ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 208

ตอนที่ 208 หยกเสี้ยวนิรนาม

ขวดเซรามิกสีขาวไม่มีลวดลายอยู่ในมือของชิวโม่ไป๋ เขาหัวเราะอย่างชั่วร้าย

“เขาว่ากันว่า ยาเจ็บแสบนี้จะทำให้ผิวผู้ที่สัมผัสถูกนั้นทั้งเจ็บและคัน ยิ่งเจ็บก็ยิ่งเกา ยิ่งเกาก็ยิ่งคัน จนผิวเน่าเฟะในที่สุด แต่เมื่อมาถึงตอนนี้ผิวก็จะยิ่งเจ็บและคันมากขึ้น จนผิวเน่าเฟะซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งตัวไม่มีส่วนเนื้อดี จนถึงตอนนั้น ก็จะโรยพริกลงบนแผลเจ้า รสชาตินั้น เจ้าคงยากที่จะลืมเลือน”

ชิวโม่ไป๋พูดจนสุดท้ายดูเหมือนดีใจมาก ยกยานั้นขึ้นมาในมือแล้วยิ้มอย่างร้างกาจ ราวกับเขาเห็นชายตรงหน้าเป็นเพียงผู้ทดลองยาเท่านั้น

“เจ้า เจ้ากล้านัก” ชายผู้นั้นดุค่อนข้างกลัว ค่อยๆถอยกรูดไปด้านหลัง

“เจ้าดูสิว่าข้าจะกล้าไหม” ชิวโม่ไป๋เดินเข้าใกล้เรื่อยๆ แล้วเปิดขวดที่อยู่ในมือออก แล้วมีกลิ่นหอมๆลอยออกมา

เขายิ้มอย่างร้างกาจเจ้าเล่ห์ ชายผู้นั้นฝืนทน จนสุดท้ายไม่ไหวจึงตะโกนออกมา “เจ้าเจ้า่หนังเหนียวนี่ ถ้ากล้าราดลงมาบนผิวข้า เจ้าจะต้องตายทั้งเป็น”

ในห้องโถงกลางมีลมพัดเข้ามาเรื่อยๆ แต่ในตอนนี้ในใจของชายผู้นั้นเย็นเสียยิ่งกว่า ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าชิวโม่ไป๋จะราดยานั้นลงบนตัวเองหรือไม่ ถ้าหากเป็นไปอย่างที่ชิวโม่ไป๋พูดจริงๆล่ะก็ ยานั้นออกฤทธิ์ชัดเจน ชายผู้นั้นก็ไม่สามารถตอบโต้ได้ ได้แต่รอคนอื่นมาตัดสินชะตาตัวเอง

“เจ้าจะบอกไหม?” ชิวโม่ไป๋เดินเข้าไปใกล้อีก แล้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

ชายผู้นั้นยังคงยืนหยัด “ถ้าเก่งจริงก็ฆ่าข้าเสียที่นี่ตอนนี้ ถ้ายังเหลือลมหายใจอยู่ล่ะก็ วันหลัง...”

“อ๊ะ” ยังไม่ทันพูดจบ ชายผู้นั้นก็ร้องขึ้นเสียงดัง

ผงละเอียดไร้กลิ่นนั้นสัมผัสลงที่ผิวหนังของเขา เขาจามอย่างแรง ยังไม่ทันได้สติดี ผงนั้นก็สัมผัสลงที่คอเขาอีก

“เจ้า เจ้ากล้าราดจริง” ชายหนุ่มขัดขืน ค่อยๆรู้สึกคันขึ้นที่ใบหน้าและลำคอ

ชิวโม่ไป๋ออกเสียงเบาๆในลำคออย่างพอใจ เก็บขวดเปล่านั้น แล้วถอยออกมา มองไปที่หน้าและคอของชายผู้นั้นที่ค่อยๆขึ้นผื่นแดง และผื่นนั้นลามไปอย่างรวดเร็วราวกับฝนตก

“อ๊ะ คัน คันมาก รีบ รีบมาช่วยข้าเกาหน่อย” ชายผู้นั้นถูกมัดตัวติดอยู่กับเสา อยากจะขยับก็ขยับไม่ได้

โล่หวินหลานนึกถึงคำที่ชิวโม่ไป๋พูดเมื่อกี้ แล้วพูดเตือนขึ้น “ท่านตา พวกเราควรปล่อยมือ ให้เขาเกา”

พูดจบ ทั้งสองคนก็พยักหน้า สุดท้ายนั้นชิวโม่ไป่ยิ้มอย่างสยอง แล้วใช้กรรไกรตัดเชือกที่ผูกชายผู้นั้นเอาไว้ เขากระโดดขึ้นมา แล้วเกาที่ใบหน้าและลำคอตัวเองอย่างแรง

แต่ไม่เคยคิดว่ายาแสบคันนี้ไปโดนตรงไหน จะทำให้คันขึ้นตามๆกัน ชายหนุ่มคนนั้นได้ถอดเสื้อออกแล้ว ที่หน้าอกของเขาเต็มเป็นด้วยเม็ดตุ่มแดง เขาพยายามที่ไม่ไปเการอยแดงพวกนั้น แต่ก็ทนไม่ไหว ใบหน้าช้ำเขียว จนต้องเกาเพื่อบรรเทาอาการ

“รีบเอา ยาถอน ให้ข้า” ชายหนุ่มตะโกนอย่างสุดเสียง กัดฟันกรอด คำพูดไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่

บรรยากาศที่โถงกลางบ้านวุ่นวาย ชิวโม่ไป๋ให้โล่หวินหลานยืนหลบอยู่ด้านหลังเขา แล้วยิ้มเย้ย “ให้เจ้าก็ได้ แต่ต้องบอกว่าเจ้าเป็นมาจากไหน มาที่นี่มีเป้าหมายอะไร”

ชายผู้นั้นมีท่าทางไม่ยอมถูกดูแคลน ถึงแม้ตายก็ไม่ยอม ดวงตาคู่นั้นจ้องมาที่ชิวโม่ไป๋และโล่หวินหลาน ไม่พูดอะไรสักวคำ กัดลิ้นตัวเองจนขาด เลือดไหลอาบ

ทั้งสองคนตกใจ ไม่คิดว่าถามแค่เพียงประโยคเดียวจะทำให้เขามาถึงจุดจบเช่นนี้ได้

“เป็นทหารตายอีกแล้ว” ชิวโม่ไป๋ขมวดคิ้วแน่น มองดุเหตุการณ์อย่างนิ่งเฉย ราวกับเกิดขึ้นบ่อยครั้ง

“มีความลับอะไรกันแน่ที่ทำให้เขาถึงกับพลีชีพตัวเอง ไม่ยอมพูดออกมา?” โล่หวินหลานยืนอยู่อีกฝั่ง ก้มลงดูร่างศพนั้น เลือดยังคงไหลออกมาจากปากไม่หยุด เสื้อผ้าเขาเลอะโชกเต็มไปด้วยเลือด

“ทหารที่ยอมตายขนาดนี้ ถ้าหากไม่ใช่มีความลับติดตัวก็ต้องเป็นเพราะบ้านเมืองกำลังลำบาก เลยต้องทำเช่นนี้ เลือกที่จะซื่อสัตย์ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม พวกเขาก็มีเหตุผลของตัวเอง” ชิวโม่ไป๋ถอนหายใจยาว ก้มลงไปปิดตามที่เบิกโพลงของเขา

“ท่านตา ที่ท่านพูดเมื่อกี้หมายความว่าอย่างไร? เคยมีคนมาที่นี่เยอะเลยหรือ?” โล่หวินหลานถามด้วยความสงสัย

ชิวโม่ไป๋พยักหน้า “แคว้นเซิ่งโจวอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ เดินผ่านเขาเพียงไม่กี่ลูก ใช้เวลาเพียง 5-6 วันเท่านั้น มีผู้ลี้ภัยจากแคว้นเซิ่งโจวเดินข้ามน้ำข้ามเขามาจนถึงที่นี่ เมื่อเห็นที่นี่มีคน ก็จะมาที่นี่ ในปีนี้เจอมา 7-8 คนแล้ว” เขาถอนหายใจ “แต่ว่าก็เป็นทหารตายทั้งนั้น เมื่อจับตัวยังไม่ทันได้ถามอะไร ก็ฆ่าตัวตายเสียแล้ว”

ที่แท้ที่นี่ห่างจากเซิ่งโจวเพียงเขาไม่กี่ลูก ถ้าหากพวกเขามีแผนการอะไร ก็จะมาเขตแดนตรงนี้ ยังดีที่มีชิวโม่ไป๋อาศัยอยู่ ไม่งั้นคงมีชาวแคว้นเซิ่งโจวปะปนเข้ามามากมาย

“ที่นี่เป็นที่ที่ดีจริงๆ” โล่หวินหลานหัวเราะ มองดูสภาพศพที่น่ากลัวนั้น “ท่านตา พวกเราเอาเขาไปฝังกันเถอะ”

ชิวโม่ไป๋พยักหน้า แล้วไปหาพลั่วเหล็กและผ้าดำออกมาห่อชายหนุ่มเอาไว้ แล้วแบกขึ้นไหล่ เดินอย่างกระฉับกระเฉงราวกับยังหนุ่มยังแน่น