ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 118

ตอนที่118สงครามกลางผืนป่า

พื้นที่ข้างในเห็นชัดเจนบนโต๊ะนอกจากวางแจกันโบราณไว้แล้วไม่มีอะไรอย่างอื่นเลยถ้าพวกเขาเดาไม่ผิดของต้องอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน

สวินโม่จับดาบไว้บนมือเดินไปข้างๆผนังหินและไล่ไปตามผนังหินที่ดำมืดแล้วผนังที่ใกล้โต๊ะนั้นที่สามารถขยับได้หน่อยและเหมือนมันกำลังสั่นๆเขาดีใจมากดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นห้องลับ

“ท่านอ๋องที่นี่เหมือนมีอะไรบางอย่างขอรับ”เขาพูดขึ้นเสียงดังและเก็บดาบของตนสองมือของเขาถูผนังนั้น

แค่ที่ๆมีห้องลับก็จะเป็นที่ๆมีเบาะแสสองมือของสวินโม่จับและถูผนังนั้นไปๆมาๆแต่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรปลดล็อกได้เลยนอกจากจุดปลดล็อกไม่ได้อยู่ตรงผนังนี้ยังมีที่นี่ที่เขาจะติดตั้งไว้ด้วยหรอ?ตาอันเรียวยาวของเขาเปล่งประกายออกมาซึ่งความอันตรายของโม่ฉีหมิงถ้าที่นี่มีห้องลับนั่นก็แปลว่าการคาดเดาของเขาไม่ผิดสมุดนั้นก็เก็บไว้ในนี้ตำหนักของเขาคงไม่ปลอดภัยเท่าที่นี่

“สวินโม่จุดปลดล็อกอาจจะไม่อยู่ตรงผนังหลี่ซันเป็นคนที่ฉลาดเรื่องวางแผนชั่วยังไงภายในห้องลับต้องมีห้องลับอีกอย่างแน่นอนจุดปลดล็อกนั้นไม่ได้ง่ายขนาดนั้นลองหาดูที่อื่น”โม่ฉีหมิงกดเสียงโทนต่ำ

จริงๆที่นี่เป็นจุดที่สังเกตเห็นง่ายเป้าหมายก็คือจะสร้างห้องลับไว้ในนี่แต่ถึงแม้ที่นี่จะเป็นที่ๆสังเกตเห็นง่ายแต่ถ้าจะหาจุดปลดล็อกให้เจอก็ยากอยู่เหมือนกัน

นอกจากโต๊ะหนึ่งตัวเก้าอี้หนึ่งตัวและแจกันโบราณที่อยู่บนโต๊ะที่นี่ไม่ได้วางอะไรใส่เลยทำไมต้องวางแจกันโบราณไว้ด้วยล่ะ?

“สวินโม่ไปขยับแจกันนั้นดู”โม่ฉีหมิงพูดขึ้นด้วยเสียงเฉยชาคนก็เดินไปอยู่ต่อหน้าแจกันเรียบร้อย

สวินโม่สังเกตเห็นว่าแจกันนี้เหมือนมีอะไรสักอย่างและรีบเดินไปข้างหน้าของมันยื่นมือออกไปจับแจกันไว้แน่นๆแจกันที่หนักหน่วงขนาดนี้หนักเหมือนภูเขาเป็นลูกยกยังไงก็ยกไม่ขึ้น

นี่แหละใช่เลยเขามองหน้าโม่ฉีหมิงและพยักหน้ายื่นมือไปจับแจกันแล้วหมุนการขยับของแจกันผนังหินเปียกชื้นตรงกลางค่อยๆเปิดขึ้น

“ท่านอ๋องขอรับมันใช่อันนี้จริงๆด้วย”

จำนวนทหารเยอะเหมือนภูเขาได้โอบล้อมโล่หวินหลานไว้ทำให้นางไม่สามารถขยับไปไหนได้เลยหลี่ซันที่อยู่ต่อหน้านางจ้องมองนางด้วยสายตาที่เฉยชากำลังบนมือใหญ่ขึ้นและผลักเย่หวินล้มลงตรงหน้านาง

เมื่อเย่หวินกองอยู่กับพื้นร่างกายของนางรับไม่ไหวแล้วจริงๆแค่รู้สึกลำคอของนางเต็มไปด้วยกลิ่นคาวและหลังจากนั้นเลือดก็พุ่งออกมาจากปากนางความเจ็บปวดและอวัยวะในตันและอวัยวะกลวงทำให้นางนอนหดตัวอยู่กับพื้นและไม่มีแรงจะยืนขึ้นอีกต่อไป

“เย่หวิน”โล่หวินหลานยื่นมือไปพยุงนางเย่หวินดึงมือนางไว้และลุกขึ้นแบบเซไปเซมา

“พระชายาเจ้าค่ะข้าไม่ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ”

พึ่งพูดจบทางหลี่ซันจึงพูดขึ้น“ที่นี่เป็นหญิงสาวนี่เองกล้ามาปลอมตัวเป็นคนซื้อยศพวกเจ้ามีแผนการอะไรกันแน่”

โล่หวินหลานพยุงเย่หวินไว้แน่นๆไม่ให้นางล้มลงร่างกายของตนก็แทบจะทนไม่ไหวนางกัดฟันตอบกลับ“ยังไงเจ้าก็รู้อยู่แล้วจะมาถามข้าอีกทำไม?เป้าหมายของข้าก็เพื่อจะเอาชีวิตเจ้าด้วยเช่นกัน

คำพูดโหดเหี้ยมบวกกับนัยน์ตาที่เย็นชาไร้ความรู้สึกของนางเหมือนผู้ชำระแค้นที่มาจากขุมนรกหลี่ซันขมวดคิ้วเป็นปมแล้วมองนาง“ดีใครจะตายก่อนก็ต้องขึ้นอยู่กับความสามารถที่ตนมี”

ตอนที่เขากำลังพูดมือใหญ่ๆของเขายกขึ้นสูงๆขึ้นฟ้าเหล่าทหารที่ล้อมรอบนางอยู่พุ่งเข้ามาเหมือนลมมรสุมที่กำลังจะพัดพาพวกนางไป

เมื่อมองเหล่าทหารที่ดูร้ายกาจโล่หวินหลานจับปิ่นที่เสียบอยู่บนผมของนาง ถ้าเป็นไปได้นางหวังอย่างยิ่งว่าการปฏิบัติภารกิจครั้งนี้จะไม่ได้ใช้พลุนี่ แต่ว่านางอ่อนแอเกินไปตกเป็นกับดักของผู้อื่นตลอดเวลา

โม่ฉีหมิงพูดถูกนางไม่มีปัญญาไปต่อสู้กับขุนพลต้วนหรอกการมาทำภารกิจครั้งนี้ตัวคนเดียวถือว่ามาหาที่ตาย

เหล่าทหารพวกนั้นยิ่งอยู่ยิ่งใกล้นางเย่หวินตัดสินใจสู้ครั้งสุดท้ายแต่ตอนที่ชีวิตกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย จู่ๆข้างหลังนางก็มีมือใหญ่ๆมาโอบเอวนางไว้เขาใส่เคล็ดตัวเบานำนางออกจากเหล่าทหาร

ความรู้สึกที่คุ้นเคยทำให้โล่หวินหลานเกิดอาการตกใจถึงแม้ตัวเองจะไม่ปล่อยพลุเขาก็รู้ว่าตอนที่นางกำลังอยู่ในสถานการณ์อันตรายทำไมเขาถึงต้องช่วยนางตลอดเวลาที่นางต้องการด้วย?

ตอนที่พวกเขาค่อยๆลงบนพื้นดินโล่หวินหลานใช้หางตามองสีหน้าของหลี่ซันสีหน้าที่ดูหนักแน่นของเขากลายเป็นสีหน้าที่ทั้งขาวทั้งเขียวและท่าทางที่รู้สึกทึ่งและไม่คิดว่าโม่ฉีหมิงจะมาถึงที่นี่

“ใต้เท้าหลี่ทำยังไงดี?เราต้องถอยกำลังหรือไม่?”ใต้เท้าซิวเห็นโม่ฉีหมิงตัวของเขาสั่นไปทั้งตัว

แต่ก่อนเขาก็เคยได้ยินมาว่าในราชสำนักมีองค์ชายองค์หนึ่งคือหมิงอ๋องเส้นเอ็นของขาขาดหน้าตาพังย่อยยับนิสัยเย็นชามีกองกำลังภายใต้เขาเยอะแยะมากมายถึงแม้จะไม่ยุ่งเรื่องในราชสำนักแต่สภาพร่างกายของเขาแข็งแรงมากขนาดเวินอ๋องและองค์รัชทายาทยังสู้เขาไม่ไหวแต่ว่าตอนนี้คนที่อยู่ต่อหน้าคือใครขาของเขาหายดีหน้าตาก็หล่อเหลาแต่ความโกรธแค้นที่ออกจากตัวเขาทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้

นี่นี่เขาจะเป็นท่านอ๋องที่พิการได้เยี่ยงไร?

สีหน้าของหลี่ซันก็คงไม่ดีเขาแค่อยากจะจับโล่หวินหลานนึกไม่ถึงว่าจะมีเรื่องกับเขาแล้วพวกเขาทั้งสองเป็นอะไรกัน?

หลี่ซันใช้สายตาดุร้ายมองใต้เท้าซิวและตบหัวเขาหนักๆพูดขึ้นด้วยเสียงดุ“ถอยอะไรล่ะพวกเขาคนน้อยขนาดนี้ถึงจะฝืนสู้ยังไงพวกเราก็มีโอกาสชนะเยอะกว่าอยู่ดีหมิงอ๋องดูแล้วเหมือนไม่ได้เก่งมาก

แต่ว่าในใจลึกๆของใต้เท้าซิวรู้สึกกังวลหมิงอ๋องไม่ใช่คนธรรมดา……

โม่ฉีหมิงอุ้มโล่หวินหลานบินไปถึงที่ๆปลอดภัยและฉินหยิ่นได้ขี่ม้าพาเย่หวินที่ได้รับบาดเจ็บออกจากที่นั่นก่อนช่วยคนที่เหลือก็ได้ตามไปภายหลัง