ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 227

ตอนที่ 227 ประตูทางถนนตง

สองคนรีบเดินไปทางทิศตะวันตกของสวนดอก เงาดำสองคนหายไปในฝูงต้นพลัมทันที เหลือแต่รอยเท้าบางๆ ในสวนดอก

มุมตะวันตกของสวนดอกนี่เป็นปลายตายจริงๆ ไม่มีสาวใช้หรือขันทีมาเฝ้าตรงนี้สักคน ดอกพลัมที่ปลูกสองข้างนี้โดดเด่นมาก แสงจันทร์ที่ส่องลองมาทำให้ดอกพลัมยิ่งสวยเข้าไปอีก

“เสี่ยวฮัว ข้าจะอยู่ข้างล่าง เจ้าปีนขึ้นไปก่อน” หมิงซีสองมือประกอบกันและย่อตัวลงเพื่อให้เสี่ยวฮัวสามารถหยาบอยู่บนมือของเขาและปีนขึ้นไปได้

“เจ้าระวังตัวหน่อยนะ”โล่หวินหลานขมวดคิ้วและมองไปยังหมิงซีที่อยู่ข้างล่าง หยาบขึ้นไปบนมือของหมิงซีอย่างระมัดระวัง

หมิงซีใช้แรงของตัวเองดันโล่หวินหลานขึ้นไป เจ้าค่อยๆ ปีนขึ้นไปบนกำแพงและจับกำแพงไว้ พอปรับร่างกายของตัวเองได้แล้วก็ยื่นมือไปให้หมิงซีเพื่อดึงเขาขึ้นมา แต่ยังไม่ทันได้แตะหมิงซี เขาก็บินขึ้นมาเองแล้ว

“หลับตาลง” หมิงซีมองหน้าโล่หวินหลานพร้อมใช้เสียงเข้มพูดออกมา

โล่หวินหลานยังไม่ทันได้เข้าใจเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น ก็มีมือใหญ่มาจับที่เอวของนางอย่างแน่น ท้องฟ้าข้างนอกเดี๋ยวก็สว่าง เดี๋ยวก็มืดโล่หวินหลานได้สัมผัสความรู้สึกของการบินเป็นครั้งแรกว่าเหมือนเจ้าเป็นนกที่อิสระจริงๆ

เจ้ายังไม่ทันได้ปลดปล่อยมากกว่านี้ หมิงซีก็พานางลงมาแล้ว

“พวกเราออกมาจากสวนดอกแล้ว ต่อไปควรออกไปข้างนอกจากประตูที่อยู่ทิศตะวันออก เราจะต้องผ่านประตูใน ประตูใต้และประตูวัง” หมิงซีอธิบายโดยดูแผนที่ที่อยู่ในมือตัวเอง

โล่หวินหลานพยักหน้า “แค่ได้เดินตามแผนที่นี้ ก็ไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน”

“ตอนนี้พวกเราอยู่ตรงนี้” หมิงซีชี้ไปที่แผนที่ ใช้แผนที่มองดูรอบๆ ชี้ไปยังซอยที่อยู่ข้างซ้าย “ออกไปจากตรงนี้ก็จะถึงประตู”

“รีบไปเถอะ”โล่หวินหลานใช้ผ้าคลุมหน้าปิดหน้าตัวเองอย่างมิดชิด แค่เดินออกประตูเหล่านี้ เจ้าก็จะได้เห็นคนที่เจ้าอยากเจอ

หมิงซีพยักหน้า ใบหน้าของเขานิ่งเฉยอย่างกับน้ำแข็ง ในหัวของเขามีแต่เดินไปข้างหน้าและความหวังของคนที่อยู่ข้างๆ เขา เขาสามารถทำทุกอย่างเพื่อเสี่ยวฮัว

นอกจากประตูที่อยู่ข้างนอกสุดจะมีทหารที่เฝ้าเยอะหน่อย ประตูอื่นไม่ค่อยมีทหารเฝ้า ก็สามารถผ่านออกไปง่ายหน่อย อีกหนึ่งอย่างหมิงซีก็สามารถใช้กังฟูของตัวเองบินได้ แค่พาเจ้ากระโดดขึ้นไปเบาๆ ไม่ต้องเดินก็สามารถออกไปได้

เดินมาตลอดทางแต่กลับไม่มีทหารสักคนมาเห็นโล่หวินหลานรู้สึกแปลกใจมาก ปกติก็แค่เรื่องนิดๆ หน่อยๆ ก็สามารถทำให้ทั้งเมืองเดือดร้อนได้

“หมิงซี พวกเราออกมาได้แล้ว”โล่หวินหลานหยาบอยู่บนพื้นที่เจ้าเคยชิน อยู่ๆ ก็มีความรู้สึกของคำว่าไม่เจอตั้งนานขึ้นมา

“ต่อมาควรเดินไปทางไหน” หมิงซีพยายามไม่ไปมองใบหน้าดีใจของเจ้า ดวงตาคู่นั้นทำให้ใจของหมิงซีเจ็บปวด สิ่งที่เขาไม่อยากเห็นที่สุด ในที่สุดเขาก็ได้เห็น

ใบหน้าของเจ้าสามารถมีรอยยิ้มได้ เพราะว่าผู้ชายคนอื่น

“ไปทางทิศตะวันออก”โล่หวินหลานชี้ไปยังทางถนนกว้าง หมิงซีเดินตามหลังเจ้าโดยไม่มีการคัดค้านใดๆ

ดวงดาวประกายอยู่บนท้องฟ้า มีแสงจันทร์อ่อนๆ ส่องลงมาที่ถนน มีแต่อยู่ตรงนี้ถึงจะได้เห็นทิวทัศน์แบบนี้ ในขณะนี้หิมะกำลังตกอย่างเงียบเหงา หิมะที่ขาวสะอาดตกลงมาที่ตัวเจ้าทำให้คนอื่นเห็นแล้วแสบตาแต่ก็เข้ากันได้

“เจ้า มาที่นี่แค่มาเจอหน้าเขา ไม่ได้คิดจะบอกเขาว่าเจ้าเป็นใครใช่ไหม” หมิงซีไม่รู้ว่าทำไม ในเสียงของเขามีความตื่นเต้นปนเข้าไปด้วย ไม่รู้ว่าตื่นเต้นที่ตัวเองถามคำถามนี้ออกมา หรือตื่นเต้นเพราะคำตอบของโล่หวินหลาน

เสียงของเขาเข้าไปในหูของโล่หวินหลานตลอด จริงๆ แล้วเจ้าก็ไม่รู้ว่าควรตอบยังไง แต่เจ้ารู้ว่าการออกมาครั้งนี้ไม่ได้มาแบบง่ายๆ หรอก ถ้ามีโอกาสที่นางสามารถบอกเขาไปว่าเจ้าเป็นใคร นางไม่ยอมปล่อยผ่างไปอย่างง่ายดายหรอก

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ข้าก็แค่อยากมาเจอหน้าเขา หมิงซี ไม่ว่าอะไร เจ้าก็จะสนับสนุนข้าใช่ไหม” เสียงของโล่หวินหลานต่ำมาก เขาเดินไปด้วย กัดเล็บตัวเองไปด้วย กระโปรงของนางบิวขึ้นตามสายลม

มีหลายครั้งที่เจ้าไม่อยากจะนึกขึ้นเรื่องนี้ พยายามที่จะดีดเรื่องนี้ออก แต่ทุกครั้งที่ฟ้ามืดลง ใจของนางก็จะสับสนวุ่นวาย มีแต่ความทรงจำที่เกี่ยวกับโม่ฉีหมิง

นางยอมรับว่าเจ้าคิดถึงโม่ฉีหมิงทุกเวลา ถึงแม้ในใจจะอยู่ไม่นิ่ง แต่สายตากลับมองไปยังข้างหน้าอย่างเข้มแข็ง เท้าของเจ้าไม่เคยที่จะหยุดมุ่งเดินไปข้างหน้า

หมิงซีจิบริมฝีปาก ยังคงไม่ได้พูดอะไรออกมา

คนหนึ่งอยู่หน้า คนหนึ่งอยู่หลัง เดินผ่านไปแล้วหลายๆ ซอย สุดท้ายเข้าไปในซอยหนึ่งก็ได้มาถึงประตูหลังของที่ที่โม่ฉีหมิงอาศัยอยู่ เป็นประตูที่เล็กจนมีแค่สองคนสามารถเดินพร้อมกันได้ได้ปิดไว้อย่างแน่น นี่ก็คือประตูหลังของตำหนักหมิงอ๋อง

เมื่อก่อนโล่หวินหลานกับเย่หวินจะชอบแอบหนีออกไปเที่ยวข้างนอกโดยผ่านประตูบานบานนี้ ตรงนี้ไม่มีใครมาเฝ้าเลย

“ใช่ที่นี้หรือ” หมิงซีรู้สึกตกใจนิหน่อย ไม่คิดว่าจะมาถึงเร็วขนาดนี้

โล่หวินหลานพยักหน้า ดูบ้านหลังที่ตัวเองเคยชิน ในใจของเจ้าสับสนวุ่นวายมากเลย ความรู้ของตอนที่เราเห็นสิ่งที่ตัวเองคิดถึงตลอดอยู่ตรงหน้าตัวเองเป็นแบบนี้นี่เอง