ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 223

ตอนที่ 223 ปล่อยระเบิดลับ

มีผ้าม่านหนาบังถึงสองชั้น สายตาจ้องกัน

หนึ่งปีที่ผ่านมานี้ ดูเหมือนรัชทายาทจะโทรมลงไป ที่คางมรหนวดเคราขึ้น ดูไปแล้วไม่เหมือนคนที่อ่อนโยนดั่งแต่ก่อน องค์ชายรูปงามคนหนึ่ง แต่ให้ความรู้สึกว่าเปลี่ยนไปอย่างพูดไม่ถูก

“ใช่แล้ว”จื่อเอ่อหันหลังไปมองกับโล่หวินหลานที่อยู่หลังม่านหนาบนรถม้า ในใจก็รู้สึกกดดันขึ้นมา

หากว่าจุดมุ่งหมายของนางอยู่ที่นี่ ถ้าอย่างนั้นนางก็ทำได้แล้ว

รัชทายาทหัวเราะ ตบมือสองสามที ด้านหลังก็มีนายทหารนำถ้วยที่มีเหล้าน้ำนมขึ้นมา ถ้วยมีลักษณะสีเข้มถูกแกะสลักรูปดอกไม้โดยรอบ อีกแก้วหนึ่งก็ถูกแกะสลักด้วยดอกไม้สีแดงขาวสวยงาม รัชทายาทพูดกับจื่อเอ่อ “ท่านแม่ทัพรู้หรือไม่ เหล้าน้ำนมเป็นธรรมเนียมของแคว้นโม่ฉีเรา หากมีแขกบ้านแขกเมืองมา ต้องนำเหล้าน้ำนมนี้ต้อนรับ”

พูดพลาง ด้านหลังของเขาก็มีนายทหารนำแก้วสีเข้มส่งมาที่ด้านหน้าของจื่อเอ่อ เหล้าน้ำนมสีขาวลอยอยู่ในถ้วยแก้วสีเข้ม สีขาวขุ่นข้น สีสวยสะอาดตา แต่จื่อเอ่อมองเพียงครู่ก็เก็บสายตากลับไป

“แต่ว่า ข้าไม่เคยได้ยินธรรมเนียมนี้มาก่อนว่าหากแขกบ้านแขกเมืองมาต้องต้อนรับด้วยเหล้าน้ำนม”จื่อเอ่อมองเฉียงไปยังถ้วยแห้วที่มีเหล้าน้ำนมอยู่ มองแขวะไปหนึ่งที แล้วเงยหน้าขึ้นอย่างเร็ว

รัชทายาทไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ส่งยิ้มมองเขา

“เป็นข้าที่ได้ยินผิดไป”จื่อเอ่อพูดจบ ก็พูดต่อประโยคที่เหลืออย่างเป็นธรรมชาติ ยื่นมือไปหยิบถ้วยแก้วนั่นขึ้นมา ดื่มรวดเดียวจนหมด

แต่นายทหารผ็นั้นที่เห็นจื่อเอ่อดื่มลงไป แล้วจึงยื่นแก้วจอกเหล้าที่เหลือให้โล่หวินหลานที่อยู่หลังม่าน ถ้วยเหล้านั้นมีสีแดงขาวสวยแวววาวอยู่ด้านหน้าของหน้าแต่ดูสีฉูดฉาด

“เชิญขอรับ องค์หญิง”

สาวรับใช้ขององค์หญิงถือแก้วจอกเหล้าไว้ในมือ ยื่นไปให้โล่หวินหลานที่อยู่หลังม่าน

โล่หวินหลานเลิกคิ้วขึ้น มองเหล้าน้ำนมที่อยู่ในถ้วย นางอาศัยอยู่แคว้นโม่ฉีมาตั้งนาน ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าต้องต้อนรับแขกบ้านแขกเมืองด้วยวิธีนี้

นางขมวดคิ้วเป็นปม ไม่น่าจะใช่ ว่าในเหล้าน้ำนมมีอะไรหรอกนะ

แต่วาจื่อเอ่อก็ดื่มลงไปแล้ว ก็ไม่เห็นว่าจะมีอาการผิดปกติอะไร หรือรัชทายาทอยากแค่จะลองใจพวกเขา

คิดไปสักครู่ โล่หวินหลานยื่นมือไปรับแก้วใสในมืออย่างสงสัย แล้วจึงค่อยๆเปิดผ้าปิดปากออก เอาจมูกเข้าไปดมใกล้ๆ ในที่สุด นางก็ดมเจอกลิ่นยาพืษผสมในเหล้าน้ำนมเตะเข้ามาจมูก

เหล้าน้ำนมนี้ ต้องมีคนใส่ยาพิษอะไรข้างในแน่ๆ

นางปลอมตัวเป็นอาลั่วหลันได้ไม่นาน ก็จะถูกคนปองร้ายเสียแล้ว พอคิดได้ว่าอาลั่วหลันอยู่ในตำแหน่งองค์หญิงอย่างนี้ ต้องถูกคนปองร้ายมามากมายแน่ๆ เพียงแต่ไม่รู้ว่า ใครดูแลปกป้องนางมาจนรอดปลอดภัยมาถึงทุกวันนี้

แต่ว่า คนที่ทำให้นางเสียใจก็คือรัชทายาท คนที่คอยอยู่ข้างหลังปกป้องนางมาตลอดอย่างรัชทายาทหายไปไหนแล้ว？มาวันนี้ใครกันที่บีบคั้นให้เขาต้องทำร้ายจิตใจชั่วช้าถึงขั้นนี้？

“องค์หญิง เชิญดื่ม”นายทหารเร่งเร้าโล่หวินหลานอยู่ด้านนอก

อยากทำร้ายนางมากใช่ไหม？ไม่อย่างนั้นลองซักหน่อยเป็นไร

โล่หวินหลานจับแก้วมาวางไว้ด้านหน้า ดื่มรวดเดียวจนหมด อมเหล้าน้ำนมไว้ในปากของตนเอง

“สมกับเป็นองค์หญิงกับท่านแม่ทัพของแคว้นเซิ่งโจว แต่ละคนช่างเก่งกล้า เสด็จพ่อกำลังจัดงานเลี้ยงตอนค่ำนี้ต้อนรับท่านทั้งสองอยู่ในวัง ยังไงก็ขอเชิญท่านทั้งสองโปรดตามข้ามาด้วยเถิด”รัชทายาทมองจอกเหล้าที่ว่างเปล่า กล่าวขึ้นอย่างพอใจ

ยกเชือกขึ้น แล้วจึงหวดลงไปหลังม้าแล่นเข้าสู่ตัวเมืองของแคว้นเซิ่งโจว

นายทหารและสาวใช้ที่เข้ามาในวังได้มีไม่มาก ให้จื่อเอ่อคัดทั้งหมดออกมาแล้ว ถึงจะถูกคัดเลือกเป็นสาวใช้สองคนที่ต้องคอยดูแลแล้วเข้าวังพร้อมกัน

ดังนั้นขณะอยู่ที่ประตูด้านนอกโล่หวินหลานก็ได้เลือกหมิงซีและอาลั่วหลัน ใช้ข้ออ้างว่าทั้งสองคนมีวรยุทธ์เลิศล้ำ สามารถปกป้องตนเองได้ สาวใช้อีกสองคนจื่อเอ่อเป็นคนเลือกเอง ล้วนฉลาดหลักแหลม มีความลับซ่อนอยู่

ทางเข้าของวังหลวงโล่หวินหลานคุ้นเคยเป็นอย่างมาก ทั้งสองข้างทางเต็มไปด้วยประชาชนที่มองคนต่างบ้านต่างเมืองและองค์หญิงที่ต้องมาอภิเษกด้วยสายตาแปลกประหลาด ใบหน้ามีความประหลาดใจ ก็จริง นางเป็นแค่องค์หญิงต่างแคว้นที่มาเข้าอภิเษก ไม่ใช่บทสำคัญอะไรที่จะให้ผู้คนนับหน้าถือตาหรือเคารพได้

พอเข้ามาในรั้ววังโล่หวินหลานก็เปลี่ยนรถม้าของตนเองไปนั่งรถม้าที่ทางวังหลวงจัดเตรียมไว้ให้ ตลอดการเดินทางไปทางริมสวนดอกไม้ทางทิศตะวันตก เมื่อก่อนที่นี่เคยเป็นสถานที่โล่งกว้างไม่มีสิ่งปลูกสร้างใดๆเป็นป่ารกทึบ ตอนท้ายนั้นได้ถูกเปลี่ยนมาเป็นพระตำหนักสิง ใช้สำหรับให้แขกต่างบ้านต่างเมืองพักผ่อน

“องค์หญิง ท่านแม่ทัพ พวกท่านพักผ่อนกันก่อน ข้าไปจัดเตรียมนางในมาดูแลรับรองพวกท่านเรื่องข้าวปลาอาหารและอำนวยความสะดวก ตอนค่ำเสด็จพ่อจะคอยพวกท่านที่งานเลี้ยงที่สวนหลวงฉือถิง”รัชทายาทรีบกล่าวอำลาอย่างรวดเร็วทั้งคู่ แทบอดใจไม่ไหวที่ไปจากที่นี่

ผู้คนที่ตาทมาก็ต่างทยอยกันออกไปแล้ว เหลือเพียงแค่คนพวกเดียวกัน จะพูดคุยอะไรก็ล้วนอิสระโล่หวินหลานรีบเลิกผ้าปิดหน้าของตนเองออก เหลือเพียงแค่ใบหน้ารูปโฉมสวยที่สามารถล้มบ้านล้มเมืองได้ ที่นางสวมใส่ผ้าปิดหน้าเพื่อไม่ให้ทหารแคว้นเซิ่งโจวเห็นมาวันนี้ไม่มีบุคคลภายนอกแล้ว เอาผ้าปิดหน้าออก เพราะมันช่างอึดอัดหายใจไม่สะดวก

“ท่านแม่ทัพ ท่านไปพักผ่อนเถอะ เดินทางมาตลอดทั้งวัน ข้าคิดว่าท่านคงเหนื่อยมากแล้ว หากมีเรื่องอะไร ช้าจะให้พวกเขาไปเรียกท่านเอง ”โล่หวินหลานมองไปยังสาวใช้ที่จื่อเอ่อจัดมาดูแลนางโดยเฉพาะ ในใจก็พยักให้เขาเบาๆ