ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 114

ตอนที่114เยี่ยมเยือนตำหนักซิวก่อน

ฟังคำพูดของโล่หวินหลานแล้วสวินหลานนรู้สึกแปลกใจนางเป็นพระชายาหมิงอ๋องแล้วยังมีเรื่องอะไรที่ต้องการตัวเองช่วยอีก?

“เจ้าน่าจะรู้นะว่าท่านอ๋องกำลังจะเปิดเผยความชั่วร้ายของขุนพลต้วนค้นหลักฐานที่เขาทำเรื่องทุจริตแต่ก็ยังหาสายในที่สามารถปลอมตัวเข้าไปในกองทัพได้ดังนั้นจึงขอเจ้าช่วยทำให้ข้าได้ปลอมตัวเข้าไปหน่อย”โล่หวินหลานพูดเข้าหูของสวินโม่แต่ประโยคสุดท้ายเหมือนจะไม่ชัดเจน

เพราะเรื่องของหรูซูช่วงนี้สวินโม่ไม่ได้ยุ่งกับเรื่องนี้มีแค่เย่ฟงคนเดียวที่จัดการเรื่องนี้แต่จะเริ่มเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ใหม่คงไม่ยากแค่จะให้โล่หวินหลานเข้าไปเป็นสายสืบโม่ฉีหมิงไม่เห็นด้วยแน่ๆ

สวินโม่ปฏิเสธทันที“มิได้ขอรับพระชายาท่านอ๋องจะยอมให้ท่านต้องเจอกับอันตรายได้เยี่ยงไร?

โม่ฉีหมิงไม่ยอมแน่นอนถ้าเขายอมก็คงไม่ให้สวินโม่เป็นคนช่วยเรื่องมาถึงตอนนี้แล้วอยากจะจับขุนพลต้วนให้อยู่แค่หมัดเดียวถูกฝ่าบาทเรียกใช้ก็คงได้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว

“นี่ไม่ใช่เรื่องอันตรายถ้าดูจากนิสัยของท่านอ๋องก็ไม่ยอมให้ข้าไปอยู่แล้วแต่ข้าไม่ไปไม่ได้แต่มันเกี่ยวข้องกับความสำเร็จที่จะเปิดโปงความผิดบาปที่ขุนพลต้วนเลยนะ”สายตาของโล่หวินหลานจ้องมองสวินโม่ไว้และพูดอย่างหนักแน่น“สวินโม่เจ้าตามท่านอ๋องมานานนับหลายปีเจ้ารู้ว่าท่านอยากแก้แค้นและความเจ็บปวดในใจของเขารู้แล้วที่ผ่านมาเหตุผลที่ท่านอดทนมานานฉะนั้นพวกข้าก็อยู่ข้างท่านและคอยช่วยเหลือท่าน”

นัยน์ตาของนางจ้องสวินโม่อย่างไม่กระพริบสายตาเปล่งประกายออกมาอย่างไร้ฐิติดวงตานี้เหมือนกำลังจะพาคนอื่นเข้าไปในโลกของนางโลกที่บริสุทธิ์และปลอดโปร่งไร้ซึ่งสิ่งชั่วร้าย

สวินโม่พยักหน้าแบบไม่รู้ตัวทำให้โม่ฉีหมิงทนอยู่กับแบบนี้มานานหลายปีไม่ใช่เป็นแผนแก้แค้นที่ยิ่งใหญ่ที่จะมาถึงในวันนี้หรอ?ยังไงเขาก็ทำได้อยู่แล้วไม่ว่าจะแลกมาด้วยอะไรก็จะช่วยเขา

“พระชายากระหม่อมทราบขอรับข้าจะช่วยท่านเองขอรับ”สวินโม่พยักหน้าให้เธอ

ท่านอ๋องให้ผู้หญิงอย่างพระชายามาเป็นคู่ครองถือว่าเป็นเรื่องที่โชคดีมากสวินโม่เห็นภาพที่โล่หวินหลานกางร่มแล้วเดินจากไปถึงจะเหมือนภาพที่ไม่ชัดเจนแต่ก็เต็มไปด้วยความงดงาม

เขาก็ควรวางปัญหาในใจของเขาลงเป็นเต่าที่มุดหัวอยู่ในกระดองตั้งนานเป็นเวลาอันสมควรที่จะต้องช่วยท่านอ๋องตอนเวลาที่เขาต้องการ

จนถึงดึกโม่ฉีหมิงจึงจะกลับแสงแห่งดวงจันทร์สอดส่องร่างกายเขาผ่านหน้าต่างความหอมกรุ่นหลังอาบน้ำเสร็จของเขาลอยผ่านจมูกนางไปมานางขยับนิ้วมือของตนแต่ไม่อยากตื่นจากเตียงนอนคนที่นอนหลังนางค่อยๆยื่นมือมาโอบไหล่ของนางไว้มือที่ใหญ่หนากำลังลูบไล่แผ่นหลังของนาง

“หวินหลานลืมตาขึ้น”โม่ฉีหมิงกัดคอของนางเบาๆในใจของเขารู้ว่านางตื่นนานแล้วแต่ไม่อยากเปิดโปงนางรอให้ลูบไล้ทั่วเรือนร่างของนางถึงจะเปิดโปงออกมาว่านางกำลังแกล้งหลับ

โล่หวินหลานขยับแบบทนไม่ไหวมือใหญ่ๆของค์ชายที่นอนอยู่หลังนางโอบเอวนางให้แน่นขึ้นลมหายใจที่แสนอุ่นเป่าลงข้างหูนางนางถูกลมร้อนเป่าจนรู้สึกคันและรีบหันหน้าไปเผชิญกับหน้าเขาที่ห่างกันไม่ถึง1เซ็นติเมตร

“ข้าทำให้เจ้าตื่นหรือ?”โม่ฉีหมิงพูดด้วยเสียงต่ำ

คนๆนี้รู้แต่แกล้งถามโล่หวินหลานพยักหน้าและถามขึ้นอย่างสะลึมสะลือ“ตอนนี้เวลาใดเล่า?”

“ประมาณตี3รีบนอนเถอะ”มือใหญ่ๆของโม่ฉีหมิงตบหลังนางเบาๆเพื่อกล่อมให้หลับ

เสียงลมหายใจจังหวัช้าๆของเขาดังขึ้นข้างหูนางคงของเขาวางลงบนไหปลาร้าของนางเดี๋ยวๆก็ตบหลังนางเพื่อกล่อมนอนนางนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างสงบสุขและกำลังสัมผัสความสงบอย่างนี้

ผ่านไปสักพักเสียงของโม่ฉีหมิงได้กดต่ำและเบาลง”หวินหลานวันพรุ่งนี้ข้าจะออกไปนอกตำหนักตอนที่ข้าไม่อยู่ดูแลตัวเองดีๆนะอย่าออกไปเที่ยวไหนเข้าใจไหม?”

เขาเหมือนจะพูดให้โล่หวินหลานฟังแล้วเหมือนพูดให้ตัวเองฟังด้วยดังอยู่ข้างหูนางอย่างเบาๆนางได้ยินแล้วกลับไม่อยากตื่นมาตอบกลับ

นางรู้ว่าเขากำลังจะเริ่มแผนจัดการกับขุนพลต้วนแต่ว่านางก็มีแผนการของตนเหมือนกันและแผนการนี้ไม่สามารถให้เขารู้ได้

ไม่รู้ว่าผ่านมานานเท่าไหร่แล้วที่นางไม่ได้หลับสบายขนาดนี้โล่หวินหลานนอนไปจนถึงตอนเช้าเลย

เช้าวันรุ่งขึ้นแสงอาทิตย์ของนอกหน้าต่างค่อยๆสอดส่องเข้ามาในห้องโม่ฉีหมิงหายตัวไปแล้วโล่หวินหลานกำลังจัดทรงผมอยู่ตรงหน้าระเบียงเย่หวินกำลังหวีผมและรวบผมแต่งชายให้นางอย่างชำนาญมือนางสวมกวานบนหัวและตรงกลางของกวานเสียบปิ่นหยกเข้าไปและเปลี่ยนชุดสีเขียวของผู้ชายดูเหมือนชายหนุ่มที่หล่อเหลามาก

“พระชายาเจ้าค่ะท่านไม่เพียงแต่งหญิงแล้วดูงดงามแต่งเป็นชายยังดูหล่อเหลา!”เย่หวินยืนอยู่ข้างๆชมอย่างไม่หยุดสายตานั้นสื่อให้เห็นว่ากำลังหลงใหลจนหน้ามืดตามัว

คนในกระจกดูหล่อเหลาและอ่อนหวานมากคิ้วที่หนาเข้มรูปทรงจมูกที่ได้ทรงของนางอย่างให้ดูมีสง่าปากอันแดงฉ่ำอย่างธรรมชาติของนางถูกกลบด้วยลิปทับไป1ชั้นทำให้สีแดงฉ่ำริมฝีปากดูอ่อนลงนางถอดตุ้มหูของนางลงดูรวมๆอย่างดูมีสง่าและยากที่จะคาดเดาว่าเป็นหญิงแต่งชาย

โล่หวินหลานมองกตัวเองในกระจกอย่างพอใจสวมใส่รองเท้าบูทที่ทำจากหนังกวางและเสียบมีดเล่มสั้นไว้ในรองเท้าบูทเตรียมไว้เพื่อเหตุฉุกเฉิน

เมื่อเปิดประตูออกไปสวินโม่รออยู่ด้านนอกเขาแอบนำทัพบางส่วนเฝ้าตรงหลังประตูของตำหนักหมิงอ๋องแค่จะรับโล่หวินหลานเข้ามาอยู่ในกองทัพของหลี่ซัน

“พระชายาขอรับเตรียมตัวเสร็จหรือยังขอรับ?”สวินโม่เดินเข้ามาข้างนางและถามถึง