ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 12

ตอนที่ 12 เจ้าออกไป

“ข้ารู้แล้วเจ้าออกไปก่อนเถอะ”น้ำเสียงของโม่ฉีหมิงปกติ

เย่หวินพยักหน้าแล้วก็ออกไปในห้องหนังสือเงียบลงโม่ฉีหมิงหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านแต่ในใจของเขามันไม่สงบไม่รู้ทำไมถึงได้มีอารมณ์โกรธโม่ฉีหมิงควบคุมมันไม่ได้

เขาปัดหนังสือบนโต๊ะอย่างแรงแล้วใช้หมัดทุบลงไปที่โต๊ะหลังจากนั้นก็นั่งในห้องหนังสือมืดๆไม่นอนทั้งคืน

งานของร้านไม้ไม่เลวเลยโล่หวินหลานสั่งทำเก้าอี้สองวันก็เสร็จแล้วส่งมาให้ที่จวน

เย่หวินเห็นเก้าอี้ตัวนี้แปลกๆ ก็นึกสนใจเห็นโล่หวินหลานกำลังยุ่งอยู่กับการประกอบชิ้นส่วนก็ถามว่า:“พระชายาท่านกำลังทำอะไรอยู่?”

โล่หวินหลานยิ้มแปลกๆ ตอนที่นางออกแบบรถเข็นคันนี้นางได้ออกแบบช่องใส่อาวุธลับด้วย ตอนที่สั่งทำนางไม่ได้บอกกับช่างไม้แต่เผื่อพื้นที่เอาไว้ใส่อาวุธลับอยู่แล้ว

เรื่องของพวกกลไกโล่หวินหลานพอชำนาญอยู่บ้างเวลาว่างนางมักจะฝึกเล่นบ่อยๆ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเอามาใช้ในสมัยโบราณได้

“เดี๋ยวเจ้าก็รู้แล้ว”โล่หวินหลานเอาอาวุธลับที่ตัวเองทำไว้มาอาบผงพิษเอาไว้จากนั้นก็ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วก็เข็นรถนี้ไปที่เรือนของโม่ฉีหมิงพร้อมกับเย่หวิน

โม่ฉีหมิงกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้เขากำลังคุยอยู่กับฉินหยิ่นทั้งสองเห็นโล่หวินหลานเข็นรถเข้ามาก็รู้สึกตกใจ

สายตาของโม่ฉีหมิงมองไปที่ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มของโล่หวินหลานในใจก็รู้สึกหวั่นไหวสองวันมานี่เขาข่มใจไม่ไปหานางแต่ก็รู้ความเคลื่อนไหวของนางจากปากของเย่หวิน

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”โม่ฉีหมิงหันหน้ากลับไปเหมือนไม่อยากจะสนิทด้วย

โล่หวินหลานไม่ได้สนใจเขา เดินเข้าไปแล้วพูดว่า:“โม่ฉีหมิงข้าเอาของขวัญมาให้เจ้า เจ้าไปลองดูสิ”พูดจบก็มองไปที่ฉินหยิ่นแล้วพูดว่า:“เจ้าอุ้มท่านอ๋องไปนั่งที่เก้าอี้ตัวนั้น”นางเชื่อว่าของขวัญของนางจะต้องทำให้โม่ฉีหมิงตะลึง

ฉินหยิ่นมองไปที่เย่หวินเห็นเย่หวินพยักหน้า เขามองไปที่โม่ฉีหมิงเห็นโม่ฉีหมิงไม่ได้ปฏิเสธฉินหยิ่นก็โค้งตัวลงไปอุ้มโม่ฉีหมิงมาที่เก้าอี้

โล่หวินหลานเดินไปบอกเขาว่า:“ตรงนี้สามารถควบคุมทิศทางของรถเข็นได้จะเดินหน้าถอยหลังทำได้หมดยังมีตรงนี้ข้าซ่อนอาวุธลับไว้ให้เจ้าด้วยแค่เจ้าจับไปที่กลไกตรงนี้มันก็จะยิงเข็มพิษออกมา”โล่หวินหลานกดไปที่กลไกเข็มพิษเล่มหนึ่งก็พุ่งออกมา

ผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก วันนั้นเขาก็รู้สึกว่าชีวิตเขามันสว่างไสวขึ้น“ขอบใจ”โม่ฉีหมิงไม่พูดขอบคุณใครมาสิบปีแล้ว

วันนี้ได้ยินโม่ฉีหมิงพูดคำว่าขอบใจทั้งเย่หวินทั้งฉินหยิ่นรวมถึงเย่เฟิงที่ซ่อนตัวอยู่ต่างก็รู้สึกตะลึงพวกเขารู้สึกว่าพระชายาคนนี้จะทำให้ท่านอ๋องของพวกเขาออกจากความทุกข์ทรมานได้ ท่านอ๋องของพวกเขาจะกลับมามีความสุขอีกครั้ง

โล่หวินหลานไม่ได้คิดว่าโม่ฉีหมิงจะพูดขอบคุณนางในสายตาของโล่หวินหลาน โม่ฉีหมิงคือคนที่ฝันร้ายหนักมากจนทำให้นิสัยของเขาเปลี่ยนไป เขาเย็นชาไม่เข้าใกล้ใครแต่ว่าลึกๆแล้วทุกคนก็ต้องการความอบอุ่นความรู้สึกที่ได้รับการปกป้องด้วยกันทั้งนั้น

คำขอบคุณของเขามันทำให้โล่หวินหลานรู้สึกเขินนางพูดว่า:“ถ้างั้นข้าไปก่อนนะเจ้าก็ลองฝึกใช้ดูนะ”พูดจบก็รีบเดินออกไป

เย่หวินตามโล่หวินหลานออกไป ฉินหยิ่นมองพวกนางเดินไปไกลแล้วก็เดินไปพูดว่า:“ท่านอ๋อง ดูท่าท่านได้พระชายาที่ดีมากเลยแหละ”

โม่ฉีหมิงมองดูที่ขวดยาในมือ ฐานะของโล่หวินหลานเขายืนยันแล้วนางไม่ใช่สายลับนางเป็นคนมีจิตใจที่ต้องการช่วยเขาจริงๆ

จริงๆแล้วเขาไม่ได้สงสัยในตัวนางนานแล้ว แต่ว่าเขาไม่รู้จริงๆว่าตัวเขาจะสามารถปกป้องนางได้ไหมจะสามารถมอบทุกสิ่งให้นางได้หรือเปล่ารวมถึงความสุขในอนาคตด้วย? สายตาของเขาดูกังวลมาก