ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 13

ตอนที่ 13 นอนร่วมหมอน

โม่ฉีหมิงนั่งรถเข็นกลับไปที่ห้องนอนของเขา มืดแล้วแต่ว่าโม่ฉีหมิงยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม่ไปไหน

เย่เฟิงโผล่ออกจากมามุมมืดเขาเห็นโม่ฉีหมิงนั่งเหม่ออยู่ที่ริมหน้าต่างก็เลยถามว่า:“ท่านอ๋องท่านกำลังกังวลอะไรอยู่?”

โม่ฉีหมิงถอนหายใจ โม่ฉีหานเปลี่ยนเป้าหมายไปลงมือกับท่านหมอหลวงโล่เพราะนั่นคือครอบครัวของนางอุบายวิธีการลงมือของโม่ฉีหานเขารู้ดีกว่าใคร

“จวนโล่มีความเคลื่อนไหวอะไรบ้างไหม?”โม่ฉีหมิงถาม

เย่เฟิงตอบกลับว่า:“หออู๋อินแจ้งข่าวมาว่าเวินอ๋องกล่อมพระสนมเอกตวนเฟยให้รับลูกสาวคนรองของท่านหมอหลวงโล่มาเป็นชายาของหลินอ๋อง”

เมื่อพูดถึงโล่วี่เสว่โม่ฉีหมิงก็นึกถึงคืนวันนั้นที่เย่หวินกลับมารายงานว่าวันนั้นโล่หวินหลานสั่งสอนโล่วี่เสว่กลางตลาดยังยินดีให้โล่วี่เสว่แต่งงานกับหลินอ๋องอีก? โม่ฉีหมิงรู้สึกว่าเรื่องนี้น่าสนุกดีก็เลยหาข้ออ้าง โม่ฉีหมิงพูดว่า:“ไปเรือนเฟิงเห๋อ”

พูดจบก็หันเก้าอี้แล้วออกไปเย่เฟิงยิ้มแต่ไม่ได้ส่งเสียงแล้วตามโม่ฉีหมิงไปที่เรือนเฟิงเห๋อที่โล่หวินหลานอาศัยอยู่

ในตอนนี้โล่หวินหลานหลับไปแล้วเย่หวินเฝ้าอยู่หน้าประตูเมื่อเห็นโม่ฉีหมิงกับเย่เฟิงมาในใจก็ดีใจแล้วก็รีบหลีกทางให้

“พวกเจ้าสองพี่น้องเฝ้าอยู่หน้าประตูนี่แหละ”โม่ฉีหมิงไม่ได้หันหลังกลับมาจากนั้นก็เข็นรถเข้าไป

เย่หวินกับเย่เฟิงสองพี่น้องมองหน้ากันแล้วก็ยิ้ม

โม่ฉีหมิงเคลื่อนไหวเบามากไม่ทำให้โล่หวินหลานที่หลับสนิทตกใจตื่นเลย เขามาที่หน้าเตียงแล้วเปิดผ้าม่านออกแสงจันทร์ส่องมาที่ใบหน้าเล็กๆของนาง นางสวยมาก

โม่ฉีหมิงจับเก้าอี้ไว้แน่นแล้วขยับตัวเองขึ้นไปนั่งบนเตียงจากนั้นก็นอนลงข้างๆ โล่หวินหลานแล้วตะแคงนอนมองดูโล่หวินหลานที่หลับสนิท

โล่หวินหลานพลิกตัวกลับมาตอนนี้ตัวเขากับนางใกล้กันมากกลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวนางลอยเข้าจมูกของโม่ฉีหมิง

โม่ฉีหมิงหายใจแรงขึ้นเขาอยากจะเว้นระยะจากตัวโล่หวินหลานอีกหน่อย แต่พอขยับโล่หวินหลานกลับลืมตาขึ้นมา โม่ฉีหมิงคิดว่านางต้องร้องเสียงหลงเหมือนเจอผีแน่ๆ แต่เขากลับเห็นนางแค่กระพริบตาเท่านั้น

โล่หวินหลานตื่นขึ้นมาเห็นหน้ากากปีศาจอยู่ตรงหน้าในใจก็ตกใจแต่ก็รีบดึงสติกลับมาคนที่นอนอยู่ข้างนางตอนนี้คือสามีของนางโม่ฉีหมิง

“ไม่กลัวหรอ?”โม่ฉีหมิงไม่ได้ปิดบังเสียงของตัวเองอีกน้ำเสียงนุ่มลึกชวนหลงใหลดังขึ้นมาในความมืด

โล่หวินหลานส่ายหัวทันใดนั้นก็ตกใจแล้วถามว่า:“เสียงของเจ้า......”นางพูดยังไม่ทันจบริมฝีปากของนางก็เหมือนมีอะไรบางอย่างกดทับ ตัวของนางโผเข้าสู่อ้อมกอดของโม่ฉีหมิง เขาจูบนาง

“ไม่เลยโม่ฉีหมิง ข้าไม่เคยคิด ข้าคิดแค่ว่าสิ่งที่เจ้าต้องแบกรับมันมากเกินไปต้องเผชิญกับเรื่องเลวร้ายมากมาย ข้าก็แค่อยากช่วยเจ้าไม่อยากให้ใครทำร้ายเจ้า”โล่หวินหลานพูดอย่างจริงจัง

นางมาที่นี่ตัวคนเดียวไม่มีเพื่อนกับครอบครัวถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมนางจะต้องมาเจอเรื่องอันตรายแบบนี้ด้วย แต่ในเมื่อนางมาแล้วได้มาเจอกับผู้ชายที่น่าหลงใหลคนนี้มันก็ถือว่าเป็นพรหมลิขิต

นางอยากช่วยเขาเพราะว่ามีเพียงแบบนี้เท่านั้นนางถึงรู้สึกว่าตัวเองมีค่าขึ้นมาอย่างน้อยก็มีคนต้องการนาง

โม่ฉีหมิงกอดนางเอาแน่นโล่หวินหลานรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของเขามันไม่เหมือนหน้าตาที่ไร้ความรู้สึกนั้นเลยแต่มันกลับทำให้รู้สึกสบายใจ

“ต่อไปห้ามวางยาพิษบนปากอีกแล้วก็ห้ามใช้วิธีนี้กับคนอื่นอีก”โม่ฉีหมิงพูดอย่างเผด็จการ

โล่หวินหลานถามกลับไปว่า:“แล้วจะให้ข้าวางยาพิษไว้ที่ไหนล่ะ?”

“บนเสื้อผ้าหรือไง”โม่ฉีหมิงพูดด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก

“ได้ ทาบนเสื้อผ้าก็ได้จะได้หมดเรื่องไป”โล่หวินหลานรู้สึกว่าข้อเสนอนี้ไม่เลวนางไม่อยากจะจูบคนเลวทุกครั้งที่เจอ อีกทั้งนางยังต้องทนหิวน้ำจนถึงตอนนี้ด้วย