ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 207

ตอนที่ 207 ลงเขาไปสังเกตการณ์

แสงอาทิตย์ในยามเช้าอ่อนๆนั้นแทบทำให้คนมองไม่เห็น แสงอ่อนๆนั้นส่องมาจากทางตะวันออก สาดเข้ามาทั้งบ้านและป่าเขา เป็นแสงทอประกาย

โล่หวินหลานเดินออกมาจากบ้านต้อนรับแสงอาทิตย์แรกยามเช้า แต่ไม่คิดว่าจะเจอโม่ชิวไป๋และหมิงซีที่กำลังเก็บของ เตรียมตัวลงเขาอยู่

“เสี่ยวฮัว เธอออกมาแล้วหรอ” ชิวโม่ไป๋วางของของหมิงซีลง แล้วเดินไปหาโล่หวินหลาน “หมิงวีไปครั้งนี้ ประมาณ 2 วัน นอกจากจะช่วยเธอหาข่าวคราวเรื่องของหมิงอ๋องแล้ว ยังไปทำธุระให้ข้าอีกเรื่อง หลังจากสองก็กลับมา”

เขาหมายความว่าไม่ต้องให้โล่หวินหลานรีบร้อนไป เรื่องที่ควรจะทำก็จะจัดการให้เรียบร้อย

“ข้ารู้แล้ว ท่านตา ทางเดินลงเขานี่ต้องเดินนานเท่าไหร่กัน?” ครั้งก่อนที่โล่หวินหลานนั่งอยู่บนหลังคากับหมิงซี ก็ไม่เห็นทางเดินลงเขา นอกเสียจากที่นี่เป็นยอดเขา?

โม่ชิวไป๋ลูบเคราเบาๆ แล้วพูดขึ้น “จากนี่ลงไปใช้เวลาประมาณครึ่งวัน จากตีนเขาเข้าเมืองก็ใช้เวลาไม่มากนัก ค่อนข้างเร็วอยู่”

บนโต๊ะในบริเวณบ้านนั้นมีสมุนไพรวางเรียงรายอยู่ หมิงซีรีบรวมพวกมันเอาไว้ด้วยกัน ท่าทางคล่องแคล่วชำนาญ ดูจากท่าทางก็รู้ว่าเป็นคนที่ทำจนชินแล้ว

“สมุนไพรพวกนี้นำไปขายที่ด้านล่างหรือ?” โล่หวินหลานมองดูกองสมุนไพรเป็นมัดๆนั้น แล้วถามขึ้น

โม่ชิวไป๋พยักหน้า “สมุนไพรพวกนี้ข้าเก็บมาจากบนเขา แล้วนำมาตากแห้ง แค่นำไปใส่ในตัวยาก็สามารถนำไปขายให้คนอื่นได้แล้ว พอได้เงินแล้ว ก็นำไปซื้อเหล้า ฟืน ข้าว น้ำมัน และเกลือขึ้นมา” พูดจบเขาก็กวาดตามองไปที่โล่หวินหลาน แล้วพูดขึ้นอีก “ดุความจำสิ หวินหลาน รีบบอกขนาดเสื้อผ้ากับหมิงซีไป ข้าจะให้เขาซื้อขึ้นมาให้สักสองชุด ชุดที่เธอใส่อยู่เป็นชุดที่หมิงซีใส่ตั้งแต่ห้าปีก่อนแล้ว ใส่ชุดเขาก็คงจะไม่ดีนัก”

หมิงซีที่ก้มหน้าก้มตาเก็บของอยู่นั้น เมื่อถึงตอนนี้ เขาก็เงยหน้าขึ้นมามองโล่หวินหลาน แล้วเม้มปากแน่น “เท่าไหร่”

เสื้อผ้าถึงแม้ว่ามันจะเก่า แต่มันก็ยังไม่ขาด ที่สำคัญคือกันหนาวได้ก็พอแล้ว ตอนอยู่ที่เรือนหมิงอ๋อง เธอก็ไม่ค่อยได้สนใจของพวกนี้อยู่แล้ว ทุกๆเดือนก็จะมีช่างผ้ามามองชุดแก่เธอ จนมาที่นี่ ก็มีแค่สองชุดนี้สลับกันใส่ไป

ไม่ต้องหรอก แนพอแล้ว ซื้อเหล้ามาให้ท่านตาสองขวดดีกว่า” โล่หวินหลานโบกมือปฏิเสธ

ชิวโม่ไป๋ถอนหายใจ “เจ้าเด็กนี่ ตามีเหล้าแล้ว ถ้าเจ้าไม่บอก ข้าก็จะให้หมิงซีซื้อขึ้นมามั่วๆ ยังไงขนาดตัวของเด็กผู้หญิงก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ ก็ตัดตามขนาดตัวมั่นเอ๋อตอนเด็กแล้วกัน”

พูดจบ เขาก็คำนวณขนาดแล้วบอกกับหมิงซีไป หมิงซีจำมันด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เขาห่อถุงผ้าเรียบร้อยแล้วจึงเดินลงเขาไป

ไม่คิดว่าชิวโม่ไป๋ยังจำขนาดตัวของลูกสาวเขาได้แม่น หรืออาจจะลืมไม่ได้อีกในชีวิตนี้

“ดูแลท่านอาจารย์ดีๆล่ะ” หมิงซีมองโล่หวินหลานอีกครั้ง แล้วเดินลงเขาไป

เขาเดินกระฉับกระเฉงลงไป ผ่านไปเพียงแปบเดียว ร่างของเขาก็หายไปในหิมะ มองไม่เห็น

“เจ้าหมิงซีไปแล้ว ข้าก็สงบได้พักหนึ่งแล้ว” ชิวโม่ไป๋นั่งพิงพนักเก้าอี้ด้านหลัง แล้วหลับตาลง

มองดูชิวโม่ไป๋นั่งพักผ่อนพิงกับเก้าอี้ แต่โล่หวินหลานรู้สึกว่าเธออยู่กับหมิงซีรู้สึกดีกว่า ไม่รู้สึกเอื่อยๆแบบนี้

“หมิงซีเขาวุ่นวายมากเลยเหรอ?” โล่หวินหลานรู้สึกว่าเวลาตัวเองอยู่กับเขาตามลำพัง ก็จะเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

โม่ชิวไป๋ตอบกลับทั้งที่ยังหลับตา “วุ่นวายมาก”

หิมะโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า ชิวโม่ไป่ที่นอนอยู่ที่ชานเรือนรู้สึกหนาว จึงกระชับผ้าคลุมแน่น ทำให้ร่างกายอุ่นขึ้น หลับตาลง แล้วฝันถึงเรื่องในอดีตจนไม่สามารถตื่นขึ้นมา

เก็บของที่พังแล้วที่อยู่บนโต๊ะ โล่หวินหลานกระชับผ้าคลุมแน่น แล้วถือกรงของหมาป่าทั้งสองตัวเข้าบ้านไป พวกมันอ้วนขึ้นตั้งเยอะแล้ว ราวกับเป็นลูกโป่งที่ถูกเป่าขึ้นมา

เธอเล่นกับหมาป่าอยู่สักพักก็รู้สึกเบื่อมาก ในหัวคิดแต่เรื่องเวลา คิดว่าหลังจากที่หมิงซีลงไปจะได้ยินอะไรมาบ้าง เธอคิดวนไปมาในหัว จนสุดท้ายก็ทิ้งหมาป่าไว้ในบ้านแล้ววิ่งไปสูดอากาศที่หลังเขา

ด้านหลังเขาเงียบสงบมาก ที่นี่เป็นป่าลึกป่าโบราณ มีคนเข้าออกน้อย บรรยากาศรอบๆเงียบสงัด มีเพียงเสียงของลมหิมะ ที่ทำให้ดังแทรกเข้ามาในหู

เหยียดเอวบิดขี้เกียจ เริ่มตกเย็นแล้ว ริมขอบฟ้าเริ่มจะเป็นสีน้ำเงิน แล้วความมืดค่อยๆคืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ ทำให้คนรู้สึกอึดอัด

“อย่าขยับ ยกมือขึ้น” ทันใดนั้นมีเสียงแหบพร่าดังขึ้นจากด้านหลัง แล้วมีของที่รู้สึกเหมือนจะเป็นมีดจ่ออยู่ที่ต้นคอของโล่หวินหลาน ทะลุผ่านผ้าคลุมเข้ามาสัมผัสที่ผิวเธอโดยตรง

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอไม่ได้พกยาพิษมาป้องกันตัว การถูกคนมาจี้บังคับแบบนี้ดูไม่ใช่เธอเลย แต่ยังไงก็ไม่มีวิธีที่ดีไปกว่านี้ เธอจึงยกมือขึ้นตามที่ถูกสั่ง

“พวกแกเป็นคนจากไหน? พวกเราไม่มีความแค้นต่อกันหรอกใช่ไหม?” โล่หวินหลานพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบ