอยู่ด้านหลังเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นการผ่าตัด เขาจะไปรู้ได้อย่างไรว่าของสองอย่างที่นางต้องการคืออะไร ！