ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 116

ตอนที่116ศัตรูลี้ลับ

ในค่ำคืนที่แสนดึกโม่ฉีหมิงยังไม่กลับห้องโล่หวินหลานวางตะเกียบที่จับอยู่ในมือด้วยความไม่อยากอาหารและเรียกคนเข้ามาเก็บถ้วยชามและนั่งตะแขงข้างแล้วมองทิวทัศน์ที่มืดมัวของค่ำคืนนี้หัวสมองคิดแต่เรื่องที่ไม่ใช่เรื่อง

“เย่หวินท่านอ๋องไปไหนแล้ว?”โล่หวินหลานคิดๆแล้วรู้สึกกังวลใจเรียกเย่หวินเข้ามาถามว่าโม่ฉีหมิงเกิดอะไรขึ้น

“ท่านอ๋องยังอยู่ในห้องสมุดเจ้าค่ะ”เย่หวินตอบกลับทันทีคิดๆแล้วนางก็พูดเสริม“ท่านอ๋องอยู่ในห้องสมุดตั้งนานจนถึงตอนนี้ยังไม่ออกมาขนาดนี้อาหารค่ำยังไม่ได้รับประทานเจ้าค่ะ“

รู้ว่าโม่ฉีหมิงกำลังทำสงครามเย็นกับนางที่เกี่ยวกับเรื่องของขุนพลต้วนเย่หวินก็อยากให้ทั้งสองคืนดีกันมีแค่อย่างนี้ถึงจะทำให้พวกเชาใช้ชีวิตแบบไม่อึดอัดได้ถ้านายท่านมีความสุขพวกนางก็ดีใจด้วยเช่นกัน

ไม่รับประทานอาหารค่ำและไม่ออกนอกห้องทุกครั้งที่โกรธก็มักจะทำลายสุขภาพของตนอยากใช้วิธีนี้ทำให้นางใจอ่อนเป็นวิธีที่เชยมากแต่นางก็มักจะยอมแพ้กับวิธีแบบนี้

ออกจากประตูห้องและเดินไปทางห้องสมุดฟ้าข้างนอกมืดมากแล้วเย่หวินถือตะเกียงไว้แล้วเดินอยู่ข้างหลังนางอย่างระมัดระวังกลัวว่านางจะมองไม่เห็นทางแต่พอเดินไปถึงครึ่งทางโล่หวินหลานเดินกลับมาอย่างกะทันหันยังดีที่เย่หวินเดินอย่างมีสติจึงไม่ได้ชนใส่กัน

“เย่หวินเจ้าไปเอาตลับยาของข้ามา”โล่หวินหลานพูดด้วยอย่างรีบร้อน

เมื่อครู่ออกมาลืมเอาตลับยามาด้วยมือของโม่ฉีหมิงได้รับบาดเจ็บณตอนนี้เขาคงไม่ให้ใครไปเข้าใกล้อย่างแน่นอนยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะมีใครทำแผลให้เขารอให้เย่หวินเอาตลับยามาถึงจะเดินหน้าตรงไปห้องสมุด

แสงไฟของห้องสมุดระหว่างระยิบระยับแสงเทียนที่ส่องสว่างไปยังหน้าตาและสะท้อนเงาที่มัวและไม่ชัดเจนออกมามองจากข้างนอกก็สามารถเห็นเงาของผู้ที่อยู่ข้างในโล่หวินหลานผลักประตูเข้าไปเบาๆประตูเปิดออกมาอย่างง่ายดาย

ข้างหน้ามีโต๊ะไม้ยาวเต็มไปด้วยของที่ยุ่งเหยิงกระดาษและเศษกระดาษที่ถูกขย้ำวางกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะยังวางหยกรูปทรงม้าไว้เป็นวัตถุโบราณและโม่ฉีหมิงทำตัวเหมือนเด็กที่งีบหลับอยู่บนโต๊ะคิ้วของเขาขมวดขึ้น

โล่หวินหลานเห็นสภาพแบบนี้ของเขาแล้วรู้สึกเจ็บปวดหัวใจและค่อยๆเดินอยู่หน้าเขาและก้มหน้ามองหน้าหลับของเขานอกจากคิ้วจะขมวดคิ้วเป็นปมดูแล้วเหมือนจะเป็นชายผู้หล่อเหลาที่ไม่มีพิษไม่มีภัยนางยื่นมือไปจัดคิ้วของเขาให้เรียบและจับมือของเขาไว้มีแต่เลือดแห้งๆที่ค้างอยู่บนมือ

นางถอนหายใจออกมาแบบอยากถามแต่ถามไม่ได้ตอนที่จับมือเขาก็เหมือนมือตัวเองสั่นเบาๆและเอายาออกจากตลับยาและทาลงตรงฝ่ามือของเขาอย่างเบามือ

สำลีที่ชุปด้วยน้ำเกลือแค่ค่อยๆทาลงตรงข้อต่อของนิ้วและสามารถล้างเลือดแห้งนั้นทิ้งกระดูกตรงมือของเขาชัดเจนมากสื่อให้เห็นถึงความผอมของเขาข้อต่อทั้งสิบนิ้วของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลโล่หวินหลานเช็ดแผลเสร็จแล้วลงยาให้เขาต่อแล้วพันแผลไว้ให้เขา

พอจัดการกับแผลบนมือของเขาเสร็จตอนที่นางเงยหน้าขึ้นเห็นสายตาอันเย็นชาของเขากำลังจ้องมองนางอยู่ยังไม่ทันยังเอ่ยปากพูดเขาดึงนางเข้าไปในอ้อมกอดเป็นรุนแรง

อ้อมกอดนี้มาแบบไม่ทันตั้งตัวโล่หวินหลานสัมผัสถึงมือใหญ่ๆของเขาค่อยๆโอบมาตรงเอวเหมือนกำลังจะรัดตัวนางแบบหายใจไม่ออก

“ที่แท้เจ้าไม่ได้หลับมาตลอดเวลา”โล่หวินหลานพูดออกมาแบบไม่พอใจ

โม่ฉีหมิงกอดนางไว้ไม่ยอมปล่อยคางของนางพิงไหล่เขาไว้และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโทนต่ำ“ตั้งแต่เจ้าเข้ามาข้าก็ตื่นแล้วแค่ไม่อยากหลับตาเท่านั้น”

เขาหลับตาไว้ค่อยๆสัมผัสถึงความอ่อนโยนของนางตั้งแต่วินาทีนั้นเขาถึงจะสัมผัสได้ว่าในใจของนางมีแต่เขาเพียงคนเดียว

โล่หวินหลานผลักอ้อมกอดเขาออกสายตาที่เปล่งประกายจับจ้องเขาไว้นางเลยนึกถึงคำพูดของสวินโม่ขึ้นทันทีถ้ามีใช้ได้ผลจริงพวกเขาอาจจะไม่ต้องทะเลาะกันเพราะว่าเรื่องที่จะเข้าไปแอบขอยศและตำแหน่ง

“ฉีหมิงจริงๆข้าไม่ได้มีความคิดอย่างอื่นเลยข้าแค่หวังว่าจะช่วยเจ้าได้ข้าจะไม่ทำให้เขาต้องเป็นห่วง”โล่หวินหลานพูดขึ้นอย่างมั่นใจ

รู้เลยว่านางนี่ก็เพราะสิ่งนี้โม่ฉีหมิงลูบผมนางอย่างทนไม่ได้และพูดขึ้นอย่างโปรดปรานรักใคร่“หวินหลานเจ้าอยากทำอะไรก็ทำข้าจะไม่ยิ่งกับความเป็นอิสระที่เจ้าเป็น”

โล่หวินหลานตกใจไปสักพักความร่าเริงเบิกบานของใบหน้าเริ่มผลิบานนางไม่คิดเลยว่าโม่ฉีหมิงจะตอบตกลงได้รวดเร็วขนาดนี้นางนึกว่านางต้องพูดกล่อมเขาอีกสักพักซะอีก

ดูสีหน้าของนางทั้งรู้สึกทึ่งและดีใจโม่ฉีหมิงรู้สึกการตัดสินใจครั้งนี้ของเขาเป็นเรื่องที่ถูกแค่นางดีใจจะทำอะไรก็ไม่เป็นไร

“แต่ว่าจะดำเนินภารกิจยังไงต้องฟังข้าถ้าพบเจอกับความอันตรายก็รีบหยุดเข้าใจไหม?”สายตาของโม่ฉีหมิงจ้องมองนางไว้

ข้อจำกัดของเขาก็จะอยู่ประมาณนี้ให้นางทำในเรื่องที่อันตรายมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ววันนี้เขาตอบตกลงก็แค่อยากให้นางมีความสุขเขารู้ว่าคนพวกนั้นชั่วร้ายกันทุกคนถ้าให้พวกเขารู้ว่านางเป็นสายลับ……ผลที่เกิดขึ้นเขาคิดก็ยังไม่กล้าคิดเลย

โล่หวินหลานพยักหน้าอย่างแรงแค่ขอให้เขาตกลงก็พอแค่ใจสองใจของพวกเขาเชื่อมโยงกันก็พอ

สามวันหลังจากนี้ก็จะไปเข้าพอหลี่ซันแค่ได้รับความไว้วางใจของหลี่ซันก็จะสามารถเจอขุนพลต้วนได้แค่นางไม่รู้จริงๆว่าคนอย่างหลี่ซันชอบของอะไรนางถามที่มาของหยกซงไป๋หนานจิ่นกับสวินโม่และบอกเขาว่าต้องการอีกหนึ่งอันสวินโม่ดูท่าทางจะกดดันและส่ายหัวให้นาง

“หยกซงไป๋หนานจิ่นเป็นสิ่งล้ำค่าที่ขุนนางทุกท่านต้องมีนี่เป็นหลังจากที่ตรวจสอบยึดทรัพย์สินถึงได้มาข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามีคู่ของมันหรือไม่แต่ถ้าใต้เท้าซิวเป็นคนชอบหยกพวกข้าสามารถมอบหยกที่ดีกว่านี้ให้กับเขาได้ขอรับ”สวินโม่พูดอย่างลำบากใจ

โล่หวินหลานจับคางตัวเองคิดคำพูดของนางได้พูดออกไปแล้วหยกซงไป๋หนานจิ่นนี้ถ้าไม่มีอีกคู่ของมันจริงๆไม่รู้ว่าใต้เท้าซิวจะหาว่านางเป็นคนไม่น่าเชื่อถือไม่ว่าอย่างไรก็ตามต้องทำอีกอันของมันออกมาให้ได้