ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 18

ตอนที่ 18 เกลียดชัง

เขาเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ดังนั้นก็เลยล้มเลิกความคิดที่จะให้โล่หวินหลานตามไปด้วย“ไม่ล่ะเราไปกันเถอะ”โม่ฉีหมิงปล่อยผ้าม่านรถม้าลงแล้วนั่งพิงหลังรถไป

รถม้าค่อยๆวิ่งไปทางสุสานหลวงที่ห่างออกไปจากเมืองหลวงประมาณห้าลี้ ด้านในนี้ไม่ได้ฝังกระดูกของพระสนมเฉินเฟย วันนี้ศพของพระสนมเฉินเฟยถูกเผาจนไม่เหลือแม้แต่กระดูกในนี้ได้ฝังเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ของพระสนมเฉินเฟยเท่านั้น

เมื่อมาถึงสุสานหลวงโม่ฉีหมิงสั่งให้คนเตรียมของเส้นไหว้แล้วให้ถอยไปรอ ห่างออกไปประมาณสิบจั้งส่วนตัวเองก็เข็นรถเข็นไปที่หน้าป้ายหลุมศพ

สิบสองปีก่อนเขาเป็นองค์ชายที่ฮ่องเต้โปรดปรานที่สุดแม่ของเขาพระสนมเฉินเฟยเป็นสนมที่ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานมากในวันเกิดวัยสิบสองปีของเขาทุกอย่างก็สิ้นสุดลงในวันนั้น

มีชายสวมชุดดำบุกเข้ามาตัดเอ็นขาของเขาฆ่าคนในตำหนักของแม่เขา ย่ำยีแม่ของเขาแล้วจุดไฟเผาตำหนักทิ้ง

เขาได้ยินเสียงร่ำไห้ของแม่เขา เขาอยู่ข้างห้องแต่ทำยังไงก็ไปไม่ถึงไฟแรงมากมันเผาใบหน้าของเขา มันทำให้เขาจำได้ไม่มีวันลืม

โม่ฉีหมิงหลับตาลงแล้วพิงไปที่ป้ายหลุมศพความทรงจำที่เจ็บปวดมันเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานทุกวินาทีมันฝังลึกอยู่ในใจเขา มันเจ็บปวดมาก

ไม่ไกลนักฉินหยิ่นกับเย่เฟิงยืนอยู่ด้วยกัน พวกเขาเห็นโม่ฉีหมิงเจ็บปวดพวกเขาก็เจ็บปวดไปด้วยทุกๆ ปีโม่ฉีหมิงจะอยู่ที่นี่นานมากหลังจากกลับไปที่จวนก็จะเงียบไปอีกหลายวัน

เวลาผ่านไปฉินหยิ่นเงยหน้ามองท้องฟ้าเหมือนกำลังจะมีฝน

ไม่ผิดจากที่คิดเมฆดำลอยมาฝนเริ่มหยดลงมามันตกหนักมากด้วย ฉินหยิ่นมองไปที่โม่ฉีหมิงแล้วพูดว่า:“ท่านอ๋องฝนตกแล้วเรากลับกันเถอะ”

แต่โม่ฉีหมิงกลับไม่ขยับเลยฉินหยิ่นเห็นโม่ฉีหมิงมีปฏิกิริยาผิดปกติก็รู้สึกว่าต้องมีอะไรแน่ๆเลยเดินเข้าไปพยุงโม่ฉีหมิง แต่โม่ฉีหมิงกลับสลบไปแถมหายใจรวยรินอีกด้วย

“เย่เฟิงแย่แล้วเกิดเรื่องกับท่านอ๋อง”ฉินหยิ่นรีบอุ้นโม่ฉีหมิงขึ้นเย่เฟิงรีบพุ่งเข้ามาเห็นโม่ฉีหมิงไม่มีปฏิกิริยาแล้วก็ตกใจ

“รีบกลับกันเถอะ”เย่เฟิงพูดแล้วก็สั่งให้องครักษ์ที่เหลือเก็บของจากนั้นเขากับฉินหยิ่นก็รีบใช้วิชาตัวเบาฝ่าสายฝนกลับไป

หลังจากเวลาหนึ่งก้านธูป ฉินหยิ่นกับเย่เฟิงอุ้มโม่ฉีหมิงกลับมาถึงเรือนเย่เฟิงรีบสั่งให้คนไปตามหมอหลวงมา ฉินหยิ่นนึกขึ้นมาได้ว่าโล่หวินหลานตรวจรักษาอาการรัชทายาทเมื่อคืนนี้ได้ก็เลยพูดขึ้นมาว่า:“ไปตามพระชายามาเร็วพระชายารู้เรื่องการแพทย์”

โล่หวินหลานหยิบเข็มขึ้นมาแล้วทิ่มไปยังจุดชีพจรใหญ่ของโม่ฉีหมิงหลายจุด จากนั้นก็ถามว่า:“แล้วท่านอ๋องถูกพิษได้ยังไง?”

ฉินหยิ่นได้ยินว่าโม่ฉีหมิงถูกพิษก็หายใจหายคอแทบไม่ทัน“ปกติท่านอ๋องจะคุกเข่าอยู่ที่หน้าหลุมศพพวกเราจะเฝ้าอยู่ข้างนอกไม่ไกลนักไม่มีใครเข้าใกล้ท่านอ๋องเลย”

“คิดให้ดีๆ”โล่หวินหลานตำหนิ

ฉินหยิ่นทบทวนอีกรอบ โล่หวินหลานฟังจากที่เขาเล่าแล้วก็นึกขึ้นมาได้:“ป้ายหลุมศพมีคนวางยาไว้ที่ป้ายหลุมศพ แสดงว่าจะต้องเป็นคนที่รู้ว่าท่านอ๋องจะไปสักการะหลุมศพท่านแม่วันนี้แล้วก็รู้ด้วยว่าท่านอ๋องจะต้องลูบไปที่ป้ายหลุมศพ วางแผนได้แยบยลมาก”

โล่หวินหลานกัดฟัน โม่ฉีหมิงก็แค่ไปไหว้หลุมศพแม่เท่านั้นกลับถูกลอบทำร้ายหรือว่าพวกเขาจะไม่ยอมปล่อยเขาไปหรอ?

“พิษที่ท่านอ๋องได้รับคือพิษสามวันตาย ภายในสามวันจะต้องทำยาแก้พิษให้ได้”โล่หวินหลานเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือแล้วเขียนสูตรยาแล้วพูดว่า:“รีบไปหาตัวยาพวกนี้มาให้ข้าต้องให้เร็วที่สุด”

ฉินหยิ่นรับเทียบยาไปแล้วรีบไปดำเนินการทันที โล่หวินหลานเห็นโม่ฉีหมิงเปียกไปทั้งตัวก็พูดขึ้นมาอีกว่า:“เย่หวินไปเตรียมน้ำร้อนกับเสื้อผ้าแห้งมา ตอนนี้ท่านอ๋องจะป่วยเพิ่มอีกไม่ได้ ไม่งั้นจะอยู่ไม่ถึงสามวัน”